Oko w oko

VII. Gdzie oczy poniosą

22 października

    Było kilka minut po siódmej, kiedy znad horyzontu nieśmiało wyłoniło się słońce. Pierwsze promienie przesączyły się miedzy koronami drzew, podkreślając ich czerwonozłote zabarwienie. Na ziemi płynęła lawa z opadłych liści, która gdzieniegdzie odsłaniała omszałe kamienie i masywne kłody. Mgła otulała jeszcze krzewy i pnie, ale szybko ustępowała rześkiemu powietrzu. Zapowiadał się kolejny pogodny dzień. 

    Eli siedziała na brzegu otwartego bagażnika i z kubkiem kawy w ręce podziwiała roztaczający się przed nią widok. Na parkingu przed lasem poza nią nie było żywej duszy. Z oddali dobiegał tylko szmer rzeki i łagodny śpiew ptaków. Świat utkwił w zawieszeniu tylko po to, by pozwolić jej podziwiać swoje piękno. Wciągnęła w płuca zapach lasu wymieszany z aromatem parzonej kawy. Czuła, że żyła dla chwil takich jak ta. 

     Po sobocie wypełnionej wędrówką po łagodnych szlakach była minimalnie zmęczona. W mięśniach nóg czuła tylko lekkie zakwasy. Przynajmniej pierwszy raz od kilku tygodni porządnie się wyspała. Początkowo planowała nocować w namiocie, ale jesienny chłód zmienił jej zdanie. Nie chciała się przeziębić. Zamiast tego skorzystała z oferty starych znajomych z okolicy i zajęła ich kanapę. Dzięki temu dzisiaj mogła dać z siebie wszystko.

     Kiedy tak siedziała i popijała leniwie kawę, przez chwilę zastanawiała się, co robi teraz Oliwier. Czy w ogóle zauważył, że jej nie ma? Może nadal śpi spokojnie w ciepłym łóżku? Albo planuje, jak jeszcze bardziej uprzykrzyć jej życie. Jedno było dla Eli oczywiste. Na pewno za nią nie tęsknił. 

     Słońce w całości wyłoniło się zza horyzontu. Na niebie nie było nawet jednej chmurki. 

     Eli odłożyła pusty już kubek i zeskoczyła z bagażnika. Najwyższy czas ruszyć tyłek. Kiedy poprawiła sznurówki i założyła plecak, była gotowa do drogi. Miała zamiar przejść przynajmniej trzydzieści kilometrów. Nigdy jeszcze nie szła tym szlakiem. Podobno był wymagający, ze stromymi podejściami i kładkami, ale odwdzięczał się wspaniałymi widokami na pasma gór i jezioro. Czuła ekscytację na samą myśl o przekroczeniu linii lasu.  

     Z uśmiechem na ustach zamknęła samochód i pewnym krokiem ruszyła w stronę drzew.