𝑰'𝒎 𝑺𝒄𝒂𝒓𝒆𝒅

Chapter Three

Sean's pov:

Ξυπνητήρι.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο εκνευριστικό ανθρώπινο δημιούργημα από αυτό. Πόσο μάλλον αν κοιμάσαι με άλλους 5 τυπαδες στο ίδιο δωμάτιο. Ξέρουν ότι με εκνευρίζει το πρωινό ξύπνημα. Τους έχω προειδοποίησει επανειλημμένα και δεν βάζουν μυαλό.

"Διάολε, πρωινιάτικα" γρυλίζω πριν πιάσω το αναθεματισμένο κινητό του Jason στα χέρια μου. Μάλλον θα αστειεύεται.

"Για ποιον γαμημένο λόγο το έβαλες απο τις 9;" φωνάζω πετώντας του το κινητό στον καναπέ που ροχάλιζε. "Έχεις 3 δευτερόλεπτα να το κλείσεις πριν σε ξεκοιλιάσω." προειδοποιεί ο Harry αρκετά ήρεμος γυρνώντας πλευρό.

"Αντε γαμηθείτε." αναστενάζει με κοιμισμένη φωνή πριν το κλείσει. Ησυχία. Επιτέλους.
Σκάω ένα χαμόγελο νίκης πριν ξανακλείσω τα μάτια μου. Η χαρά δεν κράτησε πολύ καθώς οι ακτίνες του ήλιου φώτισαν απότομα το δωμάτιο.

"Γαμώ.." βρίζω ψιθυριστά πριν πετάξω τα παπλώματα από πάνω μου. Ποτέ δεν ήμουν πρωινός τύπος είναι η αλήθεια αλλά ένα τέτοιο σχέδιο χρειάζεται οργάνωση. Δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη. Μια στραβή και είμαστε τελειωμένοι.

"Σήμερα θα φέρεις τα σχέδια της έπαυλης;" μου απευθύνεται ο Seth πριν ρίξει λίγο καφέ στην κούπα του.

Με τον Seth γνωριστήκαμε όταν ήμασταν τεσσάρων. Βλέπετε από παιδιά, δεν είχαμε και τον πιο αξιοζήλευτο χαρακτήρα. Πάντα ήμασταν τα άτακτα κωλόπαιδα που έκλεβαν από το κυλικείο, έκαναν φάρσες, έβαζαν φωτιές στο προαύλιο και σε τάξεις. Στη συνέχεια το πράγμα άρχισε να χειροτερεύει. Τότε είναι που ξεκίνησαν οι αποβολές, οι αλλαγές σχολικού περιβάλλοντος, τα ασφαλιστικά μέτρα.. Ήμασταν αρκετά περίεργες προσωπικότητες. Ίσως και για αυτό ταιριάξαμε. Βουτήξαμε σε επικίνδυνα νερά μόλις ενηλικιωθήκαμε. Ληστείες, εγκληματικές ενέργειες, μαύρα λεφτά, μαφία, τζόγος, εμπόριο ναρκωτικών. Γενικά δεν έχουμε κόσμιο ιστορικό.

Έπειτα γνωρίσαμε τους άλλους τέσσερις.

Ο Jason, η όπως τον φωνάζουμε εμείς Jay. Ξεφτέρι της τεχνολογίας. Ειδικός στο να απενεργοποιεί συναγερμούς, να μπλοκάρει συστήματα, με λίγα λόγια εξαιρετικός χακερ.

Ο Clay. Ο Deadshot του εγκλήματος. Εξαιρετικό στόχο, απίθανο σημάδι. Δεν αστόχησε ποτέ. Ειδικός στα όπλα και στα πυρομαχικά. Για φανατικός αναρχικός, ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του και είναι αφοσιωμένος στο σχέδιο.

Ο Harry. Ο νταής της παρέας. Ξυλοδαρμούς, φασαρίες, ασφαλιστικά μέτρα. Δεν είναι να μπλέκει κάποιος μαζί του. Αν δεν εκνευριστεί ωστόσο μπορεί να γίνει εξαιρετική παρέα και φοβερός στο χαβαλέ.

Άφησα το καλύτερο για το τέλος. Ο Cortez. Εμπόριο ναρκωτικών, μπλεγμένος με ρώσικη μαφία, μαύρο χρήμα. Έχει συλληφθεί στο παρελθόν και δραπέτευσε μετά από δύο χρόνια. Από τότε είναι το παιδί φάντασμα. Δεν είδατε, δεν ακούσατε.

Εδώ και 3 χρόνια είμαστε αρκετά δεμένοι σαν ομάδα. Θα χαρακτήριζα ιδιαίτερα εντυπωσιακό ότι δεν μας έχουν πιάσει ακόμα. Αξιοσέβαστο θα έλεγε κανείς. Είμαστε καταζητουμενοι εδώ και 5 χρόνια, ο Cortez ίσως και 7. Το σχέδιο που έχουμε σκεφτεί είναι αρκετά ριψοκίνδυνο. Ίσως να μην βγούμε όλοι ζωντανοί. Τα λεφτά όμως που θα βγάλουμε αν πετύχει, κάνουν τον κίνδυνο να φαίνεται πταίσμα.

"Το έχω αναλάβει. Μέχρι το βράδυ θα τα έχουμε στα χέρια μας." Χαμογελάω υπεροπτικά ακουμπώντας τα χέρια μου στον πάγκο.

"Είναι βέβαιο ότι θα λείπουν οι Anderson από το σπίτι;"
Ρωτάει ο Harry με σταυρωμένα τα χέρια. Νεύω αρκετά σίγουρος για αυτό που πάμε να κάνουμε.

"Και πότε θα μπούμε;" ρωτάει ο Cortez πίνοντας τον καφέ του.

5 ματιές καρφωμένες πάνω μου, ανυπόμονες κρέμονται από τα χείλη μου.

"Αύριο."