Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✨
Zaman durdu.
Duvardaki saatin yelkovanı hareket etsede benim kafamdaki saat ilerlemiyordu.
Başımı iki yana salladım. Defalarca kez reddettim.
"H-hayır"
Dedektif beni izlerken kendimi avutuyordum. Gözlerim masada duran titreyen ellerimdeydi.
"İmkansız... Sasuke bu... Ölemez..."
Dedektif elini destek olurcasına elimin üzerine koydu.
"Biliyorum çok zor. Ama lütfen kendinizi bırakmayın. Bunlar sadece ihtimaller"
Gözlerim zar zor kadını bulduğu sırada ayağa kalktım.
"Soracağınız başka bir şey yoksa... Gitmek istiyorum"
Dedektif sakince başını salladı.
"Sizinle iletişim kuracağız bir haber oldukça. Şimdilik dinlenin"
Kapıdan çıktığımda ayaklarım otomatik bir şekilde yorgunca ilerliyordu. Nereye gittiğimi bilmiyordum bile. Sadece yürüyordum.
Omzuma değen el ile durdum. Gözlerim boş bir şekilde zeminde dolanıyordu.
"Naruto ? İyi görünmüyorsun arabaya gidelim hadi"
İtachi kolumdan bana destek olarak karakoldan çıkmamızı sağladı. Dışarıdan bakan birisi bile halime acırdı. Ruhu çekilmiş bir beden gibiydim.
Ne yapacağımı ne düşüneceğimi bilmiyordum.
İhtimaller üzerine umutlanmak yada umudu kaybetmek istemiyordum.
Her ikisini de kaldıramayacak kadar yorgundum.
Arabaya bindiğimiz sırada İtachi soru sormadı. Yol boyu sessizce gittik. Camdan bulutları izledim. Yağmur yağacaktı. Gittikçe kararan gökyüzüne baktım.
Üşüyor musun Saske ?
Dışarıda mısın ?
Buğulanan görüşüm ile gözlerimin dolduğunu anladım. Yanımdaki adama belli etmemek için gözlerimi kapattım. Yanağımdan usulca süzülen yaş tenimi ıslattı. Nasıl olduğunu bilmiyorum ama bir şekilde uykuya dalmıştım.
