Sypros |kth| [Tamamlandı]

[29]

Keyifli akşamlar💜💙
Iyi okumalar🙉
.
.

Aradan geçen süreden bir haberdim ve inmem gereken arabadan inememiş onun beni evime bırakmasına izin vermiştim. O kadar berbat hissediyordum ki şu an, durumun ciddiyetinin bu denli olduğunu hiç bir şekilde anlayamamıştım.

"Min Yoora?"

Koluma dokunan elle irkilerek bakışlarımı onun yüzüne çevirdiğimde, "Iyi misin?" diye bir soru yöneltti bakışlarını gözlerimden ayırmadan ve oldukça sakin çıkmıştı ses tonu. Birkaç saniyelik bakışmamız ardından tamamen kendime gelerek başımı aşağı yukarı salladım.

"Yüzümü bilmiyorlar, değil mi?" dedim sıkıntılı bir nefes bırakarak. Eğer biliyorlarsa bittim demekti bu ve korkuyordum.

"Hayır yüzün kamufle edilmiş yani hem fotoğraflarda ve hem de gerçekte yüzünü bilmiyorlar."

Sözleri biraz da olsa içimi rahatlatırken yeniden başımı sallayarak arabadan aşağı inmek için hareket ettiğimde kolumdan tutmasıyla durdum.

"Iyi olduğuna emin misin?" diye sorması ister istemez afallamama neden olmuştu. Elini kolumdan çekip direksiyonu tutarak, "Yüzün pek öyle görünmüyor." dedi cümlesine açıklık getirerek. Tanrı aşkına böyle bir durumda nasıl iyi olabilirdim? Elbette iyi hissetmiyordum.

"Taehyung, şu an sadece dinlenmek istiyorum tamam mı? Bana moral veren tek şey yüzümün bilinmemiş olması."

Bakışlarımı gözlerinden çekerek yeniden kapıyı açacağım sırada yönelttiği soruyla birlikte durmak zorunda kaldım.

"Yüzünü neden saklamayı istiyorsun bu kadar?"

Derin bir nefes bırakarak yüzüne döndüğümde sorgucu bakışlarla bir cevap bekliyordu sorusuna.

"Çünkü öyle olmak zorunda."

Biraz daha soru sormaya devam ederse sorularını yanıtlayamayabilirdim. Ah, merak ettikçe ediyordu ve şu an cidden evime girmek istiyordum.

"Getirdiğin için teşekkür ederim ve yakın zamanda çıkacak olduğun yarışta başarılar."

Bir baş selamı vererek arabadan sonunda inebildigimde yüzümü saklamaya özen göstererek mutfak kapısından içeri girdim hızla. Daha önce hiç böylesine gergin hissetmemiştim. Nasıl bir aileden geldiğimi bilmiyordu. Hoş lüks bir hayata sahip oluşundan bunu anlamasını zaten beklemiyordum. Hayatımda yaşamış olduğum zorluklar ona hiç bir şeymiş gibi gelebilirdi. Bu yüzden daha fazla bir şey sormasını engelleyerek arabadan inebilmiştim. Evimin kapısından girmem gerekiyordu ama yakalanma veya yine o tür fotoğraflar çekilebilir endişesiyle mutfak kapısından girmiştim.

Hayatım gittikçe daha da çekilmez bir hal alıyordu ve başıma neler geleceğini artık kestiremiyordum. Ne yapmam gerektiğini de bilmiyordum. Tanrım o fotoğraflarda gece bile onunla görüntülerimiz vardı. Bu eve ait yoktu çünkü gizlice geldiğinden veya buraya gelineceği bilinmediğinden çekilmemişti. Endişelerim kat kat artıyordu. Şimdi artı olarak dikkat edecektim her şeye. Şu an yüzü gözükmeyen gizemli biriydim o çekenlerin gözünde ve bu berbat hissetmeme neden oluyordu.