ÇIĞLIK

BUNLAR HEP COOL OLMA ÇABASI

Bu çocuğu anlamak zordu.Nerdeyse 1 haftadır konuşmuyorduk açıkcası bu savaştan sıkılmama sebep oluyordu.Bu ne lan böyle savaş dediğin karşılıklı olur.Oysa sadece ben ona laf yetiştiriyorum o susuyo.Normalde asla susmaz ama bunlar hep cool olma çabaları.Bu şekilde hile yapıp kazanamaz.

En sonunda sınıfa gelebildi beyefendi.

"Hey?"Oha benle konuştu(!)

"what?"Bu anı kendimi rezil ederek kullandığım için bana gülümsedi.Kesin laf sokacak.Çenemi eşek soksaydı da söylemeseydim ya.

"İngilizce öğrenen masum köylü"Evet böyle bi şey bekliyordum zaten.Suratımı buruşturdum.Bu kadar iyi Türkçe konuşmasıda ayrı bi ironi tabiki.Ama ben bu işi çözerim abijim.

"Böyle Türkçe konuşmayı nerrden öğrendin?ah babam böyle pasta yapmayı neden hiç beceremedi?"Anlamamışça baktı ve "snne be slk" dedim.Sanki uzaylıymışım gibi bana değişik bir ifadeyle baktı.Diyorum ama abi ben yani bunlar cool olma çabası değilse ne olayım?

"Annem Türk."Cevabıyla sarsıldım inanamıyorum annesinin annesi annesini benimle aynı vatanda fırlatmış münasip yerinden-bende anlamaya çalışıyorum ama-ben şok.

"Ama sen gavur tohumusun"

"Cidden mal birisin"

"Bu kelimeyi km öğretti sana cık cık hiç yakıştıramadım."dememle dersin ortasında kahkaha attı ve herkes tip tip bize baktı.Hayır yanı niye angus gibi anırıyorsun.Bilen biliyor hayvan olduğunu kanıtlamana ne gerek vardı sanki allah allah ya.Bu aralar kızlarla hiç konuşmuyordum,hiç arkadaşım yoktu ve sevgilim hiç yoktu.Osman'ı da sallamıyordum zaten siki beş para etmez çocuk.

Telefonumun çalmasıyla dikkatimi ekrana verdim.İstanbul'dan irem arıyordu.Açamadım çünkü dersteydim-görende kurallara uyduğumu falan sancak dgjgh-.Ders bitiminde hemen telefonumu çıkarıp İrem'i aradım.İkinci çalışında açtı.

"Alo Azra?"

"İreeeeemmmmmm"

"Kızlarla beraberiz dedik bi seni arayalım,çok özledik gel artıkkk."

"Bende gelmek istiyorum ama derslerim çok yoğun " yalan değildi cidden yoğundu ama sadece sınavlar başlamadığından doğru düzgün takmıyordum.

"Seni bekliyoruz bu arada hep arkandayız kendini yalnız hissetme sakın"

"teşekkür ederim Dilara'ya Nur'a Aley ve Naz'a ve diğer tüm tayfaya onları sevdiğimi söyle görüşürüz."

Bu aralar telefonları insanların suratlarına kapamayı huy edinmiştim.En güzeli bu olsa gerek.Vedalaşma merasimi olmuyordu ki zaten vedalardan asla hoşlanmayan bir insan olan bana çok ters bişeydi.Telefonumu cebime attım.Bu akşam tek başıma azıcık yürüyüp kafamı boşaltmak istiyordum.Bu yüzden eve gittim.Duş vs hazırlandıktan sonrada dışarı çıktım.Hava yaz olmasına rağmen buz gibiydi ve bir an lanet ettim İstanbul'da büyük ihtimal 40 derece falan olmalıydı.Bir park görmüştüm,ve sızlayan bacaklarıma baktım biraz gidip otursam iyi olurdu.Fazla yürüyemiyordum zaten en azından boştu ve kafamı dinlerdim azıcıkta olsa.Her şeyini kaybetmiş bir kıza göre hala gülebiliyordum ve bu beni şaşırtıyordu ama iyi de geliyordu doğrusu.Kulaklığımı kulağıma taktım ve müzik dinlemeye başladım.Sonra çalıların arasında bi kıpırtı gördüm.Korktum önce ayağı kalktım ve bakındım ama kimse yoktu.Ve aniden çalılaarın içinden bi kedi fırlayıverdi.Korksamda yanına gidip onu sevdim.Sonra arkamdan bir ses geldi.

"Küçük bir kız bu saatte nasıl dışarı çıkar anlamıyorum?" tanıdık sese döndüğümde karşımda Chris vardı.

"Asıl sen utan lan bir kızı takip ediyorsun?"

"Burası Türkiye değil her şey var ve başına bi şey gelmesini isteyeceğimi sanmıyorum,yalnız oturmayı sevmem.Yüzünü buruşturdu.Bende güldüm.

"Başımın çaresine bakabilirim cidden."

"Azra ?"

"Efendim"

"Şey...seni eve bıraksam iyi olacak saat geç ve hava soğuk hasta olacaksın dediğim gibi yalnız oturmayı sevmiyorum."

"Pekala" Hiç diretmemiştim çünkü hava cidden soğuktu ve üşüyordum.Ama bana bu kadar doğal ve iyi davranması biraz canımı sıktı.Neden bu kadar sıkıcı olmak zorundaydı ki.Bir saniye belkide sıkıcı değildi bilmiyorum kafamm karışık ama eminim 'küçük kızı kurtaran cesur kahraman'olabilmek için yapıyordur ego manyağı.Hep cool olmak amaç hep hep.Normal bi insan değil bu cidden hayvanda olamaz,hayvanlar bile bu kadar değiller en azından beyinleri var.Kafamı karıştırmaya çalışıyor kesin.Yavaş yavaş yürürken aramızda bir sessizlik vardı ve eve varana kadar devam etti.Eve vardığımızda;

"Geldik sağol bana eşlik ettiğin için." dedim ve tam içeri girerken kolumu tuttu ve çevirdi.

"Beni yalnış anlamanı istemiyorum sadece tesadüftü ama seni sinir etmek hoşuma gidiyor açıkcası." Dedi ve güldü.Bende yüzümü buruşturdum ve eve doğru yürüdüm

"İyi geceler prenses"

Chris'in ağzından

Azra'yı takip etmemiştim cidden tesadüftü ve onu evine bırakmak istedim bi an işte.Nolurdu biraz daha uzak dursam.Ben kötü biriydim ve ona zarar verirdim sevdiklerime verdiğim gibi.Ona böyle davranırsam cidden bana aşık olabilirdi,belkide oluyordu.Bu işi bitirmem lazımdı.Artık ona acımasız davranmam lazımdı.Bunu haketmiyordu ama ona iyi niyetle yaklaşamazdım.Kafam çok karışıktı ve bu gece kafamı dağıtmanın tek bir yöntemi vardı.Telefonumu çıkardım ve okulun en kaşar kızlarından olan Maya'yı aradım.Sürtük ilk çalışta açmıştı telefonu.

"Merhaba bebeğim seni özledim" dedi.

"Bana gel" Deyip telefonu kapattım.15 dakkaya eve varırdım oda gelirdi.Umarı bekletmezdi çünkü beklemekten asla hoşlanmam.Prensibim bu benim.Başım çatlıyordu ve caddenin sonuna park ettiğim arabama doğru yürüdüm.Binip hemen eve sürdüm.Yaklaşık bir 10 dakikaya evdeydim.İçeri girdiğimd ekoltukta Maya oturuyordu.AH bir an afalladım ona anahtqarı verdiğimi unutmuşum.Sanırım bu sefer ben onu beklettim.Birden dudaklarıma yapıştı ve onu alıp yatak odasına çıkardım.Yarının cumartesi olması ilk defa işime yarayacaktı sanırım.

Kapının çalınmasıyla kollarımda uyuyan Maya'dan ayrılıp kapıya gittim.Azra gelmişti.Kafam karışmıştı evimi nasıl bulmuştu.Ardından aklıma tek isim James gelmişti tabiki.Benimle oynayabilmek için her şeyi yapardı,CİDDEN her şeyi yapardı.Azra bi çıplak bedenime birde arkamda duran Maya'ya bakıyordu.Ah şimdi gerçekten sıçkmık beyinli siki beş para etmez halime dönmüştüm.Birde Azra'nın gözlerinin dolduğunu farkedince hemen kendimi açıklama gereğinde buldum.

"Azra düşündüğün gi-" sözümü kemsişti ve ağlıyordu.

"Ne düşündüğümü hayal bile edemessin Chris." diye tısladı bana ardından Maya'ya bakıp çekip gitti.Eğer bu iş James'in başının altından çıkmışsa cidden benden çekeceği vardı yada canına susamış olmalıydı.Bir insan bu denli aptal olamazdı heralde.Ailesini gözlerinin önünde öldürmeme rağmen hala akıllanmamakta kararlı gibiydi.Burda benim kurallarım geçerdi bunu unutuyor olmalı.

Azra'nın ağzından

Ben ona cidden teşekkür edecektim sadece ve gidecektim.Niye geldim ki akılsız kafam benim o kimdi ki o benim hiçbir şeyimdi ve ben onun karşısında ağlamıştım.Bu savaş sona ermişti ve o kazanmıştı.Niye düşünmeden hareket ettiğimi biilmediğim için buna sövmeye başladım ve kendime bir kural getirdim içinde Chris olan her düşüncemi düşünecektim artık.Aksi takdirde bu böyle sürmez kardeşim bu ne lan.Elin kızlarını sik sen birde utanmadan bana sulan.Bu çocuk kendini ne sanıyordu tüm dünyanın kralı falan mı,nasıl bir egoydu bu böyle.Onun egosunu tavan yapan kızlardan değildim ben ama bugün birazda olsa egosunu kaldırmışştım karşısında ağlayarak.Ağlamaktan nefret ediyorum,nefret NEFRET!Bugünün cumartesi olmasına şükür ederek azıcık kafamı dağıtmak üzere roman alıp evin yolunu tuttum.Acaba daha fazla ne olacaktı ?