Connectie 1 - Gewaagde Expeditie

Hoofdstuk 10

Ruim voordat ze eigenlijk bij de vergaderzaal moet zijn, vertrekt Dorothy al vanuit haar appartement, wetende dat ze de weg ondanks de rondleiding nog moet zoeken en ze niet snel daar zal aankomen. Nu ze de tijd heeft, hoeft ze zich niet druk te maken dat ze te laat gaat komen. Ze heeft zich gisteren zo goed als kwaad als maar kon nog even alles ingeprent, maar het gebouw is heel groot en dus kan het zomaar zijn dat ze toch verdwaald raakt. Wanneer Dorothy een hoek omgaat, botst ze tegen iemand aan. Tegen een vrouw wiens donkerbruine haar netjes en steil loshangt en haar rood gestifte lippen vormden een glimlach. In haar rechterhand heeft ze een merkwaardig grote kop koffie vast. Gelukkig heeft ze niks van het warme drankje gemorst. Dorothy heeft geen idee of het een collega is van haar eigen afdeling, of dat het iemand van een andere afdeling is.

"Mijn excuses. Jij bent vast nieuw, want ik herken je niet. Loop je met me mee?" glimlacht ze. Dorothy knikt bevestigend en ze fronst haar voorhoofd. Hoelang zou deze vrouw hier al werken? Ze lijkt misschien haar eigen leeftijd. Zou ze ook bijdragen aan de ruimtereizen? Als de vrouw haar frons ziet, grimast de vrouw. "Achjee, ik ben mij vergeten voor te stellen geloof ik. Mijn naam is Manoushka en werk op de afdeling ICT. Dat verklaart ook deze grote hoeveelheid cafeïne," lacht ze en gebaart naar haar koffie. "Wij beginnen altijd om kwart over acht."

"Aangenaam kennis met je te maken Manoushka. Ik ben Dorothy en begin vandaag op de afdeling van de ruimtereizen. Ik ben hier nu een paar weken en heb al wat getraind, maar ik raak nog steeds een beetje de weg kwijt. Daarom ben ik iets te vroeg vertrokken zodat ik toch nog op tijd bij onze eerste werkdag kan zijn. Ik geloof dat we de komende tijd heel veel zullen vergaderen en moeten trainen."

"Dat begrijp ik. In ieder geval: welkom bij Universe Connection! Je zal het vast allemaal snel onder de knie hebben en je hier thuis gaan voelen. Weet je wat?" Manoushka neemt nog een kleine slok koffie. "Laten we vanavond na onze werktijd anders iets drinken in het cafetaria? Dan kunnen nader kennis met mekander maken?"

Dorothy glimlacht. Al tijden mist ze het gezelschap van vrienden en vriendinnen sinds zij zijn vermoord door haar moordlustige vader. Ze vindt de vrouw aardig, en dus stemt ze in. Misschien kan ze na jaren weer nieuwe vrienden maken. Ze mist haar vrienden waar ze naar kan luisteren maar die ook naar haar luisteren. Ze mist haar vrienden om mee te lachen. "Graag Manoushka," antwoordt ze dan ook.

"Allé da, tot vanavond. En knal je eerste werkdag! Doei!" Manoushka werkt een oog op het zilveren horloge rond haar pols en ze versnelt haar tempo. Dorothy blijft alleen achter, maar ook zij gaat snel weer verder. Een stuk vroeger dan ze had verwacht komt ze bij de juiste vergaderzaal aan. Op haar smartwatch kijkend, ziet ze dat ze nog zeker drie kwartier heeft. Ze kan zolang hier blijven wachten, maar ze kan ook verder ronddolen. Misschien dat ze nog wat mensen tegenkomt. Waarom heeft ze eigenlijk nu pas iemand ontmoet en niet eerder? Komt dat omdat ze nu een stuk vroeger is dan de keren dat ze is gaan trainen? De simulaties heeft ze in ieder geval uitgebreid gebruikt, maar ze heeft wel geregeld gewoon uitgeslapen. Ze besluit nog wat rond te gaan dolen.

Een paar gangen later komt Dorothy een man tegen die netjes, gekleed in kostuum en leren schoudertas haar tegemoetkomt. Hij merkt Dorothy meteen op en meteen moet zij even slikken op het moment dat zijn heldere blauwe ogen zag.

"Aha, een nieuwe collega, je crois?" opent de man het gesprek. Dorothy knikt. Valt het zo hard op dat zij een nieuweling is? "Bonjour, mijn naam is Royce van de afdeling boekhouding," stelt hij zich voor en Dorothy schudt zijn hand. Haar hand verdwijnt bijna in die van hem en nu pas valt het haar ook op dat hij nogal lang is. "Wat doet zo een belle dame comme toi hierzo op de gang? Je leeft echt wel op je werk, non?" Dorothy weet niet hoe ze zich moet houden. Ze moet blozen om zijn woorden, maar aan de andere kant moet ze ook haar lachen inhouden vanwege het belabberde Nederlands. 'Belle dame' klinkt niet slecht om zo aangesproken te worden. Dorothy voelt het bloed naar haar wangen stijgen, maar ach zou deze man dat ook niet o zo vaak zeggen bij andere vrouwen?