Sen yanımdaysan

🖤

Geçmiyor bu yorgunluk, düzelmiyor. Bir taraftan toplarken, diğer taraftan dağılıyor. Yaramın nerde olduğunu bilmiyorum ama bir yerlerim acıyor. Çok karışığım, yoruldum. Olmuyor, tahammül etmek zorunda kaldığım şeylerin içinde yaşayıp gidiyorum. Bir boşluk var, beni içine çekiyor, korkuyorum. Bir çözüm yolu bulmaya çalışıyorum, olmuyor. “Şöyle yapsam iyi olur ama bunu yapamam” diye diye hiçbir şey yapamıyorum. O zaman çaresizlik nedir çok iyi anlıyorum. Elimden bir şey gelmiyor çünkü bunun nasıl sonlanacağını bilmiyorum. Kararsız kalıyorum, nasıl bir seçim yapacağım konusunda hiçbir fikrim yok çünkü ortada ikinci seçeneğim yok. Sadece bir amacım olsun istiyorum. Bazen diyorum, ben olmasam her şey daha mı güzel olurdu. Burdayım ama kayboldum gibi..

Hayatımda biri vardı. Öyle çok sevdim ki onu, böyle bir sevgi olamaz...Hani insan bazı güzel şeyleri sonsuza dek sürecek zanneder ya, işte öyle sevdim onu...ama bıraktı gitdi beni.İlk iki gün o kadar acımadı, düzelir sandım. Sonra batmaya başladı giderek bazı şeyler. Bir hafta sonra içime öyle bir sancı yerleşti ki; Allah'ım, böyle bir acı olamaz.Sonradan anladım ki kaybettiğini anlamakmış meğer bu. Sonradan düzeltmeye çok çalıştım, üstelik bir kabahatim de yokken hem de... Ama bir daha hiçbir şey düzelmedi...Çok uzun zaman içimdeki acı yüzünden uyumadım, dışarı çıkmadım, kimseyle konuşmadım, ağladım... Belki arar diye bekledim ama aramadı.Giderek içimdeki acı da geçti, hatta unuttum bile...
Geçen gün ona benzeyen birini gördüm. Böyle bir benzerlik yok, hatta o sandım birden. O an içim çizildi, nasıl acıdı anlatamam. Sesini merak ettim, acaba sesi de ona benziyor mu diye düşündüm.. Konuştum bir şekilde. Ama sesi benziyor mu bilemedim, çünkü onun sesini çoktan unutmuşum.
Yüzü, saçı, kokusu hala aklımda kazılı duruyor.
Ama o duymadan uyuyamadığım sesinden eser kalmamış...
Unutuyor işte insan...
Artık rahat uyumaya başladığında,
Artık acıtmadığında,
Her şey geçtiğinde unutuyor insan