Mój Arcyklejnot

Rozdział 102: Czas ruszać w drogę

***

- Od razu zapewnij Thorina, że wszystko w porządku – poleciłam Glóinowi, który miał wrócić niebawem do Ereboru wraz z resztą naszych poprzednich towarzyszy. – Nie zabawię z nimi długo.

- Oczywiście – skinął głową.

- I daj mu to – podałam mu zapieczętowaną kopertę z listem w środku, który napisałam parę godzin temu. – Uważajcie podczas drogi – dodałam jeszcze.

- Wy też bądźcie ostrożni – poprosił.

- Spokojnie – uśmiechnęłam się delikatnie – Będę mieć oko na Gimliego. Wróci w jednym kawałku.

- Dziękuję – pochylił lekko głowę, po czym odszedł w swoim kierunku.

Nasze odejście zaplanowane zostało na to popołudnie. Miałam jeszcze troszkę czasu, by skorzystać z ostatnich spokojnych chwil w Rivendell, a także pożegnać się z niektórymi osobami – chociażby z Bilbem.

Wszyscy byli już praktycznie gotowi do drogi, jedynie załatwiali ostatnie sprawunki lub wykorzystywali pozostałe im godziny w tym bezpiecznym miejscu. Z tego co się dowiedziałam, Kathrin zabawiała się z Legolasem i Aragornem w trening, a hobbici próbowali przemycić jeszcze nieco smakołyków ze spiżarni Elronda.

Przeszłam stosunkowo zacisznymi korytarzami miasta, chłonąc wzrokiem znajome i przyjemne dla oka widoki. Ubrana byłam już w odpowiedni na podróż strój, czyli niezbyt wyrafinowane, bo najzwyklejsze i gładkie brązowe spodnie, wysokie, ciężkie buty, a do tego prostą tunikę w beżowym kolorze, czarny kaftan oraz ciemny płaszcz. W większości rozpuszczone włosy, jedynie z paroma niedużymi warkoczykami, powiewały rytmicznie w górę i w dół, w rytm mojego marszu. Nieodłączny element całokształtu stanowił też gruby pas, do którego poza mieczem przypięte było parę mniejszych sztyletów.

Zapukałam do odpowiednich drzwi i poczekałam na zaproszenie ze środka. Gdy do moich uszu dobiegł przyjazny głos Bilba, nacisnęłam klamkę i postawiłam pierwszy krok, wchodząc do środka.

- Już myślałem, że o mnie zapomniałaś – machnął ręką, jednocześnie pokazując mi, bym weszła dalej.

- Gdzieżbym śmiała – odparłam. – Ja i odejście bez pożegnania?

- Siadaj, siadaj – gestem wskazał mi miejsce na jednym z krzeseł przed niedużym biureczkiem. – Jak emocje przed kolejną wielką wyprawą?

- Dość wymieszane – wzruszyłam ramionami. – Zresztą to nie będzie żadna wielka wyprawa – wywróciłam oczami. – Przejdę z nimi jedynie kawałek, to wszystko. Muszę do swojego królestwa jednak wrócić.

- Nie zdziwiłbym się, gdybyś za parę miesięcy zdała mi relacje z odwiedzin Saurona w Mordorze – powiedział na to. – Jak to działa, gdziekolwiek pojawiają się jakieś kłopoty, bądź coś się po prostu dzieje, ty zawsze tam jesteś?

- Już się przyzwyczaiłam – prychnęłam pod nosem. – Albo ja przyciągam problemy, albo one mnie.

- Idealnie to podsumowałaś – pokiwał głową.

- Rozmawiałeś z Frodem? – spytałam. – Jakieś przestrogi od Hobbita Podróżnika?

- Bardzo śmieszne – mruknął. – Przestroga jedna i najważniejsza, masz być ostrożna.

- Dobrze, tato – uniosłam ręce w uspokajającym geście. – Będę uważać.

- I to chciałem usłyszeć – odparł z pewnego rodzaju zadowoleniem.

Na krótką chwilę zapanowała między nami cisza. Ogarnęłam spojrzeniem pokoik przyjaciela. Kiedy mój wzrok padł na niedużą mapę Śródziemia, zastanowiłam się nad jedną, dosyć istotną rzeczą.