REDIOLA

Firmos edhe kete

Po flinte gjume qetesisht ne krahet e Alvisit i cili e kishte mberthyer ne krahet e tij fort sikur te kishte frike se mos i ikte kur nje zile telefoni e zgjoi nga gjumi.

Kapi telefonin e saj dhe e hapi por do te kishte dashur me mire te vdiste sesa ta hapte ate telefonate.

Personi nga ana tjeter e telefonit e mbylli telefonaten dhe asaj i ra telefoni ne toke dhe duart i kishin ngrire ne ajer. Syte i ishin mbushur me lot dhe pa Alvisin i cili flinte qete pa e ditur katrahuren qe kishte ndodhur, pa e ditur qe e nesermja do te ndryshonte shume gjera. Pa e ditur qe tashme ishte fundi i tyre.

.
.
.

Po rrinin te gjithe te ulur ne sallon dhe te frikesuar ne momentin qe po degjonin te hapej dera dhe hapa qe drejtoheshin per te hyre brenda. E dinin se kush ishte. Po rrinin aty ulur duke mos bere asgje edhe pse e dinin qe personi qe po vinte mund ti vriste. Tashme e kishte ate te drejte.

Me hapa te ngadalte dhe te qete dhe me armen ne dore hyri ne shtepine e saj,heh, shtepia e saj, ajo s kishte qene kurre shtepia e saj. Vec Alvisin kishte pasur aty, me te vertete s kishin pasur nje lidhje te forte por te mjaftuesheme qe te mos ndihej vetem ne ate shtepi te madhe.

Hyri brenda e veshur me te zeza, me syte e kuqur nga te qarat dhe e shkaterruar nga brenda.

Hodhi syte tek te gjithe qe ishin aty te pranishem, shikoi frike ne syte e tyre pervec tek syte e Alvisit. Tek syte e tij pa zgjenjim, dashuri, acarim, qetesi nje miks ndjenjash. E dinte qe ai s kishte frike te vdiste sepse gjate gjithe jetes se tij kishte jetuar duke pritur momentin qe ti vinte plumbi.

Ngadale ngriti armen drejt tij dhe te gjithe u frikesuan akoma me shume pervec tij qe qendronte i qete i cili u ngrit ne kembe dhe iu afrua afer dhe ia uli armen nga koka e tij dhe e vendosi tek zemra.

Alvisi: Me godit ne zemer, vdes me lehte. Te pakten goditjen nga ti ta marr ne zemer. Ishte gabimi im qe nena jote vdiq, nese do te tregohesha me vigjilent sot s do te ishim ne kete situate. Eshte e drejta jote te besh c te duash.

Rediola: une ty cfare te thashe Alvis kur u takuam per here te pare? Te thashe qe vec mbroji ata dhe une te jap gjithcka? Te dhashe edhe veten time, jeten time, bizneset, pasurine gjithcka e kishe ti ne dore. Tashme ti e nise luften perseri. Vec doja qe ato te jetonin. Mos harro une kam vec nje moter tashme, e cila eshte me mua ne kete rruge. S kam me asgje per te humbur, po ti? Ti  ke plot- tha duke bere me dore nga te tjeret 

Rediola: S do te te vras sot, mos u shqeteso. Do te kalojne 40 dite, te bej dyzetat e nenes time dhe pastaj ruhuni nga une. Te keni frike nga une, sepse mos harroni keto 10 muaj qe kam kaluar ketu me ju ju njoh aq sa t ju di pikat e dobeta.

Rediola: Firmos edhe kete- tha dhe  i zgjati letren e divorcit duke ia hedhur ne tavoline.

Alvisi: Martesa jone merr fund ne momentin kur une vdes, me pare jo.

Rediola: Ne rregull, i don gjerat me force ashtu qofte.

Rediola: Por ama ta dini, ashtu sic me eshte djegur shpirti mua kur sot futa me duart e mia nenen time ne dhè ashtu do t ju dhembi edhe juve.

Rediola: Mire u takofshim Alvis Derguti- tha dhe e qelloi ne brinje, aty ku e dinte qe s ndodhej asnje organ jetesor dhe u largua.

U largua duke lene pas  nje jete, nje dashuri qe sapo kishte nisur.