The Alpha, my mate

*·°The Alpha, my mate°·* 08)

Hoofdstuk 8: mijn man, meneer Kip.
~

Ik draai me om naar Wade en zeg: "Het was leuk enzoo, maar ik moet weer gaan. Luca en zijn vrienden wachten." Zijn gezicht gaat van grijnzend naar somber. Het ziet er echt schattig uit. Ik stop de drang om in zijn wangen te knijpen weg. "Dus eh.. see you?" "Kunnen jullie niet blijven eten? Therry zou vandaag koken," zegt hij. Bij de naam 'Therry' lijkt zijn gezicht iets blijer te gaan staan. Vast zijn mate. "Uhmm.."

Ik kijk Maiky en Case aan. "Is het goed als we nog blijven eten?" vraag ik hen. Ze kijken elkaar even aan knikken dan wild met hun hoofd. Ik glimlach breed, en draai me dan op. "Okee deal!"

We laten alle spullen gewoon liggen, en gaan terug naar, vermoedelijk, zijn huis. "We blijven wel eten, maar niet te klef gaan doen met je mate he! Ik moet het eten ook nog inhouden," grap ik. Wade lacht en rolt dan zijn ogen.

"Tuurlijk, ik zal rekening houden met de kleintjes. Maar jij moet dan ook niet te klef gaan doen met die Case eh," lacht hij. Ik kijk hem raar aan. "Wat bedoel je? Case en ik zijn gewoon vrienden, hij is niet mijn mate," zeg ik terwijl ik Wade nog steeds raar aankijk.

"Echt?" Ik knik. "Jullie lijken nogal heel close met elkaar enzoo, dus ik dacht dat- ach ja laat maar zitten," zegt hij, terwijl hij met zijn hand een wegwuivend gebaar maakt.

"Dus geen van jullie hebben een mate?" vraagt Wade. Ik, Maiky, en Case schudden ons hoofd. "Balen man," zegt hij en grijnst. Ik geef hem een stomp tegen zijn schouder. "Auwtch! Waar was dat goed voor?!" roept Wade quasi-boos. "Voor het gemeen doen," zeg ik simpel.

Dan stopt Wade ineens met lopen, en vraag me af waarom. Ik blijf gewoon door lopen, maar kijk niet voor me, waardoor ik dus tegen een muur aan loop.

"Uuhm.. wie heeft die muur hier geplaatst?!" roep ik als smoes. De jongens barsten in lachen uit. "Ha-ha-ha heel grappig hoor. Maar waar zijn we?" vraag ik. "Bij mij thuis," zegt Wade nog half lachend. "Oh, okee."

Hij loopt naar voren, en doet de deur open. We stappen zijn huis in, en worden al snel omringd door een gezellige, maar luxe, huissfeer. Ook hangt er een speciale geur in, een geur die ik lang niet meer heb geroken, en waar ik al sinds ik van mijn roedel ben vertrokken, naar smacht.

Ik volg de heerlijke geur. Het komt vanuit de keuken. En daar staat het dan.

Een grote plaat met een grote kip erop. Oh lord, dat is echt een lange tijd dat ik dat weer heb gegeten. Ik lik over mijn lippen, en kijk als gehypnotiseerd naar de grote gebraden kip. Kip is mijn grootste liefde, tot nu toe. Ik ben er mee getrouwd. Letterlijk.

*flashback*

"Lucy luuc! Wil jij mijn mannetjevrouwtjemaakmeneer zijn?" vraag ik glimlachend. "Okee! En wie mag jouw mannetje zijn dan?" vraagt Luca lachend. "Meneer Kip," zeg ik blij. Luca begint ineens hard te lachen.

Ik loop weg, en ga naar de keuken. Op het aanrecht staat de kip die mijn mama net had klaargemaakt. Ik pak de bord met de kip erop, en loop weer terug naar Luca.

Luca begint weer te lachen als hij mij ziet met de kip. "Hé! Niet mijn toekomstige man uitlachen hoor! Hij is niet bepaald knap dat weet ik. Sorry chickie," zeg ik en ik geef de gebraden kip een kus. "Maar mijn mannetje is wel lekker," ga ik verder, en lik aan mijn lippen. "Daarom wil ik met hem trouwen, we zijn gewoon gemaakt voor elkaar. Ik omdat ik hem moet opeten, en hij omdat hij moet worden opgegeten door mij. Snappie?"

Luca knikt lachend, en gaat voor mij en de kip staan. "Neemt u, mevrouw Penny, meneer Kip als uw mannetje?" vraagt Luca met een zware stem. Ik grinnik en knik dan. "En neemt u, meneer Kip, mevrouw Penny als uw vrouwtje?" "Sorry hij is een beetje verlegen, maar hij wilt wel," zeg ik.