The Bleeding Heart Of A Frozen Love - One Direction

OOO Memories

‘Liam!’ schreeuwde ik met mijn schelle stemmetje over het strand. Mijn kleine vriend Liam stond onder een blauw-wit gestreepte parasol en werd door zijn mama ingesmeerd met zonnebrandcrème. Zijn huidje was al licht verkleurd door de Zuid Franse zon en zijn lichtblauwe zwembroekje benadrukte dat.

Liam kwam vrolijk naar mij toe gerend. ‘Maddie!’ riep hij vrolijk terug naar mij.

Net voor elkaar stopte we. Hij keek naar wat ik in mijn handjes had. Een emmertje, twee schepjes en allerlei figuurtjes om zandtaartjes te maken.

‘Ik wil helemaal geen zandtaartjes maken vandaag,’ Liam deed opstandig zijn armpjes over elkaar, ‘ik wil krabbetjes en visjes vangen.’

Ik wilde tegenstribbelen en zeggen dat ik perse zandtaartjes wilde maken, maar mijn moeder gebaarde naar mij dat er verderop krabbetjes tussen de keien zaten. Plus het feit dat Liam naar mij grijnsde en zei: ‘Of durf je dat niet, Maddie?’

‘Wellus,’ antwoordde ik op zijn vraag. Ik rende vooruit met mijn kleine voetjes over het zand met het emmertje bungelend in mijn hand. Het zand was heet, tot ik de lijn van de branding bereikte. Daar was het lekker koel door het koude zeewater. Ik begon wat langzamer te lopen en Liam haalde mij in: ‘Ik ben lekker eerder,’ kirde hij vrolijk en hij rende mij met hoge snelheid voorbij. Hij kon heel snel rennen voor zijn vier jaar. Hij keek over zijn schouder naar mij en ik stak mijn tong uit. Toch begon ik weer te rennen en uiteindelijk stopten we bij de plek die mijn mama had aangewezen.

‘Ik zie geen krabbetjes,’ zei ik teleurgesteld en ik liet mijn emmertje op de grond zakken.

Liam hurkte en tuurde met spleetoogjes over het kleine waterkuiltje. Er ontstond een glimlach op zijn gezicht en hij wees naar de stenen onder het water.

‘Kijk Maddie, ze verstoppen zich voor ons.’

Ik kwam nieuwsgierig kijken en ging naast Liam op mijn knietjes in het zand zitten: ‘Waar dan? Ik ziet ze niet.’

Zijn kleine handjes tilden een steen op en er kropen vlug een paar krabbetjes alle kanten op. Ik kirde van vreugde en pakte mijn omgevallen emmertje erbij. Liam tilde een paar krabbetjes op en deed ze voorzichtig in het emmertje, die ik voor de helft had gevuld met zeewater.

’s Middags zaten we op een groot strandlaken een zacht broodje met jam te eten. We moesten veel lachen om alle zeebeestjes die in de emmer zaten.

‘Jij bent mijn beste vriendin,’ zei Liam.

Ik giechelde vrolijk en zei terug: ‘En jij bent mijn aller, aller, aller, allerbeste vriend.’

Dromerig staarde ik voor mij uit. God, wat was de tijd snel voorbij gevlogen. Ik kende Liam al mijn hele leven. We waren op dezelfde dag jarig, alleen was hij een jaar ouder. We woonden allebei in Wolverhampton. We droomden allebei over een toekomst in de sterrenwereld. Liam in de muziek, ik in de literatuur. We waren beste vrienden. We waren echt onafscheidelijk, altijd maar bij elkaar. De ene keer speelde hij mee met mijn poppen en de andere keer ging ik met hem mee voetballen.

Eigenlijk waren we ook net Ying en Yang, water en vuur, aarde en lucht, licht en donker, koud en warm. Welke tegenstelling je maar kon bedenken. We waren echt elkaars tegenpolen, maar daarmee trokken we elkaar aan. We vonden bij elkaar een balans.

Ik was koppig, hij niet. Hij was sociaal, ik niet. Ik was nooit serieus, hij wel. Hij nam nooit grote risico’s, ik wel. Als hij iets wilde bereiken in zijn leven, dan ging hij daar voor een volle honderd procent mee aan de slag. Ik niet, bij mij bleven vaak levensdoelen dromen. Ik ondernam nooit snel actie. Daarom was bij mij ook nog altijd de droom om schrijfster te worden van een bestseller. Ik wilde graag veel geld kunnen sparen voor later, als ik een gezinnetje zou hebben. Een lieve man en twee schattige kindertjes.

De kop dampende thee hield mijn handen warm. Liam had zijn levensdoel al bereikt en dat terwijl hij nu pas 18 was. Het begin van zijn leven als volwassene. Maar hij had er veel voor moeten doen. Op zijn 14e had hij auditie gedaan bij X Factor. Helaas moest hij de show al gauw verlaten. Maar een jurylid gaf hem de wijze raad om had te oefenen met zingen en over een tijd terug te komen. Dat deed Liam. Hij zong op iedere moment van de dag en werd steeds beter. Ik kon het weten, want ik had hem in het proces gezien en ik had hem altijd gesteund. Twee jaar later, op zijn 16e, deed hij nogmaals auditie. Dit keer met succes. Toch had hetzelfde jurylid nog twijfels. Hij wilde Liam echt door hebben, maar het zou hem alleen niet lukken. Daarom werd hij in een boyband geplaatst samen met vier andere jongens: Louis, Niall, Zayn en Harry. Ik had ze nog nooit ontmoet. Dat zou ik morgen doen. Tijdens en na X Factor sprak ik Liam steeds minder. Hij had weinig tijd, maar gelukkig versnipperde het contact niet.

Ik was er altijd verdrietig om geweest dat ik hem minder zag, omdat Liam mijn enige vriend was. Ik had verder geen vriendinnen en ik had ook geen vriendje. Bij niemand voelde ik me zo thuis, als bij Liam. Ik sloot mij vaak op in mijn kamer. Toen begon ik eindelijk aan mijn eigen passie. Schrijven. Mijn laptop stond vol met verhalen, maar het lukte mij nooit om ze af te maken. Het lukte mij gewoon niet om een goed einde te bedenken.

Ik slurpte het laatste beetje thee op en opende het mailtje van Liam nog eens. 

‘Hee Maddie,

Ik heb je al zo lang niet meer gezien. Ik hoop dat je mij nog zult herkennen. Ik wil je zo graag weer eens zien. Kom je anders komend weekend naar Londen? Ik heb daar met de boys een appartement. Het is echt super mooi en ik wil het graag aan je laten zien. En ik wil je de kans geven om Louis, Zayn, Harry en Niall te leren kennen.

Laat me het op tijd weten, want dan zorg ik ervoor dat we thuis zijn.

Groetjes, kusjes en duizend knuffels van Liam.

P.S. I miss you!’