ရူးမတတ်အောင်ချစ်ခဲ့ရပါတယ်ဦးငယ်...သို့သော်

Chapter 2(Unicode+Zawgyi)

'ကိုယ်....ကိုယ်မင်းကို.................................................ကိုက်စားချင်တယ်....................................'

'ဗျာ....................................!!!!!!!!!!!!'

'ကိုယ့်ကို ခွင့်ပြုပေးမလား...လွန်းလေး................'

'ဦး....ဦး.............ငယ်............ဘာ....ဘာတွေပြောနေတာ.....'

'ရှလွတ်..........'

ထိုအချိန် ဦးငယ်ဟာလွန်းလေးရဲ့နားရွက်ကို လျှာနဲ့လျှက်လိုက်ပါတော့သည်...............

လွန်းလေးမှာတော့ ဦးငယ်ရဲ့ ရုတ်တရက်အပြုအမူကြောင့် ကိုယ်လေးတွန့်ကနဲဖြစ်သွားတာပေါ့.............

ဦးငယ်ကိုကြည့်တော့ ဦးငယ်က ပြုံးတုံးတုံးနဲ့သူ့ကိုဘဲကြည့်ကာစကားဆိုလာတော့သည်..........

'လွန်းလေးရဲ့နားလေးကအရသာရှိလိုက်တာ.....ကိုယ်ကိုက်စားချင်လာပြီနော်.........အဟမ်း.........'

'ဦး........ဦးငယ်.....တော်ပါတော့...မစပါနဲ့တော့ လွန်းလေးမနေတတ်လို့ပါ.........'

'ဟ..ဟ....ဟုတ်ပါပြီ...ဒါဆိုအခန်းထဲသွားကြရအောင်လေ........'

'ဟင်......'

'မင်းလေးဘဲကိုယ့်ကိုစောစောကအဝတ်လဲပေးမလို့ဆို..........'

'အော်..........ဟုတ်...သွား....သွားမယ်လေ......ဦးငယ်..'ဟုဆိုကာလွန်းလေးဟာရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ဦးငယ်ကိုတောင်မစောင့်ဘဲအခန်းထဲကိုပြေးဝင်သွားပါတော့သည်.........

တကယ်ဘဲ..ငါဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ.........

ရင်တွေခုန်နေတာများပေါက်ထွက်မတတ်ဘဲ............

ဦးငယ်.......လွန်းလေးဘာတွေဖြစ်နေမှန်းမသိတော့ဘူး.......

ဦးငယ်နဲ့ နီးတိုင်းအခုန်မြန်လွန်းတဲ့ကျွန်တော့်ရင်ထဲက အကောင်ပေါက်ကို ဘယ်လိုထိန်းရမှာလဲဗျာ..............

ညရောက်တော့ လွန်းလေးဟာ ဦးငယ်နဲ့ ညစာအတူစားသော်လည်း ဦးငယ်ကိုယောင်လို့တောင်လှည့်မကြည့်မိ....စကားလည်းမပြောနိုင်ဘဲကိုယ့်အပူနဲ့ကိုယ်မို့ ထမင်းပန်းကန်ထဲခေါင်းဝင်မတတ်ငုံ့ကာစားနေတော့သည်........

'လွန်း...လေး..........'

'ဗျ...ဗျာ....ဦးငယ်ခေါလိုက်တာလား...........'