The Alpha, my mate

*·°The Alpha, my mate°·*16.5)

Hoofdstuk 16:
~

«Penelope»

Met een drukkende pijn op mijn borstkas word ik wakker.

Als ik mijn ogen open word ik verwelkomd met een paar zacht bruine ogen. Candy.

"Oh... my gosh..." mompelt ze terwijl ze haar handen voor haar mond slaat. Tranen prikken in haar oog hoeken, en langzaam nemen de eerste tranen zijn weg naar beneden.

"Ohmygosh... je bent wakker... je bent echt wakker..." mompelt ze vol ongeloof. Voor ik het weet barst ze in huilen uit en neemt ze me in een stevige en pijnlijke omhelzing.

Ik hoor haar zacht dingen mompelen zoals 'Je bent echt wakker', 'Ik kan het niet geloven', 'Ik ben zo opgelucht', 'Ik dacht dat je nooit meer wakker zou worden', 'Ik heb je zo gemist' en 'Ik ben zo blij' terwijl ze me nog steeds stevig vast houdt.

Ze duwt me een stukje van haar af zodat ze me kan aankijken. Ze veegt de tranen die nog over haar wangen naar beneden dwarrelden af en werpt me een kleine glimlach.

"Ik- ik dacht dat het voorbij was, ik dacht d-dat je nooit meer wakker zou worden. Maar gelukkig is- is dat niet zo."

"Wat bedoel je? Ik ben maar één nacht bewusteloos geweest," zeg ik niet begrijpend. Ik was toch maar één nacht onderbewust? En wat is er met mijn stem? Het klinkt zo schor..

Ik wrijf met mijn hand om mijn nek, en dan merk ik iets. Er zit iets om mijn nek. Twee dingen zelfs. Het ene is zwaar, en het ander is licht.

Ik kijk naar beneden en zie het de ketting van het amulet en nog een andere ketting. Het is een zilver achtige ketting met een rode kristal. Het ruikt heel erg naar.. mijn mate.. .

Mijn ogen worden groot als ik het ruik. Verbena. Het zit vast in de ketting. Wanneer heeft hij mij dit gegeven? Van wie heeft hij dit gekregen? Hoe komt hij eraan?

Allemaal vragen spoken rond in mijn hoofd. Maar Candy haalt me uit mijn gedachten als ze een humorloze lach laat.

"Lieve schat. Het was niet één nacht. Het waren 10 maanden. Je bent bijna je een jaar al in coma of wat het ook mag zijn dat je in deze lange slaap heeft gebracht. De pack dokters hebben van alles gedaan, ze hebben je bloed getest en nog een paar testjes gedaan, maar ze kwamen op niets uit. Ze zeiden dat ze nog nooit zoiets hadden gezien, dus konden ze niks doen behalve wachten totdat je uiteindelijk opstaat, of niet. Het rare was dat er niks mis met je gezondheid was, zover ik weet is alles okee," eindigt ze, terwijl ze verward naar beneden kijkt.

"Maar iets in me zegt me dat jij wel degelijk meer weet." Ze kijkt me aan met een verwachtingsvolle blik. Ik staar haar enkel aan, niet de behoefte om te praten of om iets te zeggen. Deels van schok maar ook omdat ik het niet wil vertellen, ik heb het gevoel dat niemand dit hoeft te weten, en dat als ik het iemand vertel, het alleen maar problemen gaat geven. Dus haal ik mijn schouders op als teken dat ik het niet erover wil hebben.

Ze zucht. "Okee, ik snap dat je er niet over wil praten, maar weet wel je kan me alles zeggen, en altijd naar me toe komen als er iets is." Ze glimlacht en zet een rustgevende hand op mijn schouder. Ik glimlach terug, nog steeds niet de behoefte om te praten.

"Ik neem aan dat je wel honger hebt, aangezien je 10 maanden lang geen normale maaltijd heb gehad. Wil je mee lopen naar de keuken? Of wil je dat ik iets voor je maak en naar boven breng?" vraagt ze. Ik schud mijn hoofd en duw het deken waaronder ik lag van me af, en gooi mijn benen over het bed zodat mijn blote voeten de verkoelende koude vloer raken.

Ik zucht diep en sta op, wat ervoor zorgt dat ik gelijk weer op bed val door mijn wankelende benen.

"Weet je zeker dat ik niet iets voor je moet halen? Dan kun je gewoon hier blijven liggen en uitrusten?" zegt ze met een bibberende stem. Alsof ze iets ergs herinnerd.

Ik kijk haar verward aan en maar schud dan mijn hoofd. Wat is er aan de hand?

"O-okee." Ze ademt die in en dan weer uit, wat mij nog verwarrender maakt. "Moet ik je helpen met het lopen?"

Ik twijfel even maar knik dan. Ze loopt naar me toe en doet mijn arm om haar schouders, terwijl ze haar arm om mijn taille slaat zodat ik niet weer om kan vallen.

Het packhuis is behoorlijk stil als ik de kamer uit stap. Samen lopen we de trap af en de keuken in.

"Ga maar op die stoel zitten." Ze wijst me een stoel aan die het dichtst bij haar is. Voorzichtig zet ik me in de zetel, en kijk aandachtig als ze allerlei dingen uit de koelkast haalt. "Zijn crepes goed?" vraagt ze. Ik knik weer, en glimlach dankbaar.

Als ze mijn eten maakt ontglipt het me niet hoe gespannen ze staat of hoe ze soms schichtig om haar heen kijkt, het lijkt alsof ze nerveus is, alsof er iets ergs zou kunnen gebeuren als ze niet alert genoeg is. En ik merk ook hoe haastig ze kookt, waardoor ik lichtelijk bezorgt word. Er is iets aan de hand, iets waarvan ze wilt dat ik het niet weet.

En net op dat moment gaat de deur open en vullen mijn neusgaten met die heerlijke geur die ik al 10 maanden niet heb geroken. Mijn mate. Automatisch verschijnt er een glimlach op mijn gezicht, maar die glimlach verdwijnt als ik Candy's verontrustende gezicht zie.

Dan loopt hij naar de keuken, en lijkt het alsof mijn wereld instort. Ik zie hem de keuken binnenlopen met zijn arm om haar heen, en haar net voor mijn ogen zoent, alsof ik er niet bij sta.

»«»«»«»«»«
Hey! Nieuw hoofdstuk zoals ik beloofde! (:

Dit hoofdstuk heet 16.5 omdat ik het andere te kort vond dus vandaar..

Ps. Foto: Duke's ketting die hij aan Penelope heeft gegeven. En ja, het is de ketting van Elena uit de Vampire Diaries.

I hope you like it xxx

Love, XSleepingUnicornX

Vote
&
COMMENT
&
Read
&
See ya later toedels :D