hide-and-seek • seventeen ✔︎

1.2 (final pt2)

Olanların üstünden 1 ay geçmişti olayın yankıları hâlâ devam ediyordu. Minghao ve Jun olaylar yaşandıktan 1 gün sonra bulunmuş onların da bedeni diğer çocuklar gibi ailelerine verilmişti.

Hepsi psikolojik destek görüyorlardı. Wonwoo herkesten daha çok etkilenmişti Mingyu'nun ölümünü onun yüzünden olduğunu düşünüyordu.

Herkes yurtta otururken Wonwoo kendi ailesinin yanına gitmişti. Mingyu ile aynı odada kaldıkları için pskiyatrist bir süre yurtta kalmasın demişti.

Diğerleri de bir süre aileleri ile kaldıktan sonra yurda dönmüşlerdi. Pledis çocukların eşyalarını toplamış ailelerine vermişti. Eşyalar gitmeden önce çocuklar da kendilerine bazı şeyler almışlardı hatıra için.

Televizyonu değiştirirken birden bir haber görmüştü Hoshi. Daha kötü olmamaları için haber izlemek yasaklanmıştı ama o an Hoshi durup izlemişti.

"Dünyada yankılanmaya devam ediyor bu olay nasıl olur da bir grup sasaeng bu kadar kolay bir şekilde girip ünlü K-Pop grubu Seventeen üyelerinin neredeyse yarısını öldürebilir?"

Hemen ardından sesi duyup yurttaki herkes oturma odasına toplanmış izlemeye başlamışlardı.

"Polisler katili konuşturamadığı için derin bir sessizlik vardı, fanların hepsi göz yaşları içinde neden öldürüldüklerini. Merak ediyorlardı bazı fanlar ise intihar dahi etmişti."

Jihoon hızlı bir şekilde kalkarak  "Kapat şunu izlemek yasak demiştik." dedi.

"Biliyorum ama bu kadar olaylar üstüne de ne olduğunu anlamamız lazım neden öldürdü bilmemiz lazım." diye bağırmıştı Seungkwan.

Hoshi'ye bakıp tekrardan kötüleşeceğini anlayan Jeonghan hemen konuyu kapatmaya çalıştım

"Burada birbirimize bağırmanın faydası yok katil öldü ve hiçbir zaman neden bunları yaptığını bilemeyeceğiz."

Derin bir sessizlik olmuştu bir süre sonra Jihoon "Hadi ilk başta mezarlarını ziyaret edip sonra ailelerinin yanına destek olmaya gidelim."

Herkes kafasıyla onaylamış ve hazırlanmaya çıkmışlardı.Bir süre sonra hepsi ayakkabılarını giyip dışarı çıktıktan sonra Jeonghan son bir bakış atmıştı sanki hiçbir zaman buraya dönmeyecekmiş gibi.

O dakikadan sonra evin içindeki sessizlik değişmedi hiçbir zaman. Günler haftaları, haftalar ayları, aylar da yılları kovaladı. Ne gelen oldu ne giden.

İçinde duyup duyulabilecek tek ses evde biriken anıların sesi oldu.