Sadyang Mapaglaro Ang Tadhana (Feeble Love #2)

Kabanata 17

I Like You

"It was fun helping out. I really admired your kindness, Therese. Sa susunod sasabihan ko si Daddy na mag sponsor sa charity organisation ninyo." Ani ni Lorraine.

I gently nodded and smiled. Siguro ilang oras din kami roon sa covered court. And I'm thankful for their help. Nakaabot rin si Sophia. I really appreciate them. Kahit halos taon pa lang kaming magkakilala, alam kong mabubuti silang tao.

Unexpectedly, nanatili rin sina Kuya. Narinig kong nagtalo pa sila ni River pero hindi ko na alam ang dahilan. Paminsan minsan, nakikita ko siyang tumitingin sa akin. Or is it just me?

Napansin ko rin na magkakilala sila ni Daddy. Hindi naman siguro nakapagtataka dahil kaibigan siya ni Kuya.

"Wala daw ulit ang Prof! Dapat pala nagtagal na tayo roon." Si Jessa habang hawak ang cellphone.

Ibinigay na rin sa akin ni Miss Jennifer and phone ko. When I open it, sunod sunod na pumasok ang mga mensahe. Some were from random friends and relatives containing mostly greetings. Huling pumasok na mensahe ay galing sa group chat ng bloc namin. Iyon nga at hindi na raw papasok ang professor.

I sighed before I roamed my eyes. Narito kami ngayon sa isang high-end restaurant. My Mom rented the whole place. She insists to have a proper lunch with my friends and some people that they've invite earlier. At first, I don't like the idea but later I realize this is not just for me. Pasasalamat na rin sa mga tumulong, which I did not expect to be this many. Pero ngayon, kami na lang ang natitira dito.

Honestly, this year has become extra compared to my birthdays before. I didn't expect that I would be this happy. I've able been to helped the homeless to get back to their family. I've able been to assist their needs particularly when it comes to health and personal care. Most especially, I made them happy. Their smiles were the best gift, it gave warm to my heart. It was priceless.  

"Sinong hinahap mo?" Bahagya akong napatalon dahil sa pagsalita ni Sophia sa tenga ko.

I glared at her. "Wala." Sambit ko.

Pero hindi siya nakuntento. May sinabi siya sa dalawa kaya ngayon silang tatlo ang pinagkakaisahan ako. They pretty much get along, huh? Halos magkakapareho kasi ang hilig nila at may pagkakapareho rin sa ugali.

"Your angelic face could tell that you are lying." si Sophia.

Napaiwas ako ng tingin na tinawanan naman ni Jessa at Lorraine. Kanina pa nila ako tinutukso kay River. Pati ba naman sila sasabihin na may gusto sa akin ang lalaking iyon?

"Hindi nga." Sambit ko ulit.

Mas lalong natawa ang tatlo. "Oh baka naman... ikaw ang may gusto?" Nakataas na kilay na ani ni Lorraine.

Napayuko ako at natahimik. Truth is, I've been trying hard not to acknowledge my feelings. Pinipilit kong hindi isipin pero tuwing nandyan siya... wala na. Talo na agad

May mga nagkakagusto rin sa akin noon pero wala sa kanila ang nagustuhan ko. I admit it. I have no experience when it comes to this. Sa mga nakikita lang sa movies, mga nababasa at experience lang ng iba ang basehan ko. That's exactly why, I'm not sure. I doubt my feelings.

But, there's no doubt that he's an asshole. He flirts with anyone. Well yes, he is handsome. Iyon lang ang alam ko sa kanya. Maybe I'm barely attracted to him. And perhaps I could not accept it. Deep down, I'm forcing myself that I am not.

"Hi."

Ipinikit ko ang mga mata ko at mas lalong yumuko. Pakiramdam ko naririnig ko na ang boses niya. I must be crazy.

Naramdaman ko ang pagsiko ni Jessa sa akin. I drew a deep breath before I decided to let my feelings be disguised.

"I told you, I don't like him--

Hindi ko alam kung saan nanggaling ang pagkainis sa tono ng boses ko. Hindi ko rin natapos ang sasabihin dahil sa tingin ng nasa harap. Napaawang ang bibig ko. I close my eyes and shook my head. I even imagining things. Bakit naman siya--

"R-iver?" Mabilis akong nakabawi, hindi ko rin alam kung bakit nasabi ko ang naiisip. O totoo na si River talaga ang nasa harap ko.

Basa pa ang buhok niya halata na bagong ligo. He's standing in front of me. Ngayon ko lang napansin na ang tangkad niya pala talaga. He's wearing his usual outfit,  a plain white shirt with a tiny text design in the middle and black ripped jeans. May hawak siyang libro at iPad sa kaliwang kamay. Ang isa naman ay paper bag.

My heart raced rapidly by his intense stare. Parakiramdam ko may hinahabol ako kahit wala naman. Or it's my feelings that chasing me. Parang sinasabi na sa huli, dito rin ang patutunguhan. Hahayaan akong tumakbo, magtago hanggang sa mapagod... kahit malinaw na, wala na akong kawala.

"This is... for you." Inilahad niya ang paper bag na hawak sa harap ko.

Tiningnan ko siya. Nagbabakasakali na makita sa mukha niya ang matagal ng tanong na bumabagabag sa akin. The smile flustered on his face made me confused more. His stare at me didn't stop. His eyes were deep, slowly I saw myself drowning. Siguro ilang segundo rin akong nakatitig sa kanya, hanggang  hindi ko na nakayanan at tumayo ako.

"I'm... going home." Tumingin ako sa mga kaibigan.

They nodded. Hindi nawala ang mapang-asar nilang ngisi. My forehead creased before I decided to turn my back. I ignored the man standing in front of me, as if he's just air, unable to be seen but too much to be felt.

I know... I am being irrational but he also did the same. Or is it just me. Binibigyan ng kahulugan ang mga ginagawa niya, kahit ang totoo, ginagawa niya rin sa iba.

Pumikit ako ng tumunog rin ang pinto, senyales na sumunod siya.

"Therese." Mahinang tawag niya sa pangalan ko.

One

I stopped a bit. I would count to five and if he continue pestering me, I would not hesitate to confront him. If he can't justify his action, it's better for him to go to hell. To leave me alone.

"Hey." His voice was pleading.

Two

Pumikit ako. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Dumaan ako sa gilid at lumiko, daan ito papuntang school. Wala naman na kaming pasok pero dahil hindi ko naman dala ang sasakyan ko, doon na lang muna ako sa library magpapalipas.

"Are you m-ad?"

Three

Nakasunod pa rin siya. Why would I be mad? I have no reason to be. Siguro sa sarili ko oo.

"Danah Therese!"

Four

I heard him curse. Lumakas din ang pagtawag niya sa akin, para bang nauubusan na ng pasensiya.

Hindi ko pa rin siya pinansin. I know, he helped me before. But it doesn't mean I considered him as my friend. Malapit na ako sa maliit na gate ng school. Nasa likod ito ng campus kaya wala masyadong tao. Mas binilisan ko pa ang lakad ko. I swiped my school ID and the gate automatically opened. Nakahinga ako ng maluwag dahil napansin na hindi na siya nakasunod.

But I was wrong... nasa harap ko na siya ngayon.

"Why are you avoiding me? I thought we're friends?"

Five. The times up. Tumingin ako diretso sa mga mata niya. My stares went blank, siniguro ko na wala siyang makikita. As if I did not care. I don't care and he should not care. He better not play me around. He cursed before he brushes his hair with his fingers. Pagdilat niya, I saw frustration on his eyes.

"Leave--

"Why are you avoiding me? I'm not kind of some virus or what. Huwag mo naman akong iwasan."

Hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil inunahan niya ako. But you are. You already corrupted my system.

Nanatili akong nakatingin sa kanya. Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit siya humabol, nandito sa harap ko.

He sighed and look directly to my confused eyes.

"Therese... I like you if that's still not obvious to you."

~~