The Bleeding Heart Of A Frozen Love - One Direction

O23 I Know You're Not Ok

hier een iets langer stukje :) 

--------------------

P.O.V. Louis Tomlinson

Zachtjes hoorde ik Zayns stem zeggen dat we geland waren. Meteen was ik klaarwakker en stond een beetje klunzig op. Ik keek door het vliegtuigraampje en zag de enorme regendruppels die erlangs liepen. Ik zuchtte, we hadden zulk mooi weer gehad in Amerika. De enige reden dat ik blij was dat we weer terug waren, was omdat ik mijn meisje miste.

Met zijn vijven liepen we naar de uitgang van het vliegtuig en na ruim een halfuur stonden we in de ontvangsthal met gillende fans om ons heen. We besloten even te blijven om foto’s te maken en handtekeningen uit te delen, maar na tien minuten had ik daar genoeg van en liep alvast richting ons busje. Nog wat fans kwamen achter mij aan en ik gunde ze nog even een paar minuten. Daarna zei ik ze gedag en ging zitten. Ik pakte meteen mijn iPhone erbij en typte Maddies nummer in. De telefoon ging over, en nog een keer, en toen ik bijna de voicemail kreeg, werd er opgenomen.

‘Hi,’ klonk de oververmoeide stem van haar. Ik vertelde haar dat ik terug was in Engeland en dat ik beloofde om zo snel mogelijk naar Wolverhampton te komen. Ze zei niet veel aan de telefoon en ik maakte mij ontzettend veel zorgen om haar.

Ik hing weer op en wachtte ongeduldig op de jongens. Gelukkig kwamen ze niet veel later overenthousiast het busje in en kwam Zayn naast mij zitten. Meteen zag hij aan mijn gezicht dat er iets was en hij keek mij vragend aan: ‘het is Maddie. Ik maak me zorgen om haar. Als we straks thuis zijn ga ik meteen naar haar toe.’

Zayn knikte begrijpelijk en vroeg: ‘Wat kan er aan de hand zijn dan?’

‘Ik weet het niet,’ zuchtte ik, ‘ze klonk zo vermoeid aan de telefoon en ook op Skype leek ze niet vrolijk. Ik wil gewoon bij haar langs.’

Alweer knikte Zayn: ‘Blijf je dan in Wolverhampton? Of neem je haar mee?’

‘Dat weet ik echt nog niet. Ik ga het eerst aan haar vragen,’ met die woorden volgde er een lange stilte totdat we aankwamen bij onze appartementen. We haalden onze koffers eruit en namen deze mee naar binnen. Ik liep meteen door naar mijn slaapkamer en haalde een grote sporttas uit de kast. Alles wat ik nodig had deed ik erin. Het meeste kon ik uit mijn koffer meteen overgooien in de tas. Uit de kast haalde ik nog wat kleding, aangezien ik geen idee had of ik bij Maddie zou blijven. Toen ik alles erin had zitten, liep ik naar het gezamenlijke gedeelte van ons huis. Mijn tas zette ik bij de gangdeur neer en toen liep ik nog naar de keuken om wat te halen. Ik vulde mijn handen met wat spulletjes en gooide die toen in de sporttas erbij. De jongens zaten languit op de bank en keken televisie. Toen ik mijn jas aantrok zag ik dat Zayn opstond: ‘Wil je dat ik meega?’

Ik schudde mijn hoofd: ‘Nee dankje Zayn, je zal wel doodop zijn van de reis. Het lukt wel.’

Niall keek mij nog even bezorgd aan en liep toen naar mij toe om mij een knuffel te geven: ‘Doe Maddie de groetjes!’ Daarna liep hij naar de keuken, waarschijnlijk voor eten.

Ik mompelde nog een ‘zal ik doen’ en omhelsde toen ook Harry. Zayn trok mij ook in een knuffel en wenste mij succes en ook de groetjes aan Maddie. Als laatste gaf Liam mij een knuffel. Hij zei verder niet veel en staarde een beetje wezenloos naar de televisie. Ik keek Zayn vragend aan en hij leek te begrijpen wat ik bedoelde. Liam. Hij deed de laatste tijd zo vreemd. Hij was echt zichzelf niet meer. Zayn haalde zijn schouders op en leek ook niet te weten wat er met hem was.

Langzaam tilde ik de inmiddels zware sporttas op en wilde weglopen toen Niall nog aankwam met een thermoskan: ‘Hier, voor onderweg.’

Ik glimlachte en gaf hem nog een knuffel. Daarna ging ik echt weg: ‘Doeg! Ik laat nog wel van me horen!’

Er werd doei geroepen en nadat ik nog geen kwartier thuis was, liep ik alweer weg naar mijn Mini Cooper. Verderop zag ik fotograven staan en wat fans maar ik gaf er niet veel aandacht aan. Maddie was het enige waar ik me nu op wilde focussen.