The Bleeding Heart Of A Frozen Love - One Direction

O24 Don't Leave Me Again

morgen terug school :( 

-------------------------------------

POV: Louis Tomlinson

Ik reed met een ontzettend hoge snelheid naar Wolverhampton. Ik moest er zo snel mogelijk zijn. Nu ik in Engeland terug was kon ik echt niet meer wachten om haar te zien. Het was echt bizar om in zo'n korte tijd zoveel om iemand te geven. We vonden het zo goed met elkaar en we begrepen elkaar.

Maar nu ik haar aan de telefoon hoorde, had ik een extra reden om haar heel snel op te zoeken. Wat als ze zichzelf wat had aangedaan? Ik kon me niet indenken dat ze dat zou doen. Ik ging nog een paar kilometer harder totdat ik moest afremmen omdat ik het bord Wolverhampton zag. Ik sloeg af naar rechts en vervolgde mijn weg naar haar huis. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht toen ik haar straat in reed. Meteen verdween mijn glimlach toen ik zag dat de gordijnen overal gesloten waren. Het was klaarlichte dag. Waarom waren ze dicht?

Ik stopte de auto en stapte gehaast de auto uit. Er ging een drang om haar te zien door mijn lichaam waardoor ik nog sneller ging lopen. Ik liet de deurbel klinken en wachtte tot er open werd gedaan. Niemand deed open. Ik deed de brievenbus open en riep naar binnen: 'Maddie?! Doe is open! Ik ben het, Louis!'

Geen antwoord. Nogmaals belde ik aan en keek door de brievenbus. Geen beweging. Ik viste mijn telefoon uit mijn zak en zocht haar nummer op. Meteen stuurde ik haar een berichtje: ‘Lief, misschien moet je de deur maar eens open maken. Ik krijg het koud… x Louis’.

Ik wachtte nog twee minuten en toen hoorde ik eindelijk aan de andere kant een slot opendraaien. Ik hoorde het slot uit de deurpost klikken en de deur ging op een kier open. Ik schrok ontzettend van wat ik toen zag.

‘Maddie,’ klonk er geshockeerd uit mijn mond. Ze knipperde van het felle licht en keek mij moeizaam aan. Ze had diepe kringen onder haar ogen en haar make up zat overal op haar wangen. Haar haren hingen rommelig over haar schouders en ze stond in een trainingsbroek met een topje erop en haar pantoffels aan. Ik bekeek haar beter en zag hoe ingevallen haar wangen eruit zagen en ik zag bij haar schouder de omtrek van haar botten.

Ik stapte op haar af en gaf haar een liefdevolle, extreemlange kus. Wat had ik die lippen gemist. Wat had ik mijn meisje gemist. Na de kus trok ik haar in een omhelzing en ik voelde hoe koud ze was. Ik hoorde dat ze langzaam begon te snikken en ik hield haar nog steviger vast.

‘Louis, ik heb je zo gemist,’ hakkelde ze, ‘laat me alsjeblieft niet meer alleen!’

Ik schudde mijn hoofd ook al wist ik dat ze dat niet zou zien: ‘Ik laat je echt nooit, nooit, nooit meer alleen!’ Ik plantte een kus op haar voorhoofd en nam haar toen mee naar binnen.