Ölüm Çiçeği | Texting

özel bölüm*

EĞER PSİKOLOJİNİZ KALDIRMAYACAKSA OKUMAYIN!

Umut Capone - Sönmedi

'Toplum, kadının özgür gelişimini kabul etmeyecekse, toplum yeniden şekillenmelidir.'

Son kez üzerime bakmak için aynanın karşısına geçtiğimde titrediğimi fark ettim. Sakin olmak adına derin bir nefes alıp üstümü inceledim. Siyah bol eşofmanlarım ve başıma taktığım berem ile hazırdım.

Akşamları dışarıya çıkıyorsam abimden giyiniyordum. Eğer olurda tacize uğrarsam suç bana atılmasın ve o adam layığını bulsun istiyordum. Bu bizim ülkemizde pek mümkün olmasa da adaletin artık olmasını istiyordum.

Son kez aynada üzerime göz gezdirerek çantamı kontrol ettim. Biber gazı ve birkaç tane kesici aleti güzelce yerleştirip üzerine para koydum.

İçimden dua ederek dış kapıya geldiğimde, açarak dışarıya çıktım. Elimdeki anahtarla da kapıyı kilitleyerek bir şey olmamasını diledim.

Normalde akşamları çıkmazdım dışarı ama annemler evde yoktu dolayısıyla da mecbur çıkmam gerekiyordu. Abim evde olsaydı zaten mutlaka o giderdi.

Evimiz tenha bir yerde kalırken etrafta da hiçbir ev yoktu bu yüzden de çok sessiz oluyordu buralar. Birçok kez taşınmak istesek de evin içinde babamla anılarımız olduğu için cesaret edemiyorduk.

Babamı, ayda bir belki görürken onun anılarının olmadığı bir ev hiç çekilmezdi çünkü.

Derin bir nefes alıp sokağın başına döndüğümde bir ses duydum. Hemen biriyle konuşuyor gibi yapmak için elimi çantama attığımda telefonumu bulamadım. Nerede olduğunu düşünürken aklıma Umut ile konuştuktan sonra mutfakta bıraktığım geldi.

Allah kahretsin, tam zamanını bulmuştu.

Kalbim korkuyla hızlı hızlı çarparken adımlarımı hızlandırdım. Bugün olmazdı, bugün Lavinia olamazdım.

Benim adımlarımı hızlandırmamla gelen sesler daha da hızlandı. Yalnızca kuruntu yapıyorum, arkamda öyle biri yok.

Telaşla girdiğim ara sokakla korkum daha da arttı. Normal yoldan gitseydim, on dakika sonra markette olacaktım ama benim aptal kafam belayı kimsenin olmadığı yere çekmişti.

Duyduğum nefes sesleri kalbimin katbekat fazla atmasına sebep olurken koşmaya başladım. Birkaç adım sonra kolumdan tutulup çekilmemle gözlerimi yumdum.

Şimdi olmaz, sakin olmalıyım ve güçlü olmalıyım. Şimdi bitemez.

"Nereye kaçıyorsun güzelim, hiç yakışıyor mu sana." Nefesini boynuma üfleyerek konuşmasıyla midem bulandı. Kolumu kendime çekmeye çalıştığımda daha da sıkarak bedenimi bedenine yasladı.

"Hadi ama aç gözlerini, daha yakından görelim o güzelliklerini." Gözlerimi açarsam ağlayacağımı hissettiğim için daha sıkı yumdum. Karşısında aciz görünüp onu mutlu edemezdim.

Yüzümde hissettiğim şiddetli acıyla dişlerimi birbirine bastırdım. Başım sol tarafıma düşerken içimden dua ediyordum.

Allah'ım bana kurtulma gücü ver.

"Açmazsan, daha beteri olur." Dedikleri korkmamı sağlasada belli etmeden gözlerimi açtım. Belki bir boşluğunu bulup kaçabilirdim buradan.

Elini çeneme koyarak yüzümü yüzüne çevirdi. Karşımda gördüğüm kişi babam yaşlarında birisiydi. Oysa babam suçsuz yere hapiste yatarken bu adamın dışarıda olması hiç adil değildi.