Taste Of Love

CHAPTER 2

MAG-AALA sais na ng maisipan kung bumaba ng kusina. Tahimik ang kabahayan tulad ng dati. Naka day off ang isa naming kasambahay kaya wala akong makausap. Tumingin ako sa labas. Medyo madilim na ang paligid.

Wala parin si Levi simula nong hinatid niya si Yza pauwi. I didn't know where did he go. Pero umaasa parin akong uuwi siya sa akin ngayong gabi. 

I'm willing to be his wife during at night. Kahit sa gabi manlang madama ko ang asawa ko. Kahit sa gabi manlang ako naman ang nakakulog sa mga bisig niya. 

Lumabas ako sa harap ng bahay at naupo sa may upuan kaharap ng pabilog na mesa. Gusto kung hintayin ang paguwi ng asawa ko. Sumubsob ako sa mesa ng makaramdam ng antok. Pinilit kung hindi ipikit ang mga mata ko. 

Hindi ko na alam kung ilang oras akong naghihintay dito sa labas. Malamig narin ang simoy ng hangin.

"What are you doing outside the house Via" nagising ang diwa ko sa pamilyar at baritonong boses ni Levi. 

Nag-angat ako ng tingin sa kanya. Seryoso ang pinukol niyang tingin sakin. Pinasadahan ko ng tingin ang kanyang kasuutan. Tanging puting long sleeve ang suot niya ngayon. Nakaloose ang kanyang necktie. Habang nasa kabilang braso ang black coat niya.

He looked so tired.

"Hinihintay kita kasi --"

"You don't need to do that, uuwi ako kung kailan ko gusto and don't ever think na may pakialam ako sa paghihitay mo dahil kahit maghintay kapa buong magdamag dito sa labas wala akong pakialam, kahit matulog kapa dito" derederetsong bigkas niya kasabay ng sunod sunod na pagtarak ng sakit sa dibdib ko. 

"Nag-alala lang naman ako Hon--"

"I don't need your fcking care anymore Via, and don't ever call me in that shtty callsign, It disgust me" nilampasan niya ako pagkatapos sabihin lahat ng un. 

Pinanood ko siyang pumasok ng bahay. Napahawak ako sa dibdib ko ng bigla itong sumikip. Nahihirapan akong huminga. I putall my strength into my feet to walk inside the house. Pinilit kung maka akyat sa taas kahit pa hirap na hirap na sa paghinga. 

KINABUKASAN maaga akong bumaba upang ipagluto si Levi ng almusal. Mas inagahan ko na para siguradong maaabutan ko siya dahil madalas napaka aga niyang umaalis. Wala pang alasais kung minsan ay nadidinig ko na ang pagpapaandar niya sa kanyang sasakyan paalis ng bahay.

Hindi naman ako nabigo ng Makita ko siyang pababa ng hagdan. Hindi pa siya nakabihis at nakapantulog palamang siya. 

"Morning, magbrebreakfast kana ba? Ipaghahain na kita" bungad ko sa kanya.

Tumigil siya sa may pinto ng kusina at deretsong nakatingin sa akin. Disbelief. Yan ang mababasa mo sa kanyang mga mata. 

"Why are you doing this?" natigilan ako sa paghahanda ng pagkain sa mesa dahil sa tanong niya.

Naguguluhan akong humarap sa asawa. "What do mean Levi? I'm preparing you some breakfast dahil responsibility ko ito bilang asawa mo" 

He laughed unbelievably. Tumawa siya na parang hindi makapaniwala sa sinabi ko. Na parang nagbibiro lang ako. 

Muli siyang tumingin sa akin but this time my pandidiri na sa mga mata niya. 

"Stop pretending we're okay Via, cause we are not okay and it's all because of you!" halos mamula siya sa pagbigkas nito. Galit na galit ang kanyang mga mata. 

I've never seen him this mad at me. He always use to show me love and care before. 

"I'm sorry, I'm sorry--I'm just doing what I know is right Levi" hindi ko mapigilang mapaiyak sa oras na ito.

"Right?! What did you know about the word right Via? When you killed---- you killed our innocent child!" kita ko kung paano siya magpigil na huwag akong lapitan. 

Nanginginig ang nakasara niyang kamao. Habang nanlilisik ang mamula mula niyang mga mata. He might hurt me physically in his state right now. Natatakot ako pero alam kung hindi niya ito magagawa. 

I trust him. 

"I don't have a choice Levi, kailangan ko ung gawin para sa atin" 

Tumawa siya ng pagak. A fake one. A hurtful one.

"Fck your reason Via, tell me nakabuti ba sa atin ung ginawa mo? Tell me! Nakikita mo ba ang sitwasyon natin ngayon huh!?" Namamaos ang boses niya sa pagsigaw. 

God knows, kung gaano ko siya kagustong lapitan ngayon. I want to tell him everything. Pero natatakot ako na mas lalong ito ang maging dahilan ng tuluyan naming paghihiwalay. 

"I'm sorry Levi" tanging sambit ko. Parang may bumara sa lalamunan ko at pinipigilan akong bumigkas.

"Wala kana bang ibang sasabihin kundi sorry! Sawang sawa na ako Via, I wanted to hear your reason, I wanted to know your thoughts, gusto kung malaman ang rason baka sakaling mabawasan ang galit ko sayo, baka sakaling maintindihan kita but look at you now---you're always say a fcking god damn sorry" 

"Tao kapa ba Via? Because me---I'm now seeing you as a monster. Dahil walang mabuting ina ang kayang ipaabort ang innocenteng bata sa sinapupunan niya!"

"You're a selfish bitch Via, nagsisisi akong ikaw ang babaeng hinarap ko sa altar at pinangakong mamahalin habang buhay, because you don't deserve to be love, you're a monster!"

Sa lahat ng sinabi niya ilan lang ang tumatak sa akin. Sawang sawa na siya at nagsisisi siya na ako ang pinakasalan niya. Kumirot ang dibdib ko. I couldn't find any words to say. Umalis ako sa harapan niya. I ran outside the house. Sumakay ako sa sasakyan at pina andar ito palayo. 

Ayoko siyang makitang nasasaktan at umiiyak ng ganon sa harapan ko. I felt like I'm dying inside. Mamatay ako sa sama ng loob. Isa lang ang dapat kung sisihin dito. It's all in me. 

"Bakit ba kasi ang hinahina mo!" I shouted out of frustration. Sinuntok ko ang sariling dibdib.

Simula ng malaman niya ang pagpapaabort ko sa anak namin naging ganto na ang sitwasyon namin.  I still remember how downfall he is that time. Hindi niya na nagawang magalit sa akin dahil sa sobrang kalungkutan. He mourned our unborn child. Ngayon lang niya nagawang ilabas ang nararamdaman at galit niya sa akin. 

I mourned too the day I choose to lose our child. Masakit sa akin na dumating siya sa maling pagkakataon.

I was selfish that time but now I'm now willing to sacrifice everything just to give Levi a greatest gift. I want to carry his child again. And for the second time I will carry it with love and care.