Nagmamahal, Paraluman (Completed)

Epilogue

EPILOGUE
NAGMAMAHAL, PARALUMAN

THE coldness of the wind blew inside the chapel and I shivered. Rain drops start to fall and even if my knees are trembling, struggling to stand still, I walked.

Dati, ikaw ang naiisip kong naglalakad sa pasilyo patungo sa akin at naghihintay sa kabilang dulo, ngayon naman ay baliktad na tayo. Ako na ang naglalakad patungo sa iyo kung saan payapa ka na at wala nang problema.

My Paraluman.

Our story started when I saw you inside the elevator suffering from the coldness from outside. But u wasn't even aware that this story will also end while rain falls and you, laying peacefully.

Ang lahat ay napatigil at napalingon sa aking gawi nang sandaling maramdaman ang aking presenya. Kasama ko ngayon si Elani at ang aking mga magulang upang bisitahin ang... lamay ni Muse.

I walked slowly with my fingers skating involuntarily. Flowers are everywhere as well as candles that smelled like her. I am trying my best not to make a d*mn scene here and I am not proud of it. Dala ko ang isang bungkos ng bulaklak, ibibigay ko sa kanya.

“M-My Muse...” bulong ko habang napatigil sa kanyang tapat nang makita ang mga Sampaguitang nakapalibot sa kanyang higaan at sa tabi nito'y ang napakaganda niyang larawan.

Her eyes sparkles like it was only looking at me. Her rosy cheeks and her perfect face... everything about her will be missed. Bakit siya pa?

Hindi ako dumiretso kung saan siya nakahimlay ngunit sa malaking larawan na nasa tabi nito. I am f*cking wasted. Iniwan niya ako without even saying goodbye. Kung alam ko lang na ganito, sana umuwi na kaagad ako.

As my tears rolled down my cheek, slowly, I hugged her portrait and sobbed. “Mahal naman... napakabilis mo akong iwan,” bulong ko at ilang segundo pa ang lumipas bago humiwalay sa pagkakayakap mula sa malaking larawan.

I sighed and looked up, I wiped away my tears and shook my head. I am a stupid failure. Naglakad ako patungo sa kanya. Lalo pa akong humikbi nang makita ang mukha niyang alam kong nasa payapa na. She's still fucking stunning.

Hindi biro ang laban mo sa sakit na leukemia.

Her face was pale, yet pretty. Wish I could kiss her, but I just can't. Not for only it's forbidden, but also, it breaks every inch of me. Ang babaeng nakahimlay ngayon ay ang bukod tangi kong lakas. Ngayong wala na siya, hindi ko alam kung saan ako kakapit pa.

Muse, hindi sapat ang salitang Paraluman upang mailarawan ang iyong mukha.

Sino na ang mag-aabang sa akin sa telebisyon? A-Ang tatawag bago umere ang balita kung kumain at mapapanood ba ako? Sino na... ang magsasabing mahal niya ako, hindi sa salita, ngunit sa gawa—sino?

Wala na siya.

“Kaya p-pala ramdam kong ayaw mo akong paalisin, dahil iiwan mo na ako.” Napapikit ako nang mariin at ipinatong ang nabaling bulaklak dahil sa higit na pagkakakapit. “Kaya pala tinanong mo kung marapat bang maghanap ng pagmamahal kung iiwan mo rin lang...kasi ikaw p-pala 'yon.” Hinaplos ko ang mukha niya sa salaming bubog at nag-iwas nang maramdaman ang pagsisimula ng pag-init ng aking mga mata.

I closed my eyes before puffing some deep breath. Pinunasan ko gamit ang kamay ang mga luhang pumatak sa aking braso. Kahit masakit, pinili ko na lamang siyang ngitian nang pilit at tumungo na sa kung saan nakaupo ang buong pamilya namin na malungkot na pinanonood ako.