ÇIĞLIK

YIKILMIŞ DÜNYA

  Müdürün konuşmasıyla iç sesimden kurtulmuştum.Ben beni disipline yollar falan diye düşünürken dünyamı karartan haberi verdi bana.Annemin kaza yaptığını ve durumunun çok ağır olduğunu istersem onun yanına beni bırakabiliceğini söylemişti.Bir anda tutamadım kendimi yere yığıldım ama ağlamıyordum.Sınıfa sakin ama düşünceli bir şekilde girmiştim.Aley ve Naz'ın bana sorular yönelttiğini duyabiliyodum ama kimseye cevap veremiyordum,sanki herkes görünmezdi ,hayatın anlamı kalmamıştı sanki,etrafa bakmak bile boştu en az içim kadar.En sonunda Nur'a döndüm ve kendimi onun kollarına bıraktım.Gözlerimi açtığımda hastanede olduğumu farkına varmayı başarmıştım.Hayır herkes benim yanımda asıl şuan ölen kişi benim annem,ANNEM.Kendimi tutamadım ve hıçkırarak ağlamaya koyuldum daha dün kucak kucağa yattığım kadın şuan ellerimden alınıyordu resmen.Benim için çabalayan beni önemseyen kadın gidiyor muydu yani şimdi böylece.Daha fazla dayanamayıp bağırdım."Annemi görmek istiyorum " diye bir yandanda ağlıyordum.Etrafıma dikkatlice baktığımda herkesinde benle beraber ağladığını görüyordum.Düşündüğüm şeyin olma imkanı olamazdı.Ben daha çok küçük bir kız çocuğuydum bunu bana yapamazlardı.Anneme ihtiyacım vardı.Ne kadar sevmiyorum diye geçindiğim anneme en çokta şuan ihtiyacım vardı.Aslında şuan anlıyordum beni ben yapan kişi annemdi.Herşeyi bir kenara itip olumlu düşünmeye çalışarak."o nasıl, durumu iyi heralde mutluluktan ağladığınıza göre ?" diyip acı bir şekilde güldüm.Kimse suratıma bakamıyordu."hayır,duydunuz mu? o ölmedi beni bırakmıycağını en iyi siz biliyorsunuz Naz ve Aleyna".İlk defa Aleyna diye hitap etmiştim ona.Herkesin gözleri bana döndüğünde onca kişinin arasından teyzemi görmüştüm.Avusturya'dan kalkıp gelmesine şaşırmamıştım bizi çok severdi.Bana acı bir şekilde bakıyordu."teyze?" dedim ona bakarak."azra çok çok üzgünüm ben her şey birden oldu benim yüzüm-" derken sözünü kestim."Ne demeye çalışıyorsunuz?" ağlamam daha da kuvvetlenmişti.Herkes burdaydı Osman,Naz,Aley,Nur hatta yeni çocuk bile.Hayır olamaz bu başıma geliyor olamazdı.Bu imkansızdı.Annem yıllardır hep yanımda olmuştu.Kimi zaman hem annem hem babam.Babamıda severdim ama annem ağır basardı her zaman.Hayır biliyorum,ben biliyorum annem beni bırakmaz."Başınız sağ olsun" "mekanı cennet olsun" vb gibi sözler söylüyordu insanlar.İşte o an yıkılmıştım,dünyam karamıştı yavaş yavaş soluğum kesiliyordu.Birden he şey yolunda derken tam da bugünün uğursuzluğuna yakalanmıştı annem.Bu mümkün olmuştu.Annem gitmişti,yoktu,en çokta bir daha gelmiycek oluşu bitiriyordu beni.Hastaneden çıktığım gibi annemin mezarına gitmiştim.Bu zamana kadar çok şeyler atlatmıştım annemle.Koca boş bir kalbin üstesinden gelmiştim.Annemin eli sayesinde o küçük ellerimle yaşama tutunabilmiştim.Doktorlar amiliyat sonrasında hep acımın büyüklüğünü sorarlardı hep 1 derdim ve şuan anlıyorum ki 9 luk acıya 1 diyebilecek kadar cesurdum ama şuan 10 luk acıya 100 diyebilcek kadar çaresizim.Annemin üstüne herkes toprak atıyordu son toprak parçasını ben atmıştım üstüne.Sanki ruhumu gömüyordum.Teyzemin kollarında ağlarken buldum kendimi.Gerçekten çaresizdim.Tükeniyordum.Teyzemse hala okuluna odaklan güzelim annen hep yanında diyordu.Böyle bir hayatın içine düştüğüme inanamıyordum.Birden nefesim kesildi ve yavaşça kendimi teslim etmek istedim.Ama yapamadım çünkü teyzem vardı,ben annemin aksine onca kişiyi bırakıp gidemezdim.Çantamdan ilacımı zor bela çıkarmıştım ve bir yudum suyla yutmuştum.Kendime gelirken yine kalbimin tuttuğunu farkındaydım.Doğarken bu uğursuzlukla doğmuştum zaten.Ama annem hiç yılmamış beni doktor doktor gezdirmişti.Bir gün bana demişti ki;"ölmene izin vermiycem,senden başka kimsem yok dayan kızım,kurtarıcam seni gerekirse kendimi feda ederim ama sen asla ölmeyeceksin sana söz veriyorum".Hiç bir zaman kıskanılan aile olamadık biz ama birbirimize yetiyorduk.Ben bu düşüncelerle boğuşurken birden teyzemin aniden beni şaşırtan teklifiyle sarsıldım."Seni yanıma almak istiyorum Azra kızım burda annenin anılarınla yaşayıp ölmene göz yumamam annem bunu asla istemezdi" dedi.Haklıydı annem bu şekilde üzülmemi istemezdi ama burda arkadaşlarım bir hayatım vardı ama birden kendimde inanamayarak kabul etmiştim bu teklifi."Ne zaman gidiyoruz ?" Teyzem şaşırmış gibiydi."Yarın dönüyoruz kızım" dedi.Bu kadar erken olması iyi olmuştu bu şehirde nefes alamıyordum artık çünkü.Herkes evlerine dağılmıştı.Bizde teyzemle otele gittik.Teyzem beni düşünmüş ve o evde kalamıycağım için otel tutmuştu.Bu kadın cidden yanımdaydı ve beni mutlu ediyordu.Ertesi akşam yola çıkacağımız için bu geceden valizimi toplamak istiyordum o yüzden otelden önce eve uğradık düşünceli teyzem benim için onları toplattırmıştı kızlara.Bavulları alıp çıktık hemen bende Naz,Aley ve Nur'a haber vermek için telefonumu elime aldım ve mesaj yazmaya başladım;"Kızlar çok özür dilerimdaha fazla bu şehirde yapamıyorum söz veriyorum her fırsatta gelicem hatta sizinde yanıma gelmeniz için elimden geleni yapıcam ama lütfden üstelemeyin teyzemle Avusturya'ya gidiyorum yarın akşam.Yarın sabhatan buluşup son günümüzü değrlendirelim bence sizi çok özliycem sizi çok seviyorum iyi ki varsınız" ve göndermiştim.Kimseden ses çıkmıyordu.Ve Aley en sonunda yazdı."iyi olduğun vakit bizde iyiyiz o yüzden iyi olmak için ne yapman gerekiyorsa yap arkandayız." Ardından Naz ve Nur da aynı tepkiyi verince ister istemez gülümsedim.Çok güzel arkadaşlıklara sahiptim.

***********

Uyuya kalmıştım ve uyandığımda saat daha 10 du.Yüzümü falan yıkadım ve kahvaltıya indim teyzemd ebeni bekliyordu sanki.Otelde kahvaltımızı yaptık ve dışarı çıkmak üzere odama çıktım.Telefonumu çantamı alıp son rutuşları yapıyordum.İşim bittiğinde çıkışa doğru yöneldim.Kızlarla starbucks ta buluşacaktık.Buraya 10 dakikalık bir mesafedeydi.Yürümeye başladım yavaş yavaş.Normalde kulaklıksız asla yürüyemen biriydim ama daha fazla üzülmemek için tüm müziklerimi silmiş ve kulaklığımı koparmıştım.Evet Azra artık biz bizeyiz!Starbucksın önüne geldiğimde üzgün ve yorgun bakışlarıyla kızları gördüm.Susmuş öylece bakıyolardı sadece.O an anladım onalarda benim kadar acı çekiyolardı ve boştular.Beni görür görmez ayağa kalktılar ve sarıldık.Oturduk ve konuşmaya başladık.Aley ve Naz'a söz vermiştim ordan çocuk ayarlıyacağıma.Azıcıkta olsa güldürmüşlerdi beni.Tam kalkarken Osman'ı gördüm.Belli ki bu olaylar onu da yormuştu ordan oraya koşturuyordu en son.Yanıma geldi ve beklemediğim anda birden sarıldı bana.O kadar şaşkındım ki bana "seni çok seviyorum ufaklık lütfen üzülme dayanamıyorum" demişti.Şaşkınlıkla gözlerim kocaman açılmıştı.Bu da neydi böyle? Ona dönüp bu akşam gideceğimi söylediğimde yıkılmışa benziyordu.Gözlerindeki o hüzünü okuyabiliyordum.Ve bir damla düştü yanaklarına.İşte bu bile kalmamı sağlayabilirdi ama kararlıydım burda yaşayamazdım ve biliyordum ki daha fazla Osman'a baktığım sürece gidemeyecektim burda kalıp acı çekecektim.Ve birden onu ittirip yoluma devam ettim.Beni sevemezdi bu hataya düşemezdi.Bana umut bağlamaması için ona dalga geçer gibi bakmıştım ama bir bilse içimdeki lavları.Eriyordum resmen.Yemeden içmeden kesilmiştim zaten bunu anlamak zor değildi ince bir kızdım ve artık ince değil incenin double olanındandım.Her şey çok yalnış gelmesine rağmen umrumda olmadan herkesi geride bırakabılıştım.Son kez evime bakmak üzere yola koyuldum.Kapıyı açtığımda o tanıdık koku burnuma çarptı.Annemle bir resmimizi aldım ve evden çıktım.Anne yanımdan ayrılmasan iyi edersin.saat 19:00 dı.Uçağın kalkmasına 2 saat vardı ve havaalanına gitmek üzere evden çıkmıştık.Yavaş ve acelesizce sürüyordu arabayı teyzem.Burdada evleri ve arabları vardı zaten kısaca zenginlerdi.İyi bir şekilde okuyacak ve annemin yüzünü karaya çıkarmayacaktım.Kararlıydım kafamı karıştıracak insanları hayatıma almıyacaktım annem en çok bu yüzden kızardı heralde bana.Onu daha fazla üzmeyecektim.Havaalanına 1.30 saatte gelmiştik.Arabadan inmemle bizim kızları ve Osman'ı görmem bir oldu.Bunlar her şeyi zorlaştırıyolardı farkında olmadan.Bunu yapmaları hiç iyi değildi.En sonunda vazgecicem zannettim ama uçak anonsunu duymamla kendime geldim çok az kalmıştı ve teyzem benim valizlerimide koydurtmuş bana biraz vakit vermişti vedalaşmam için.Hepsini çok seviyordum.Osman'a karşı bişeyler hissettiğimi kendime asla kabul ettirememiştim.Ama şuan anlıyorum ki ben aşık olmuştum.İlk aşkım karşımdaydı ve ona öylece bakıyordum sadece bakabiliyordum.Gözlerine baktım gitme dese gitmezdim.Sadece gitme demesi için yalvaran gözlerle ona baktım.Ama hiçbir şey demedi.Hiçbir şey.Bu beni daha da çok yaralarken kızlarla vedalaşmıştım sıra Osman'a geldiğindeyse ona kendimide şaşırtarak sıkı sıkı sarılmıştım.Oda şaşırmış oalcakki ilk başta öylece durdu ama sonra karşılık verip saçlarımdan öptü.Geri dönücem snein için geri dönücem.

*************

6 SAAT SONRA

Sonunda varmıştık Avusturya'ya.İnişe geçmişti ucak.Saat gece 3'e geliyordu.Yani Türkiye'de.Buraya alışmam zaman alacaktı sanırım.Teyzemin soförü bizi almaya geldi başımla selam verip arabaya bindim.Teyzemde bindi.Adı Hüseyin olan soför ise valizleri taşıyordu.20 dakikalık bir yolculuktan sonra varmıştık eve.Devasa bir büyüklüğü vardı evin ve çok güzel görünüyordu.O kadar muhteşemdi ki.Burası yeni bir başlangıç için idealdi.Peki ya şimdi nolucaktı?