The Bleeding Heart Of A Frozen Love - One Direction

O46 The Truth Hurts The Most

nog een stukje ! :)

------------------------------

'J-je hebt gelijk,' stotterde Liam langzaam.

'Waar heb ik gelijk in?' vroeg ze expres.

'Maddie, ik hou van je, meer dan ooit tevoren,' zei Liam nu hardop.

'Ik wist het,' gilde Ruby het uit. Ze duwde iedereen aan de kant om boven te komen en ze duwde mij extra hard zodat ik viel. Stampvoetend ging ze de trap op en liet ons achter. Ik nam de moeite niet om op te staan en verborg mijn gezicht in mijn handen. Ik voelde ogen op mij branden. Langzaam keek ik omhoog.

Louis keek mij vragend aan. Liam had tranen in zijn ogen en de rest kon alleen maar verbaasd voor zich uitkijken. Tranen brandden achter mijn ogen en Louis keek nu naar Liam.

Uit het niets sprong ik op en rende naar de voordeur. Ik moest hier weg! Op mijn blote voeten rende ik de straat op en sprintte zo hard ik kon. Ik had geen idee waar ik heen ging. Na een kwartier was ik uitgeput. Het enige wat ik aan had was een shirt van Louis. Het was veel te koud om alleen dat te dragen in deze tijd van het jaar. Ik nam plaats op een koud bankje en trok mijn benen op. Huilend zat ik daar, terwijl ik het steeds kouder kreeg.

'Waarom?' spookte er door mijn hoofd.

Langzaam begonnen de wolken met mij mee te huilen en nu kreeg ik het nog kouder omdat ik ook nog eens nat werd. Ver weg hoorde ik iemand roepen, maar ik wist niet wie. Langzaam voelde ik mezelf nog kouder worden. Het was precies hoe ik me nu voelde. Louis zou mij gaan vragen of ik ook wat voor Liam voelde. Als hij mij dat vroeg waar Liam bij was, dan kon ik niet liegen. Dan zou ik Liam kwetsen. Als ik de waarheid zou vertellen, dan is Louis gekwetst. Ik zuchtte en keek voor mij uit. Door de stromende regen zag ik iemand aan komen lopen.

'Maddison!' zei de stem van Louis.

Hij kwam naar mij toe en ging bezorgd naast me zitten. Ik keek hem niet aan. Ik wilde niet weten hoe hij zich nu voelde. Louis deed zijn ene arm onder mijn knieholten en zijn andere bij mijn rug. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en hij droeg mij terug naar huis. Alles was zo moeilijk, ik snapte het niet meer. Na een tijd hoorde ik de deur dichtslaan en dat betekende dat we thuis waren. De regen was weg en nu voelde ik pas hoe nat en koud ik was.

Hij tilde mij naar boven en in zijn slaapkamer trok hij mijn kleding uit. Alles.

Ook trok hij zijn eigen kleding uit en toen nam hij mij mee naar zijn bed. Ik ging liggen en voelde hoe hij mij tegen zich aan trok. Louis was duidelijk warmer dan mij, want mijn lichaam begon langzaam te tintelen van het opwarmen. Nog steeds liepen er tranen langs mijn wangen en beide brachten we geen woord uit. Ik te bang om de waarheid te zeggen, Louis te bang om de waarheid te horen. We deden helemaal niets, alleen liggen. Langzaam stopte ik met huilen en probeerde ik met brandende ogen in slaap te vallen. Dat lukte alleen niet. Naast mij keek Louis mij aan. Hij twijfelde om wat te zeggen, dus ik besloot om te beginnen met praten: 'Lou, het spijt me. Ik-ik heb gezoend met Liam.' Ik slikte en wachtte zijn reactie af. Hij keek me aan en toen ging zijn blik naar het plafond. Langzaam rolde er een traan vanaf de hoek van zijn oog naar beneden.

'Ik vind het allemaal zo ingewikkeld. Mijn gevoelens voor Liam kan ik niet wegdrukken, maar ik hou ook van jou en ik wil je ook niet kwijt. Louis, kijk me alsjeblieft aan.'

Langzaam ging zijn hoofd weer naar opzij en zag ik tranen in zijn ogen.

‘Lou, het spijt me, ik weet niet hoe ik het met je goed kan maken,’ zuchtte ik.