The Bestfriend's Help

Κεφάλαιο 18ο

Πάω στα παιδιά και κάθομαι μαζί τους χωρίς να μπορώ να βγάλω αυτό που έγινε με τον Τζέιμς από το μυαλό μου.

Ναι ήταν μια στιγμή αδυναμίας αλλά... Ήταν όμορφα... Δε ξέρω...

[...]

ΚΑ: Εγώ πάντως μια χαρά πέρασα.

Κ: Καλά ήταν.

Απάντησα στην Κάιλι ενώ κοιτούσα κάτω.

ΚΑ: Κέιτ, σε ξέρω από μικρό παιδί, τι έγινε;

Κ: Τίποτα.

ΚΑ: Σε εμένα μιλάς.

Κ: Με φίλησε.

Είδα την Κάιλι να αλλάζει χρώματα λες και θα πάθαινε εγκεφαλικό.

ΚΑ: Πώς, τι, γιατί;

Κ: Ήταν απλά μια στιγμή αδυναμίας δεν υπήρχε κάποιο νόημα σε όλο αυτό, απλά μία στιγμή, χωρίς κανένα, απολύτως, νόημα...

Το κουδούνι χτύπησε και εγώ με την Κάιλι πήγαμε στο γήπεδο των μαζορετών που θα συναντιόμασταν με το δεκαπενταμελές για να συζητήσουμε για την γιορτή που θα γίνει την επόμενη εβδομάδα για το τέλος της σχολικής χρονιάς. Θα είναι και δύο καθηγητές μαζί μας. Ο μαθηματικός και η φιλόλογος, αυτοί μας λείπανε τώρα.

Καθίσαμε στις κερκίδες και η γραμματέας άρχισε να σημειώνει τις ιδέες μας.

ΜΑ: Παιδιά, δε θέλουμε κάτι υπερβολικό, θέλουμε κάτι ήρεμο για να περάσουμε καλά.

Τ: Κύριε αλκοόλ θα έχει;

Τι λέει αυτό το παιδί ρε σεις, αν είναι δυνατόν.

Κ: Γιατί για να σου κάτσει στον λαιμό να ησυχάσουμε;

Τ: Χα χα αστείο. Όχι, για να στο λούσω να βγάλω το άχτι μου.

K: Βρε άι στο διάολο.

Τ: Ξεπλυμένη.

ΜΑ: Και οι δύο στο γραφείο τώρα!

Τ: Καλά κυρά μου καλά ηρέμησε λίγο πάμε.

Ήθελα τόσο πολύ να τον χτυπήσω εκείνη την ώρα.... Τόσο πολύ όμως.

Μόνο που αντί να τον χτυπήσω εγώ, ο καθηγητής χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι κάτι που μας ξάφνιασε και έφερε στην αίθουσα την απόλυτη ησυχία.

ΚΑΘ: Και οι δύο στο γραφείο του διευθυντή αυτή τη στιγμή.

Με ένα τέρμα δολοφονικό βλέμμα το οποίο καρφώθηκε στον δίμετρο μαλάκα σηκώθηκα από την καρέκλα μου και αφήνοντας το μπλοκ με τις σημειώσεις μου στη γραμματέα βγαίνω με γρήγορα βήματα από την αίθουσα.