An uzandığı yerden denizi dinliyordu. Bazen sessizliğe ihtiyacı oluyordu. Herkesin sırları, yalanları, umutları kısacası söyleyemeyip içinde tuttukları her şey onun önünde açık bir kitap gibi duruyor,bilinmemesi gereken her şey onun düşüncelerinde şekil buluyordu. En zoru da yakın olduğu kişilerin zihnini okumaktı.Bazen nasıl olurdu acaba demekten almıyordu kendini bir lanetle doğmasaydı.Normal olsaydı, bütün yaşıtları gibi kızlardan bahsedip Pubg oynasaydı.
Düşüncelerini bölen koridordaki ayak sesleri oldu. Bizimkiler geliyor diye düşündü. Şimdi yandık. Kahrolası bir anı daha. Arkadaşlarının hayır bu kelime eksik kalırdı. KARDEŞLERİNİN acı çeken zihinleri... İçlerinde kaybolmamak için başını eğdi şimdiden. Bu hiç bir işe yaramazdı aslında. Zihin okumak için göz teması gerekmiyordu. O kişiyi tanımak hatta yakınında olması bile gerekmiyordu. Bir isim ve fotoğraf - eğer tanıdığı biriyse ikisine de gerek yoktu-tek gereken buydu.
Kapı hafifçe çalındı, çocuk ses vermedi. Hiç konuşmazdı ki!Ona göre kelimeler sadece anlamsız şeylerdi. Bir nevi iğrenç duyguların daha da iğrenç tanımları. Hayat çok saçmaydı. Hala yaşıyor olmasının tek nedeni şu an içeriye girmek üzere olan 5 kişiydi. Yoksa yaşam katlanılacak şey falan değildi hani.
İçeriye önce Summer girdi. Ardından Rose fırladı ve An'in kucağına yerleşti. Fey el salladı ve yatağın başucuna yerleşti. Day - her zamanki gibi-umursamaz bir şekilde beni buraya zorla getirdiler. Sakın sana değer verdiğim düşünme dedi. Sırık sert bir şekilde dürttü Day'i. Day ise patavatsız bir gülümsemeyle yetindi.
-Seni çok merak ettik. dedi Rose. Küçük elleriyle boynuna tutunmuştu.
-Nasılsın şampiyon? dedi Summer.
-Seni özledim. dedi Fey.
-Umrumda değilsin. dedi Day. Ardından ekledi:
-Yine de bir yerin ağrımıyor değil mi?
-Bana söylecek bir şey kalmadı sanırım An. dedi Sırık.
An gülümsemesini bastırdı. Gülümsemek duygulanmak demekti. Duygu ise zayıflık. Ayreten duygularını hissetme yeteneği olan küçük şeytan kucağında oturuyordu. Hiçbirine cevap vermedi. Biraz daha sürecek diye düşündü sessizlik sonra Summer kontrolü ele alacaktı.
Birkaç sessiz dakikanın ardından Summer boğazını temizledi.
-Öncelikle bir Metropol gemisinde ne aradığımızı merak ediyorum. Biliyorsunuz bu tür devlete bağlı gemilerde gün aşırı kontrol olur. Day hepimiz göremez yaptığında kurtulabileceğimiz bir market hırsızlığı değil bu. İç dizayna bakılırsa yeni üretilen D-235 yük gemisindeyiz. Diğer yük gemilerinde farklı olarak kamaralar kargo bölümünde bulunur fakat neden bu gemide kimse yok?
-Kaptan... Biz biraz şey deşifre olmuş olabiliriz. Immm gemidekileri rehin alarak.
-Ne!!!!
-Merak etme ben bizi görmelerini engelliyorum. Yani tüm gemiyi diyecektim.
-Peki! Sudaki izlerimizi kim görünmez yapacak!!!!
An işin yine batma noktasında olduğu ve hapı yuttuklarını bilincine yeni varmıştı.Şimdi ne olacaktı bu durumdan nasıl paçayı kurtaracaklardı. Umut dolu gözlerle Summer'a baktı. Kız şimdiden ihtimalleri sıralamaya başlamıştı bile:
-En yüksek olasılıkla yakalanıp laboratuvarlara geri gönderileceğiz.Buradan kurtulmak için önerileri alayım.
-Öncelikle kaçarken bizim ödünç aldığımızın yanında iki tane daha yük gemisi vardı. Civarda askeri bir gemi gözükmüyordu.
Rose her zamanki gibi olumlu yaklaştı. An bu huyuna bayılıyordu. Yarın öleceksin deseler en azından bir gün daha yaşayacağım derdi Rose.
-Evet fakat yük gemileride D-235ti yani önemli gemiler radarları 70 mile kadar tanımlıyor.
Day sözünü bitirir bitirmez Summer iç çekti. An de biliyordu 70 mil son demek olabilir.
-Bizim radarlarımızda 70 mile kadar saptıyor, hiç uyarı almadık.
Fey haklıydı. Nasıl uyarı almamışlar dı. Metropol asla ama asla suçlulara karşı affedici olmamıştı şimdiyse gemilerini çalan ve nefret ettikleri çeteye karşı hiçbir şey yapmadan olayları gelişine mi bırakıyorlardı.
Summer ayağa kalktı. "Beni rehinelerin yanına götürün ve her şeye hazırlıklı olun! "dedi.
İşte oyun başlamıştı. An nazikçe Rose'u kucağından indirdi.
