2

87 3 0
                                    

Η Μελπω μπορεί στο βάθως (πολύ, πολύ βάθως) να την αγαπούσε  την Μαρία, ηταν ανήσυχη μέχρι να γυρίσει  το δειλινο στο σπίτι, όταν ήταν άρρωστη την φρόντιζε και μια φορά παραλίγο να πεθάνει από πνευμονία η Μέλπω κρυφοεκλαψε  όμως ήταν μια ελαφρομυαλη, αγενής, άξεστη γυναίκα, που έτρεμε μήπως η μικρή έπαιρνε τα πάνω της και έφευγε, ήξερε ότι είχε μεγάλα σχέδια για σπουδές, αν πήγαινε να δουλέψει για να μαζέψει λεφτά και να σπουδάσει, όπως ήθελε, ποιος θα έκανε τις δουλειές της?
Όλα θα τα φορτώνονταν στις πλάτες της δηλαδή.
-Ε, όχι... Μονόλογουσε.

Με το να  μειώνει την Μαρία ειχε καταφέρει αυτό που ήθελε, να την κρατάει μέσα στο σπίτι.
Χρησιμοποίησε το χαμηλό της ύψος, το λευκό της δέρμα, το κούτελο της που ήταν όμορφο αλλά λίγο μικρό,τα μελαγχολικά   και μεγάλα μελοπρασινα της ματια, που για άλλους ήταν τα από τα ομορφότερα ματιά στην περιοχή, την ροδαλη καρδούλα που σχημάτιζε το στόμα της, το σχήμα των δοντιών της που  ήταν λίγο πεταχτά και λιγάκι στραβά επειδή είχε  χτυπήσει στο πρόσωπο όταν είχε πέσει από το άλογο μικρή, τα έλεγε πολλές φορές χωρίς καν να το καταλαβαίνει.
Επιπλέον ήταν και κομπλεξικη με τους κοντούς, τους χοντρους, τους πολύ άσπρους, τους παρα πολύ αδύνατους, γενικά καθετί διαφορετικό και τα αιχμηρά της σχόλια έρχονταν πολύ φυσικά στα χείλη της, οπως η καλημέρα.
Όταν η Μαρία είχε  πάρει εκείνα κιλά, πόσο χαιρόταν μέσα της, όλο κόμπλεξ και εγωισμό και φόβο,  όταν τα έχασε και πήρε τα πάνω της, σχεδον την μίσησε, λες και  της στερισε ένα πολύτιμο  εργαλείο...
Αλλά και την ίδια την Μαρια ώρες, ώρες αντικείμενο την θεωρούσε , εργαλείο, ακούραστο εργαλείο, όχι άνθρωπο και προς θεού, όχι κορίτσι...

Η "σημαδεμενη" Where stories live. Discover now