DAVETSİZ KONUK #Wattys2021(TEKİRDAĞ SERİSİ) DÜZENLENİYOR

Köprüleri Yakıp Yıkmadan Kavga Etmenin İncelikleri Part 1

Herkese merhaba  upuzun bir bölümle yeniden birlikteyiz. E bölüm uzun olunca da ikiye bölmek zorunda kaldık. Umarım severek okursunuz. Keyifli okumalar.

En kötüsüyle karşılaşmayı bekliyordu. Kerem isimli şerefsizin, narin kalbi kırılır diye her daim üzerine titrediği melek yüzlü arkadaşını sıkıştırdığını düşünmüştü ve Asuman'ın kapı önünde oyalandığı saniyelerde belki de Seher'in başı büyük bir dertteydi. O alçak ona tehditler savuruyor; psikolojik şiddet uyguluyor olabilirdi. Hatta belki de daha kötüsü... Fiziksel şiddet! İşte bu düşünceden hareketle; üstelik herhangi bir yardım çığlığı duymamış olmasına rağmen, kapıyı çalmadan daldı içeriye. Devamında ise gördüğü manzara karşısında donakaldı. En kötüsüne hazırlamıştı kendisini. Lakin birkaç dakika içinde kafasında beliren felaket senaryolarından hiçbiri onu bu görüntüye hazırlamamıştı. Zira bu senaryoların hepsinde Seher kurban konumundaydı. Yardım edilmesi gereken kişi... Oysa şimdi Seher hayatının içine sıçan adamın kollarındaydı. Birbirlerine sarılıyorlardı.

Öfkeliydi Asuman belki de bu sebeple Seher'in iki yana sarkmış kollarını fark edememişti. Sarılan ya da sarılma fikrinden hoşnut olan kişi Seher değildi aslında ama bu Asuman'ın radarından kaçmıştı işte. Tek algıladığı Seher'in hiç de yardıma ihtiyacı varmış gibi görünmemesiydi. Bu gerçekten yaşanıyor olamazdı değil mi? Seher'in bile isteye o adamla içli dışlı olması mümkün değildi. Kesinlikle! Onun bu kadar aptalca davranması gerçek dışı bir durumdu. Yani bu sahne sabahtan beri tepetaklak giden "saçma salak gün "ün son kötü sürprizi değil de gözlerinin ona oynadığı alçak bir oyundan ibaretti. Öyle olmalıydı. Aksi takdirde başka hiçbir açıklama öfkesinin önüne geçemeyecekti. Bir iki dakika tanıdı kendisine. Toparlanmak için. Kendine gelmek için. Az evvelki romantik hallerinden eser kalmamış gibi görünen çift birbirlerinden uzaklaşırken yumruk yaptığı elleriyle gözlerini ovuşturdu. Gözkapaklarını tekrar açtığında bir şeylerin değişeceğini umuyordu. Herhangi bir fark görmeyince açtığı hızda yumdu gözlerini. Yumruklarını daha sert bastırdı. Seher'in utançla kızarmış yüzünü görmeyi reddediyordu. Zayıf vücudunun suçluluktan kıvranmasını izlemeye tahammül edemezdi. Bunu yapamazdı ki. İstese de yapamazdı. Seher deyince kafasında beliren masumiyet timsali melek buna izin vermezdi. Bu sebeple inkâr etmek en kolayıydı. Şimdi bu kahrolası odadan çıkacak ve bu olay hiç yaşanmamış gibi davranacaktı. Beş saniye kuralı! Eğer, eğer beş saniye içinde bu odadan kurtulursa bu sahneye hiç tanık olmamış gibi davranabilirdi. Ellerini gözlerinden çekmeden geriye doğru bir adım attı ancak aynı anda Seher onu bileğinden yakaladığı için dışarı çıkamamıştı.

"Asuman! Ben çok..." Derin bir nefes aldıktan sonra tekrar deneyip:

"Bak düşündüğün..." diye başladı lafa.

Genç kız onun elini ittirdi. İşin aslı bu sert hamle devasa büyüklükte bir öfkenin habercisiydi. Kalbinde yeşeren kıvılcım, inanılmaz bir hızla tüm bedenini ele geçirmişti. Az önce bakmaktan kaçındığı yüze dik dik bakıyordu şimdi.

"Sen de kimsin? Sen benim tanıdığım Seher olamazsın! Çünkü o kız -bin bir zorlukla toparladığı- hayatında onu paramparça eden adama yer verecek kadar geri zekâlı değildi."

Seher nemli gözlerle karşılık verdi arkadaşının öfkeli bakışlarına. Konuşmaya zorladı kendini, bunu yapmak canını felaket derecede acıtsa da... Tek bir yanlış sözcüğün her şeyi yerle bir edeceğini biliyordu. Hata yapma lüksü kalmamıştı. Verdiği tek yanlış kararla hepsini tüketmiş; Asuman'ın gözündeki değerini kaybettirmişti ona. Hıçkırıkları arasında bölük pörçük bir özür cümlesi döküldü dudaklarından.

"Üzgünüm ama..."

Hangisi onu daha çok kızdırmıştı, bilmiyordu Asuman. Seher'in bunu yapmış olması mı yoksa tüm bunlardan basit bir "Üzgünüm!" cümlesiyle sıyrılacağını düşünmesi mi? Bildiği tek şey öfkesinin kontrol edilemez safhaya ulaştığıydı. Üstelik ansızın zihninde belirmeye başlayan hatıralar da durumu iyice kötüleştiriyordu.