The Alpha, my mate

*·°The Alpha, my mate°·*16.0)

Hoofdstuk 16:
~

·Duke·

Ik stop met lachen als ik een harde bons hoor, en iemand naar adem hapt.

Met een ruk kijk ik op, waardoor ik mijn hoofd stoot tegen die van Candy. Ik wrijf even met mijn hand over mijn schedel, en kijk naar Candy die nu over mijn mate gebogen staat.

Mijn ogen worden groot. Ik sta op, en buig me over haar, mijn mate, heen. Ze gilt, en schreeuwt, terwijl ze over de grond rolt met een pijnlijke gezichtsuitdrukking.

"Princess?" vraag ik, niet zo goed wetend wat ik moet doen. "Princess, wat is er?" Ik begin in paniek te raken. Ze schreeuwt weer, en tranen vullen haar ogen.

Een steek gaat door mijn hart. "Princess.." Het doet me pijn haar zo te zien. Nog steeds niet wetend wat ik moet doen ga ik zitten en neem haar in mijn armen. Ik druk haar stevig tegen me aan, en probeer haar te sussen. "Het komt goed Princess, het komt goed," probeer ik met een bibberende stem. Tranen prikken in mijn ogen. Ik wil niet dat ze pijn heeft. Ik heb me nog nooit zo miserabel gevoeld in mijn hele leven.

"Doe alsjeblieft iets! Candy?" Ik kijk mijn zus smekend aan, die verward, bezorgt en paniekerig tegelijk naar de beslommering voor haar kijkt.

»«

Ik probeer te bevatten wat er zojuist is gebeurt. Maar het lukt niet, het ging allemaal zo snel, en mijn hoofd en hart kunnen dit niet aan.

Ik heb mijn mate naar onze kamer gebracht, en Candy heeft haar een paar pilletjes gegeven zodat ze zou kalmeren, en de pijn die ze ineens kreeg, zou verzachten.

Na het innemen van de pilletjes bleef ze nog even gillen en schreeuwen, maar al gauw verloor ze haar bewustzijn.

Een een uur geleden lachte ik nog om haar met het blauw wc papier dat ze in haar neus had gestopt -terwijl de punten uit haar neus stoken- en haar grappige gezichtsuitdrukkingen. En nu ligt ze half-bewusteloos in bed met druppeltjes zweet over haar mooie gezichtje, terwijl er soms een pijnlijke kreun haar perfecte lippen verlaten.

Ik weet niet wat er is gebeurt, maar het lijkt alsof onze band in één klap sterker is geworden toen ze met pijn over de grond rolde. Want daarvoor zou ik denk ik niet bijna in huilen uitbarsten omdat zij pijn had, hoe hard het ook klinkt, het is zo.

Met een ruk kijk ik de kant op van mijn mate als ze weer een kleine pijnlijke kreun laat. Ik weet nog steeds haar naam niet. Ik denk dat ik het haar zal vertellen als ze wakker word. Ze heeft er recht op, net zoals ik.

Ik wil weten wie ze is. Ik wil alles van haar weten. Ik wil alles van haar zien. Ik wil alles van haar.

Ik wil het matings-process met haar voltooien. Ik wil haar aanraken, haar liefkozen. Ik wil met haar in mijn armen in slaap vallen, en dromen over haar. Haar beschermen. Voor altijd.

(A/N wowowow lijkt ie nu niet een beetje obsessed ofsoo?)

Maar eerst van al moet ik weten wat er met haar is gebeurt, ik zou er niet mee kunnen leven als er iets ergs met haar zou zijn, en vooral als het door mij komt, ik denk niet dat ik het mezelf dan ooit zou kunnen vergeven. Ooit!

Ik haal een hand door mijn haar, en wrijf dan met mijn hand om mijn ketting.

Langzaam haal ik de ketting rond mijn hals eraf, en doe het voorzichtig bij mijn mate om.

Mijn moeder gaf het me ooit, ze zei dat het geluk bracht en sneller helpt genezen. Het heeft eigenlijk nog nooit gewerkt, maar ik waag het erop.

Dan zie ik een andere ketting om haar hals, maar deze heeft dikke ringen, het lijkt me nogal zwaar. Het valt me eigenlijk nu pas op. Net als ik wil gaan kijken word de deur open gegooid, en mijn hoofd draait zich automatisch die kant op. Niet alleen om te kijken wie er staat, maar ook om de verrukkelijke geur die mijn neus vult.

Maar dan zie ik haar. Gizèl..

« Penelope »

Een verschrikkelijke en onverdraagbare pijn schiet in mijn borstkas. Het lijkt alsof al het lucht uit mijn longen word gedrukt.

Er verschijnen zwarte vlekken voor mijn ogen, en mijn hoofd begint te tollen.

Net voordat ik mijn bewustzijn verlies hoor ik die stem weer. Die stem van bij het grot.

'Dit is het begin.. het begin van alles.. de pijn, het verdriet, het verraad, maar ook iets groters.. iets beters.. de pijn die je nu hebt zal nog eens voorkomen.. maar de pijn van later zal deze zeker overtreffen.. het wordt zwaar dat kan ik garanderen.. je zult veel dingen leren.. maar weet.. niets is wat het lijkt.. het binden is begonnen.. niet alleen van je mate en jou.. maar ook van jou en mij..'

Dit word alsmaar steeds en steeds verwarrender..

»«»«»«»«»«
Hey everyone, sorry voor het lange wachten en dat ik eindelijk eens kom aankakken met een update dat jet zo kort is, maar ik vonddit het beste.

Er komt nog een hoofdstuk 16.5, binnenkort.. ooit..

Vote
&
Read
&
COMMENT! (: x