lutte

4 | "Aşık olsan bile mi?"

Leyla gibiydim.

Aynen, aynen leyla gibiydim. Yaptığım garsonlukta bile düzgünce tabak taşıyamıyordum. Koç durmadan tempomun düştüğünü söylüyordu ve ben bunun stresiyle savaşmaktan durmadan hafif sigaralar içip duruyordum. Sinirlerim bozuktu, ayrıca annem evde durmadan kız kardeşlerimin evlenmesi gerektiğini söyleyip duruyordu ve onların bunu istemediğini tek kelime etmeden kafalarını eymelerinden anlıyordum. Çiftçilik yaptığımız için evlenecek iki kız kardeşim için alacağımız başlık parası bizim için önemliydi, yani, en azından iyi bir başlık parası alabilmeleri için ahlaklı ve güzel görünümlü yetişmeleri gerektiğini düşünen komşular ve büyükannem için. Lakin kardeşlerim benim için her şeyden daha önemliydi. Ne kadar birbirimize olan mesafemizden ötürü yakın değilmişiz gibi görünse de, birbirimizi bizden başka kimse anlamazdı. Ki bir şekilde onların yok olan varlıklarına alışmıştım. Andrea ve Eunha, seslerini ve kahkaha atışlarını duymak bile yetiyordu. Babam, onların çok çabuk büyüyor olmasını kaldıramıyor gibiydi ki, annem ne zaman komşuların evlenmesi gerektiklerini söyleyen iğneleyici laflar söylediğini dile getirse babam konuyu kapatmak istiyor gibi, ya masadan usulca kalkıyor ya da yemek hakkında yorum yapıyordu. Ki o gün, o her gün bu konunun mutlaka açılmasına rağmen sürekli Jennie'ye merhaba deme isteğiyle bir sonraki antrenmanın hayalini kuran ben asla fark etmemiş, üstüne onlar da tabağımla gülüşüyor olduğumdan ötürü yanlış giden bir şeylerin olduğunu sezmişti.

"Masada ciddi ol Taehyung. Ahlaksızlık etme. Burada ne kadar önemli bir konu konuştuğumuzu fark etmiyor musun?" Kafamı efendim der gibi kaldırdığımda kardeşlerimin göz yaşlarıyla karşılaşmıştım.

Evet, evet işte orada. Tam orada. Kız kardeşlerimin yavaşça akan göz yaşları. Nefedim daralmış, ve gülüşüm anında kaybolmuştu. Babam tabağına bakıyor, eliyle sakallarını oluşturuyordu çünkü düşünüyor gibiydi. Annemin göğsü inip kalkıyordu. "Çarşamba günü, Andrea'ye bir talip gelecek. Zengin bir ailenin oğlu." Burnundan verdiği nefes, Andrea'nin sinirden kızaran yüzü, Eunha'nın abla diye sayıklaması ve benim babama sorar gibi bakana bakışlarım.

O gece uyuyamamıştım. Ne yapacağımı bilmiyordum. Andrea'nin mükemmel bir sayısal zekası vardı. Okumak için çırpınan arzusu ve sınıfında ondan iyi olan kimsenin olmaması da çoğu yönden okuması gerektiğini gösteriyordu. Andrea'nin bir başlık parası uğruna adeta satıldığını düşünmek dahi istemiyordum.

Gözüme tek saniye bile uyku girmedi. Bütün gece lanet tavanımı izlemiş ve kız kardeşlerimi korumanın bir yolunu bulmak istemiştim. Onlar benim ailemdi ve ben yanlış olduğunu hissettiğim her şeye karşı tetikte olmalıydım. Kardeşlerim bunun için ağlarken onları zorlamak gerekir miydi? İstekli bir evlilik karşısında tamamen boynum kıldan inceydi lakin, elin adamının bir evlilik istemeyen kız kardeşime çoğu şeyi zorunlu kıldırmaya çalıştığını ve onu alttan almayacağını düşünmem bile beni sinirden deliye döndürüyordu.

Bu yüzden, Jennie'ye gittim.

Ona anlattım. Çok sinirliydim. Parmağımın arasında sigara, sinirle oradan oraya volta atıyordum. Beni ilk defa böyle gördüğünün farkındaydım. Ama ondan başka kime söyleyebilirdim bilmiyordum. "Kız kardeşimi ismini cismini bilmediğim bir herifle hiç bir yere gönderemem!" Diyordum. Arada durup kendime gelmeye çalışıyor, ardından sinirlenip tekrardan volta atıyordum. Jennie ise arkasına yaslanmış, duman sarmış soyunma odasında beni anlamaya çalışan bakışlarla sigarasını tüttürüyordu. "Bizim yanımızda kalmalılar! Evet! Kesinlikle!" Söylenişlerim bile kendinden emin değildi. O ise sakin bir şekilde ağzını aralamış ve, "Sana ne oluyor?" Diye sormuştu. Durup ciddi misin der gibi bakmıştım. Kesinlikle, kesinlikle ne yaptıklarından emin olmadığım bir hayat süremezdim. Babam zaten sürekli canlının ölmesini bekleyen akbabalar gibi koşuyu hayatımdan çıkarıp elle tutulur bir işe girmemi istiyorken ve gelecekteki karıma ve çocuklarıma güçlü bir erkek imajı sergileyemeyeceğimi gevelerken bu kadar baskı sonrasında güçlü olan kişinin gerçekten kim olduğunu merak ediyordum.