𝑰'𝒎 𝑺𝒄𝒂𝒓𝒆𝒅

Chapter Fourteen

Ester's pov:

Ξημερώματα.
Ζάλη καταβάλει πλέον τον οργανισμό και των δύο. Το δωμάτιο γυρίζει ακατάπαυστα. Αδιαφορώ πλέον για το πόσα σφηνάκια έχουμε καταναλώσει, σταμάτησα να μετράω μετά τα πρώτα εφτά..Οι ακτίνες του ήλιου έχουν πλέον ξεπροβάλλει, ανέμελες φωτίζουν την μεγάλη τζαμαρία του ξενοδοχείου. Το μπαρ άδειο, μόνο δύο τρεις άνθρωποι καθισμένοι στην μεγάλη τραπεζαρία, απολαμβάνουν τον πρωινό καφέ τους.. Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου τη δεδομένη στιγμή, πόσο μάλλον του τόπου.

Αχ ρε Ester.. Τι έχεις πάθει κορίτσι μου;

Η παλιά Ester δεν θα χασκογελούσε μέχρι τα χαράματα με κάποιον ξένο στο μπαρ ενος ξενοδοχείου, στην άλλη άκρη της γης. Η παλιά Ester δεν θα κατεβαζε τόσο οινόπνευμα στον οισοφάγο της σε δευτερόλεπτα, σαν να ήταν ποτήρια με νερό.

Η παλιά Ester δεν ζούσε. Δεν διασκέδαζε. Δεν ήξερε τι πάει να πει ξεφάντωμα.. Τι πάει να πει ζωντάνια.. Η παλιά Ester δεν έκανε τα λάθος πράγματα.

Ήταν πάντα η σωστή.
Η τέλεια, το καλό κορίτσι.
Το πρότυπο για τους υπόλοιπους, το καλό παράδειγμα.
Η γυναίκα που όλοι θαύμαζαν, που ήθελαν να την μοιάσουν.
Μία μάσκα, μια ψεύτικη προσωπικότητα, μια δήθεν "τελειότητα".

Υποθέτω πως η παλιά Ester έχει πλέον πεθάνει. Καιρός να ζήσει. Να κάνει λάθη. Να μάθει πράγματα. Να γνωρίσει. Να ξεφύγει από την πραγματικότητα. Να ονειρευτεί..

Τα μάτια μου γυαλίζουν, τα χέρια μου τρεμάμενα επιδιώκουν να πιάσουν άλλο ενα ποτήρι. Ο μυστηριώδης άντρας που μου κρατάει συντροφιά την τελευταία ώρα εμποδίζει ακαριαία τις κινήσεις μου, πιέζοντας απαλά τον καρπό μου στην μπάρα.

"Νομίζω αρκετά. " μου ανακοινώνει χαμογελώντας, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να συγκρατήσει το γέλιο του με την αποτυχημένη προσπάθεια μου να σταθεροποιηθω στο σκαμπό. Ξεφυσαω παίρνοντας ένα παραπονεμένο ύφος.
"Έλα τώρα, δεν παθαίνω τίποτα." επιχειρώ να ξεφύγω από το κράτημα του με αποτέλεσμα να σφιξει περισσότερο τη λαβή του.

Είναι επίμονος..

"Είπα αρκετά." ο τόνος του αυστηρός, τα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου. Το σώμα μου υπακούει στα λόγια του και ανήμπορη πλέον να αντιδράσω, παραδίνομαι.

"Και τι θα κερδίσω με το να μείνω στην υπόθεση;" συνεχίζω τη συζήτηση που είχαμε προηγουμένως, ακουμπώντας διακριτικά το κεφάλι μου στα αδύναμα μου χέρια. Μου χαρίζει ένα ζεστό χαμόγελο πριν μιλήσει.