Summer derin bir nefes aldı. Yine buradayız diye düşündü. Aynı 7 yıl önceki gibi. Limanda kıyıya vuran dalgaların eşliğinde Day'le yürüyorlardı o zamanlar. Ne güzeldi diye düşündü.
Yanakları kızardı. Şimdi sırası mıydı eski günleri anmanın. Arkadaşlarına döndü.
-Yakalayın şu hergeleyi!
Demesi kolay diye düşündü yeteneği görünmezlik olan birini hemen bulurlardı zaten.An'e baktı.
Çocuk kendini zorlamaktan bitap düşmüş bir haldeydi. Siyah gözlerinin ışıltısı sönmüş, yerini boş bakışlara bırakmıştı. Sırık'ın omzuna dayanmış, zorlukla ayakta duruyordu.
Güç onu bu hale getirmişti.Sırık'a gülümsedi kız. Ardından en emin ses tonuyla konuşmaya başladı:
-Bulmamız gereken kaçaklar var. Fakat An pek havasında değil. Siz geri dönüyorsunuz. Eğer sabaha kadar gelmezsek karargahı boşaltın ve bizi unutun. Hepinizi riske atamam.
Daha sözü bitmemişti ama Sırık "Hayır!" diye bağırdı.
Ne güzel diye iç geçirdi Summer. Aranan şuçlularken bağırmak tam da yapmaları gereken şeydi. Bir çiftetelli de attılar mı tamamdı.
Sesin geldiği yöne doğru koşmaya başlayan Metropol askerleri görüş alanlarına girmişti.
-Savaş başlasın! Summer ilk hamleyi yapmaya hazırlandı.
Saf korkudan beslenirdi gücü. Askerler ise gece kulubünden fırlamış gibi görünen 3 çocuktan pek korkmuyordu doğal olarak.
O yüzden zayıf da olsa hamlesini yaptı. Karanlığı askerlere doğru büktü.
Sırık bu hamleyi çok iyi bilirdi. Daha yapmaya hazırlanırken askerlerin ayaklarını sarmaşıkla dolamış. Hareketlerini engellemişti.
Askerler siyahın gücüyle eziliyor, çığlıklar atıyordu. Onların korkuları arttıkça kızın gücü daha da artıyordu. Tamam diye bağırdı Sırık.
Askerler bağıramayacak kadar korkmuş, yere yığılmışlardı. Kaptan lütfen dur diye bağırdı Sırık. Summer kendini kaybetmiş öldürmekten başka bir şey düşünemez olmuştu. Kendini durdurmaya çalışıyor lakin içindeki hırs ona engel oluyordu. Ardından birinin ona sarıldığını hissetti. Rahatladı ve gözleri karardı.
