Aden Anka Kuvartez, namı diğer Medusa.
Dokuz yaşında bir yangın sonucu babasını ve çocukluğuna dair her şeyi kaybeden Anka, sahte inşa ettiği hayatıyla babasının intikamını almak için bir akademiye katılır. Amacı babasının ölümünden sorumlu olan ünl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
The Mayan Factor- Beauty And The Beast
ağlayacaksın, silahlar ensene dayandığı o vakit içine akıtacaksın zehrini.
gözyaşlarının yağmuru temizleyecek sanacaksın içten kan sızıntını.
içine mıh gibi yerleşen geçmişin, kirli soluğunu hissettiğin kendi katillerin.
silecek temizleyecek sanacaksın kirini.
gözyaşların o kadar ileri taşınmayacak, bilmeyeceksin.
silinecek sanacaksın, ama kanayacaksın.
aynı yerden milyon defa yara alacaksın, Medusa.
her gözyaşı yağmurundan sonra, ıslak toprağın kokusunun yayılışı gibi yayılacak geçmişin izleri göğüs kafesine.
ve hayır, sen kurtulamayacaksın.
çünkü içinde taşıdığın zehrin daha büyüğünü geçmişini üstlendiğin yaralı omuzlarında taşıyorsun.
senden sakladıkları gerçekleri sırtlanmaya çalışıyorsun bir gece yarısı.
ölüm fermanını kendi ellerinle imzalıyor, koşar adım yaklaşıyorsun soğuk suların kıyılarına.
babalar yalan söylemezdi hani?
şimdi neredesin baba?
Adım seslerin geçmişindeki yükler kadar ses çıkartırdı yürüdüğün sert zeminde. Attığın adımların yankısı her ne kadar geçmişi silip atmak istese de tok ses geçmişin yansımasından başka bir şey getirmezdi insana. Bu yüzden sessiz atıyordum çoğu zaman adımlarımı, geçmişimi gözlerimin önüne yeniden getirmem demek alevlerin arasına koşarak atlamam demekti. O zaman yapamadığım ama şimdi olsa bir an bile düşünmeden içeri dalacağım o yangın yeri. Adım seslerim içime gömdüğüm o yangının küllerini her daim canlı tutar bana çıktığım bu yolu, uğruna savaştığım çocukluğumu hatırlatırdı, bugün olduğu gibi.
En büyük pişmanlığın kaç yaşına dayanıyor demişti bir keresinde Tamay; cezaya kaldığımız için akademiyi temizleme görevini üstlenmiştik o gece. Şafak içeriye gizlice koca bir içki şişesi sokmuş kocaman bir gülümseme ile en ortamıza koymuştu. O zamanlar çok değil yalnızca yedi ay olmuştu ben akademiye dahil olalı. Birbirimize henüz alışamadığımız vakitlerdi ve henüz on sekiz yaşıma varmama rağmen ağzıma içkinin bir damlasını bile değdirmemiştim. İçersem, kafamı gerçekten dağıtırsam toplamakta bana yardımcı olacak kimse olmayacaktı etrafımda, bu yüzdendi belki de defalarca kez denk gelsem de elimin tersi ile itivermiştim, istisnasız her seferinde.
Koca şişe daire şeklini aldığımız odada en ortamızda dururken birbirimizi tanımaya yönelik sorular soruyor cevap veremeyeceğimizi hissettiğimizde koca bir yudum alıyorduk. Her ne kadar amaç birbirimizi tanıyıp alışmak olsa da o gece sorulan soruların altında ezilmiş, koca bir şişeyi birkaç turda bitirmiştik. Çok net hatırlıyorum o gecenin üzerimde bıraktığı ağır sessizliği. Herkesin gözünün kenarında bir damla yaş bekliyordu; dile getiremediğimiz geçmişimiz, içtiğimiz bir damla içkinin ucunda birikmiş hiç düşünmeden de atlamıştı göğüs kafesimizin sessiz, anılarla dolu mezarlığına.
