The Alpha, my mate

*·°The Alpha, my mate°·*15)

Hoofdstuk 15: "Wat doe je nou op de grond? Je had wel gewond kunnen raken." "Oh denk je?"
~

«Penelope»

Ik sta middenin een slachtveld, op een groot open veld in het bos. Van overal zie ik wolven mijn kant op rennen. Maar niet om mij aan te vallen, maar de snelle schaduwen die steeds voorbij me flitsen.

Ik kan niet zien wie of wat het zijn, daarvoor zijn ze te snel. Maar ze zijn sterk, en geven duidelijk niet snel op.

Één van de vele wolven springt op een schaduw af en bijt erin. De schaduw valt neer op de grond, en ik loop er dichter naartoe.

Geschokt kijk ik naar het levenloze mensen lichaam lichaam. Zonder hoofd.

Mijn hoofd draait zich naar de wolf. En wat ik al een beetje verwacht had, het levenloze lichaam's hoofd, zit in zijn bek.

Ik voel me langzaam misselijk worden, en als ik weg kijk helpt het ook niet. Ik zie om me heen allemaal hoofdloze mensen.

Ineens hoor ik geritsel, het komt vanuit het dichtgegroeide bos. Met een ruk draai ik mijn hoofd naar de plek waar het geluid vandaan kwam. En dan ontmoeten mijn ogen een paar adembenemende ogen. Het lijkt alsof de ogen recht door mijn ziel kijken, en dat doet me lichtjes huiveren.

"Penelope!" Een rilling gaat door me heen. Het is hem, mijn mate, maar hoe weet hij mijn naam?

Ik hoor een gil.

Ik ren naar hem toe en zie.. een andere ik zijn kant op rennen? Hoe kan dit?

Ik volg mijn andere ik. Ze staat voor een grote bos struiken, en laat zich verslagen op haar knieen vallen. Met haar handen in haar gezicht begint ze te huilen. "Nee!" gilt ze. "Nee! Dit mag niet! Dit kan niet!" Tranen rollen over haar wangen.

De andere ik gilt nog een keer, en staat dan op. Ik kijk in mijn eigen ogen. Ze zijn bijna pikzwart. Woede. Woede en wraak. Dat is het enige wat ik zie in mijn ogen. Ze shift in mijn witte wolf, en rent dan grommend het slachtveld op.

Wat is er aan de hand? Heb ik een tweeling zus ofsoo? Waarom gilde ze? Wat is er met die struiken? Zijn haar lievelingsbloemen vernield? Is er een dierbaar iemand gewond?

Met een angstig en naar gevoel loop ik naar de grote bos struiken.

Als ik ernaar toe loop zie ik iets wat ik nooit zou willen zien. Mijn adem stokt in mijn keel, mijn hart staat even stil en een traan rolt langs mijn wang naar beneden. Hij..

Helemaal bezweet schrik ik wakker in het bed.

Het was maar een droom. Niet echt. Toch? Of droom ik nú? Heb ik een tweelingzus? Voor de zekerheid knijp ik hard in mijn arm. "Auwtch! Nee, het was dus maar een droom," zucht ik opgelucht. Geen tweelingzus dus. Zachtjes wrijf ik over mijn arm, op de plek waar ik me zojuist had geknepen.

Ik haal een hand door mijn haar, en gooi mijn benen over het bed. Zachtjes en voorzichtig sloffend naar de deur, om niet te vallen of iemand te storen, strek ik gapend mijn armen. Mijn spieren voelen stijf aan, vast omdat ik de hele dag niets anders heb gedaan dan wat eten, liggen en slapen.

Als ik mijn hand op de deurklink wil zetten om de deur open te doen, gaat de deur plotseling open, waardoor de deur in mijn gezicht knalt en ik kreunend op de grond val.

Half vloekend en kreunend kijk ik op, en dan ontmoeten mijn ogen zíjn groene ogen. "Wat doe je nou op de grond? Je had wel gewond kunnen raken," zegt hij, terwijl hij me helpt met opstaan. "Oh denk je?" zeg ik terwijl ik mijn neus bedek.

"Waarom bedek je je neus?" "Oh gewoon zomaar. Omdat het kan." "Komkom haal je handje eens weg," zegt hij, en haalt langzaam mijn hand weg, die mijn neus bedekte.

Zijn ogen worden groot als hij het rooie vloeistof uit mijn neus ziet druipen. "Oh shit! Wacht! Blijf hier! Ik ga Candy halen, die weet wel wat je moet doen!" zegt hij waarna hij me weer alleen laat in de kamer. "Alsof ik ergens anders zou kunnen gaan," mompel ik, en ga weer zitten op de grond, maar dan ietsjes meer uit de buurt van de deur. Je weet het maar nooit met die gast, ben ik erachter gekomen..

Na een minuut of 2 is hij nog steeds niet terug, en het rooie vloeistof blijft maar uit mijn neusholtes druipen, dus besluit ik het hef maar in eigen handen te nemen. Ik sta op van de vloer, en doe de deur open, met een grote stap afstand, en volg de weg naar de dichtstbijzijnde badkamer.

Na 5 minuten zoeken, besluit ik maar gewoon naar mijn mates kamer te gaan, want daar was ook een badkamer. Ik loop de kamer in, en vervolg te lopen naar de badkamer deur.

Ik spoel mijn handen grondig schoon, en dan ook de onderkant van mijn gezicht. Daarna pak ik wat wc papier, dat verassend genoeg de kleur blauw heeft, en scheur twee lapjes er vanaf, waarna ik ze in mijn neus stop zodat het bloed wat minder zal lekken. Tenminste niet op de grond.

Als ik klaar ben, volg ik weer dezelfde weg terug naar de kamer van Candy. Als ik de deur naar de kamer wil openen, word ik bij m'n schouders vastgepakt, en gedrukt tegen een harde maar gespierde borstkast.

"Ik zei toch dat je hier moest blijven?" fluistert zachtjes hij in mijn oor, waarna ik zijn warme adem in mijn nek voel. Hij plaatst een zachte tedere kus in mijn nek, en draait me dan naar zich om, zodat we face to face staan.

Als hij mijn gezicht ziet, barst hij spontaan in lachen uit. Lachend valt hij achterover, en drukt zijn armen stevig tegen zijn onderbuik. Ik kijk hem raar aan, waardoor hij nog harder moet lachen. Ik krab verward achter mijn oor, en raad eens? Hij moest nog harder lachen. Teminste als het nog harder kon. Ik doe mijn vingers in mijn oren, om het volume van zijn brullende gelach te dempen, want werkelijk, het doet pijn aan mijn oren. Nu lacht hij nog harder, waardoor zijn hoofd helemaal rood ziet. Zijn hoofd wordt bijna onzichtbaar op het knalrode tapijt van de gang. Serieus even, hoeveel adem heeft die gast?!

Langzaam, beetje bij beetje, wordt zijn lach minder hard, en minder.. brullend..

Candy komt aanlopen, met een geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht. "Het hele huis beeft. Waarom krijst hij zo hard?" vraagt Candy terwijl ze geïrriteerd naar haar broer kijkt. "Geen idee, zeg jij het. Ik ken hem amper twee dagen, en jij kent hem zowat je hele leven," zeg ik alsof het niets is.

Ze rolt met haar ogen, en schud dan lachend haar hoofd.

Ze buigt zich over haar broer heen, en zegt iets wat ik niet kan verstaan, want ineens stort ik neer op de grond.

»«»«»«»«»«
First of all: Het spijt me zo zeer dat ik zolang niet heb geüpdate! Ik ben een slecht mens dat ik jullie zolang heb laten wachten.. )":

Second: Maar ik ben ook weer een goed mens, want ik heb geüpdate q; x

Third: I hope you like it! Sorry voor het korte stukje btw (; x

Fourth: Sorry voor mijn negatieve dingetjes, ik zal proberen meer positiever te zijn! (:

Fifth: Harmony q;

Sixth: At last but not least, Thank y'all voor alle support!! Ik kan het nog steeds niet geloven dat ik 3K+ votes 45K+ reads en 515 comments heb!!! Ik ben heel erg dankbaar voor jullie steun! Luv ya xxx

Vote
&
COMMENT
&
Read (:

Much love XSleepingUnicornX -xxx-