The Bleeding Heart Of A Frozen Love - One Direction

O22 Have you seen my best friend?

Drie weken waren voorbij en ik voelde me slechter dan ooit. Vaak lag ik dagen in bed, zonder fut om eruit te komen, zonder honger, zonder dorst. De dekens waren de enige die mij omhelsden en op dit moment miste ik armen. De armen van mijn moeder, van mijn vader, van Louis, maar het meeste nog van Liam. Ik kon niet slapen, want ieder moment zag ik zijn ogen, zijn mooie, bruine ogen. Hoe ze me doordringend konden aankijken als ik zei dat alles goed ging maar dat niet zo was, hoe ze me vol liefde aankeken als hij mij zoende, hoe ze pretlichtjes veroorzaakten als we weer eens een grappig gesprek voerden. 

Hoe kon het dat hij zo veranderd was? Waar was mijn beste vriend heen? Waar was mijn grootste liefde heen? Het leek wel of hij dood was. Dat de Liam zoals ik hem vroeger kende, niet meer bestond.

Ik ging wat overeind zitten en zette mijn laptop open op mijn schoot neer. Met een paar simpele klikjes opende ik een fotoalbum genaamd: ’My bestfriend and I’. Bij de eerste foto schoten de tranen in mijn ogen. Het was een foto van heel veel jaar geleden. Liam en ik waren denk ik twee of drie jaar. Beide stonden we met onze rug naar de camera toe en keken hand in hand naar de zon die langzaam de zee in dook. Liam in zijn rode zwembroek, ik in mijn donkerblauwe bikinibroekje. Mijn verdriet liep langzaam langs mijn wangen naar beneden en ik voelde het gemis in mijn hart. Gemis naar hetgeen wat ik ooit had. Hoe kan het dat ik zoveel van hem hield? Ook al deed hij zo bot en zo afstandelijk sinds hij beroemd was. Het beeld verschoot naar een ander plaatje. Blijkbaar had ik een diavoorstelling gestart. Er verscheen een foto van een paar jaartjes geleden. We hadden een watergevecht gehouden en Liam’s moeder vond het zo’n leuk gezicht, dat ze van ons een foto maakte. Met compleet doorweekte kleding en kleddernat haar dat bij Liam plat op zijn voorhoofd zat en bij mij strak naar beneden hing, stonden we naast elkaar op de foto. Liam een arm over mijn schouder, en mijn arm om zijn middel. Allebei een brede grijns op ons gezicht. De druppels stond op ons gezicht en zaten voor altijd vast op de foto. Weer verschoot het beeld. Samen een ijsje eten. Ik met een gebroken been met Liam naast mij gehurkt die een lief berichtje op mijn gips schreef: ’I will always be there for you, xx your best friend’. De volgende foto liet nog meer tranen opkomen. Het was de foto die mijn moeder had gemaakt, op de trouwerij van mijn neef. Liam was mijn date. Het was de eerste foto sinds we officieel met elkaar hadden. We kusten.

Ik kon het niet meer. Dit was te veel. Met een klap sloeg ik mijn laptop dicht en de tranen stroomden met honderden tegelijk langs mijn wangen. Ik smeet mijn laptop aan de kant en verborg mijzelf onder dekens. Vechtend tegen de tranen.