REDIOLA

Pas 4 vitesh

Pas 4 vitesh.

Kishin kaluar 4 vite tashme dhe Rediola se kishte mbajtur fjalen qe pas 40 viteve do te kthehej tek ata per ti vrare, jo sepse nje lajm kishte ndryshuar kthesen e gjithckaje.

Kishin kaluar 4 vite dhe tashme Rediola kishte nje djale te vogel te quajtur Revis, ishte djali i Alvisit i cili kishte pare vec ekon e tij te pare dhe foton e pare pasi kishte lindur.

Rediola tashme jetonte ne Rusi ku ishte shume e fuqishme dhe ishte marre me mafia, tashme Alvisin e kishte harruar por sapo kthehej ne shtepi kishte nje mini kopje te tij. Revisi i kishte ngjare te atit jo vetem ne pamje por edhe sjellje dhe karakter.

Vogelushi i vogel 3 vjecar mendonte dhe sillej si i rritur. Ishte si i ati, kishte hijen e tij dhe kjo Rediolen e vriste akoma me shume duke menduar se ai kishte te drejte ta njihte te atin por me shume te drejte kishte Alvisi te njihte te birin i cili se kishte pare kurre, ndersa Revisi ishte rritur me forografite e te atit dhe Rediola e tregonte shume per te.

Rediola ne nje fare menyre ishte e lumtur pasi kishte te birin prane por Alvisi? Ai ke kishte? Ishte vetem. Ishte i rrethuar me shume njerez por asnje se permbushte boshllekun qe ajo i la pasi iku. Jo pasi i solli edhe ekon e pare te djalit te tyre me nje mbishkrim:"Sot mund te ishim te lumtur por ti je nje qenie e peshtire qe se din se c eshte lumturia"
Pastaj pas 9 muajsh i kishte sjelle edhe nje foto tjeter te djalit te sapolindur ku pas fotos i kishte shkruajtur"Djali jot Alvis, djali qe s do ta shohesh kurre, s do ti flas kurre per ty sepse s dua qe djali im ta urreje te atin aq sa e urrej une. Te shpresoj vdekjen sa me shpejt. "

Keto kishin qene goditje te tjera per Alvisin. Shume here me mire do te kishte preferuar vdekjen sesa te lexonte ato fjale prej saj.

Tashme ai ishte me i eger, s ishte me ai Alvisi qe buzeqeshte dhe bente shaka, ose ai Alvisi qe ishte i lumtur. Keto gjera ishin fshire per te.

Ai kishte vec nje synim te gjente te birin sikur te ishte gjeja e fundit qe do te bente ne jete do ta gjente.

Rediola ate e kishte thyer keqmas.
As me Ajselin dhe Nikolain nuk ishte me i afert sic kishte qene. Ajseli tashme ishte e martuar dhe priste nje femije. Sa here e shihte Ajselin dhe Albanon( burrin e saj) te lumtur per pritjen e femijes se tyre mendonte veten e tij dhe ate ne ate pozite, por jo. Ajo ia mohoi ate gezim. Ajo i mohoi te ndiente aromen e te birit, aromen e femijes se tij, a ka gje me te bukur per nje prind sesa te ndjeje aromen e femijes se tij dhe ta mbaje ate ne krahe? Po per Alvisin a kishte? Se dinte, pasi kurre se kishte provuar dicka te tille.

Ai ishte bere prind, ishte bere baba por se ndjente veten te tille pasi s kishte pasur se kush tia tregonte qe ishte i tille.

Tashme ai e kishte mbyllur zemren e tij me zinxhire me gjemba, kushdo qe i afrohej vdiste nga shpimi i atyre gjembave, ato gjemba dhe ato zinxhire mbronin nje zemer te thyer ne mijera pjese qe s do te ngjitej me kurre. Edhe pse tashme larg dhe kishte disa arsye per te mos e bere ai prape se prape e dashuronte Rediolen. Nuk e donte si diten e pare, sepse e donte akoma me shume.

Nje mashkull te tille, te forte sa malet vetem dikush e kishte lekundur vetem ajo, REDIOLA.