Saç diplerimden parmak boğumlarıma kadar kanadığım o salı sabahında, dedim ki; üzülme, bundan fazlası olmayacak. Çünkü ölüler acıyı hissetmez. Geride kalan ruhun artık isteklerini ikiletmez.
Göz pınarlarından çenendeki gamzeye kadar inen gözyaşları...
*Sezen Aksu, Biliyorsun *Deniz Tekin, Sezenler Olmuş *Pera, Her Gece Öldüm *Mark Eliyahu, Drops
🥀
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🥀
2 Nisan Çarşamba 02.54
Bir akıl hastasına neden delirdiği sorulmaz, ya da bir katile o cinayeti işleme gerekçesi. Çünkü zaten nedenini kendi içinde hazmedebilme yetisine sahip olabilseydi o seviyeye gelmezdi. Çünkü zaten o gelinen son seviyenin geri dönüşü, bir ateşin kül olduktan sonra yeniden alev almasını istemek kadar mucizeviydi.
Günler geçtikçe yitirilen tek şeyin o zaman dilimiyle sınırlı kalmadığını, bir gün tam anlamıyla bilinçli bir şekilde gözünü açtığında senden geriye kalanın sadece değişime ayak uydurmak zorunda kalmış bir benlik olduğunu fark ediyorsun. Yaşam denilen büyülü mahzen, eskiden yani küçükken basit ve kimine göre sıkıcı kurallara boyun eğenleri içeren bir oyun alanıydı. Masallarda hep iyi ve kötülerin apaçık savaşı olur, sonunda iyiler mutlak kazanır ve kötüler cezalandırılırdı. İyi-kötü savaşı ta o gün yerleşmişti beynin cılız tomurcuklarına. Sonra filizlendi; toprağında, tohumunda ne varsa onu verdi, hatta fazlasıyla. İyi ve kötü, güçlü ve güçsüze dönüştü. Artık bu toprakların, başka bir deyişle ise masalların mutlak hakimi; parayı veren düdüğü çalar sözünün somutlaşması olarak göründü.
Annemle alışverişe çıktığımız zamanlar annemin peşini bırakıp reyonların arasında kaybolduğum günleri hatırlıyorum. Kaybolmayayım diye çantasının kulpundan tuttuğum, gözüm bir yere daldığında ise o çantanın varlığını unutup başka birinin peşine takıldığım günler. Dünyanın kaç bucak olduğunu bilmediğim, hayatı o büyük ve eşsiz güzellikteki reyonlarla sınırladığım günler. Şimdi sorsanız hâlâ bilmem dünya kaç bucak. Bilen var mıdır ki? Yaşananların, acıların, mutlulukların sınırı var mıdır ki? Bitti diyebilir miyiz bir an için, nefes senden çekilmedikçe. Bitti mi? Bitmedi. Yaşıyorsan bitmezdi.
Küçükken elimden tutup beni yürütebilmek için sıraya geçip büyüdüğümde ilk fırsatta elimi bırakıp tökezlemem için bana çelme takan herkese sesleniyorum. Bitmedi! Çünkü yaşıyorum.
Kedim Vefa'ya, balığım Zümrüt'e, anneme, babama, dedem Recai Bey'e, Aydın'daki çocuklara, Ezel'e, İmge'ye, Baran'a, Arıkan Lisesi'ne, Canhıraş'ın tüm can yakanlarına, alt komşumuz Neslihan teyzeye, Sami abiye, sonra Şimâl'e... Herkese. Beni ben yapan herkese ya da beni benden alan herkese sesleniyorum. Bitmedi! Çünkü yaşıyorum.
Günün öğüdü: Tesadüflere inan, ama tek bir gerçeğin tüm tesadüfleri baltalayabilecek gücü olduğunu unutma.
