Sadyang Mapaglaro Ang Tadhana (Feeble Love #2)

Kabanata 10

Thunder

"I lose on a bet... that's why I'm here."

He couldn't look at me. Tinanong ko kasi siya kung bakit siya napapayag ni Kuya na pumunta rito. I'm trying here to strike a conversation even when my heart is pounding terribly.

Did I heard it right? He lose on a bet?

Kuya Andrew is far different from what I imagined. He can be childish and mature at the same time. Wala pa naman siyang dinadala na babae sa bahay pero alam ko na may ex siya.

Napansin niya siguro na napaiwas ako ng tingin kaya umayos siya ng upo. Inabala ko na lang ang sarili sa paghanda ng dinner.

"We were playing... Truth or dare game." Mabilis niyang sambit.

Halos mabitawan ko ang plato na hawak. Someone like him? Naglalaro ng ganoon? Sabagay, I should not be astonished anymore. Kuya Andrew is such a kid. Nahawaan niya na rin siguro ang mga kaibigan niya.

"Where is Kuya? I thought he got some errand to do for a business." I said without looking.

"Business with his ex." He chuckled.

I know right. Natawa rin tuloy ako kaya napatingin siya sa akin at nagulat. Bumalot ang katahimikan sa paligid. I could only heard the crickets and the sound of the nature around.

Okay. That was awkward.

"You laugh." Mahinang ani niya pero rinig ko.

Hindi ko na lang siya pinansin at kinuha na iyong dala niyang pagkain. It's rude of me not to offer him a food. Tsaka siya naman ang nagdala nito. Kaya kahit sinabi niyang busog na siya, nilagyan ko pa rin ng utensils sa harap niya.

Hindi ako masyadong makagalaw dahil sa kanya. I turned the stereo on to play some music. Sobra kasing awkward kapag bigla na lang matatahimik. I'm trying my best to calm my heart down but it was just too hard.  Nanginginig ang kamay ko kahit sa pagkuha ng kanin. While he was just staring at me like I'm a damn food!

"You should eat. Kahit konti." I said. Kasi parang wala talaga siyang balak kumain.

Nagpatuloy ako sa pagkain kahit hindi talaga ako komportable. Napansin ko na kumuha na rin siya at nagsimula na rin.

"Dami pang gustong sabihin

Ngunit wag na lang muna

Hintayin na lang ang hanging

Tangayin ang salita

'Wag mo akong sisihin

Mahirap ang tumaya

Dagat ay sisisirin

Kahit walang mapala"

Halos mabilaukan ako nang magsimula tumugtog ang sunod na kanta. Bakit biglang Ben and Ben na iyon!

It was too... romantic.

The night was quiet but my heart is not. Hindi ko na nakayanan kaya tumayo na ako at umalis sa harap niya. Tutal hindi naman ako makakain ng maayos. Inilapag ko na lang ang kinainan ko sa sink at kumuha ng maiinom sa ref. Nakatalikod ako nang maramdaman ko siya sa likod.

"Ako na ang maghuhugas." Sambit niya at napatalon na naman ako.

What is happening to me! Really?

"A-ko na. I caused you too much trouble already." Sambit ko pero hindi siya nakinig.

He jerk his head before he focused on the dishes. Maliit lang naman ang kitchen kaya baka mahulog pa ang mga plato kung magpupumilit pa ako. Kaya inayos ko na lang ang mesa at inilagay ang mga natira sa ref. Pagkatapos ay pinatay ko na ang stereo dahil hindi ko na talaga kayang magtiis sa mga lyrics na lumalabas. Binuksan ko na lang ang TV para manood ng series sa netflix.

Tiningnan ko siya saglit pero abala pa siya sa paghuhugas. His broad shoulder was moving while he's putting the plates on the drainer. Oh my god! I don't like the idea of my thinking. Gusto ko ba siya? Hindi naman siguro. Hindi. Hindi pwede.

"Okay ka lang ba dito? You're alone here."

My heart skipped a bit. Nasa harap ko na pala siya! His forehead creases while his chinito eyes darken.  Hindi ko namalayan na tapos na pala siya. Nakaupo na siya sa kabilang sofa.

"A-h yeah. I'm fine." Sambit ko. Hindi makatingin sa kaniya ng diretso.

I feel like I'm different person today. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. It was new... ang hirap intindihin kung bakit ako nagkakaganito. Nang tumingin ako sa kanya, nakakunot noo pa rin siya at mukhang hindi inalis ang tingin sa akin at kanina pa pinagmamasdan ang galaw ko. Nahalata niya kaya na balisa ako?

Tumayo siya kaya tumayo rin ako. Balak niya na sigurong umalis?

"Uuwi ka na ba?" Tanong ko. Itinaas niya ang kilay niya. I saw amusement on his face.

Nakakahiya! Iba kasi ang tono at paraan ng pagkasabi ko. It's like I was pleading.

"Ayaw sana kitang iwan mag-isa rito. But it seemed that you are not comfortable... me around." Aniya.

Napaawang ang labi ko. Am I too transparent? Nanuyo ang lalamunan ko at kahit gusto kong mag explain, walang lumabas sa bibig ko.

He was about to say something but he halted because of my sudden scream. The loud rambling of the sky after a lightning flash made me frighten. Ilang sandali pa, bigla na lang malakas na umulan.

"I'll stay tonight." Mariin na sambit niya.

Kunot noo siyang tumingin sa akin. Pero nanatili akong nakatayo, hindi makagalaw dahil sa panghihina. I felt his hand around my waist when I was about to fall. Narinig kong tumunog ang cellphone ko pero hindi ko na iyon kayang sagutin.

"Are you okay?" He asked when he put me down on the sofa.

Patakbo siyang pumunta sa kusina samantalang nakahawak pa rin ako sa noo ko. I kept on telling myself that I'm fine, that I'm already over it. Now that memories of that day flashed again, I guess I was wrong.

"Drink this." Aniya habang ibinigay sa akin ang baso ng tubig.

Pagkatapos ay nanatili akong nakaupo. I leaned my head and stared on the sealing. Thunder reminds me of something horrible that happened to me in the past. It triggered my trauma.

Sa gilid nakita kong pabalik balik ang lakad ni River habang may kausap sa cellphone. He stopped when he caught my eyes.

"Your brother." He said, handing his phone to me.

"Kuya--

"Are you okay? I'm on my way now. Fuck!"  Aniya, rinig ko ang malakas na pagbusina niya. And I knew he was frustrated.

Napapikit ako. I heard the scattered thunderstorms and the sound of heavy rain from the background. Kuya knows everything about me and he's undoubtedly worried. Pero ayokong mapahamak siya, delikado ngayon sa daan.

"Kuya, I'm fine. Kaya ko naman, don't worry--

"Don't say that to me Danah Therese!" He cut me off.

I sighed before I decided not to talk back. Now that he's mad, what else I could do to make him stop?

Hindi ko kakayanin na may mangyari sa kanyang masama. It's dangerous! The road is probably covered with mud and landslide could happened any time. Binigay ko ulit iyon kay River. His face was confused yet I still managed to give him a forced smile. His face was serious while he listened to my brother.

"If you want to kill yourself then so be it. You don't need to worry, I will stay here tonight." I heard River said like no one could ever stop him.

"I won't hurt her. Just fucking trust me!"

~~