When I Look at Her-Behind HER Hazel EYES(on-going)

WILH-BHHE: chapter 2

“Tapos ka na bang kilatisin ako Miss Cruz?” the man smiled amusingly. Mukhang basang-basa nito ang paghangang naramdaman nya rito.

“Bakit mo ako kilala? Bakit ako nandito?” napalingon-lingon sya at saka bumangon. Saka lang nya naisip ulit na she is at a strangers’ house. Napahiyaw sya nang maitukod nya ang kanang kamay. Meron syang bandage doon at hindi nya malabanan ang sobrang sakit na sumalakay sa kanyang braso.

And then the memory of what happened before she passed out came rushing down on her mind. Nabaril sya! Mabilis na nilingon nya ang lalaki, ito ba ang bumaril sa kanya?

The girl suddenly gave him an angry look. She must have thought he was the one who shot her.

“Bakit mo ako binaril ha?” akusa nito sa kanya. Nakikita nyang pinipilit nitong ignorahin ang sakit na unti-unting bumabalot dito dahil sa nawawala na ang anesthesia na dinulot ni Dr. Mercado dito kagabi pagkatapos na tanggalin ang bala sa braso nito.

“Whoa! Stop right there, missy. First of all, I am not the one that shot you. You can deal with the real culprit right after you get yourself fed and took your medicine. That is if you want to get rid of that pain.”

Pinagmasdan nya ang reaksyon nito, natulala ito sandali at mukhang merong iniisip. Muli ay tinitigan sya nito.

“Niligtas mo ako? Kung ganun, maraming salamat.” sambit nito at isang ngiti ang namutawi sa maliit nitong mga labi.

He rarely saw who could smile with their eyes, and it felt good to see one right now. Kinuha ni Zack ang isang tray ng pagkain at inilagay sa lap nito.

“Hindi ka na sana nag-abala pa, kaya ko namang  tumayo.” sabi nito.

Umupo siya sa silya sa tabi ng kama.

Naiilang siya sa tingin ng lalaki. Para bang marami itong gustong itanong sa kanya. She tried to ignore him at tinitigan ang hinanda nitong breakfast. Wow, tapsilog. She was really hungry at alam nyang mauubos nya itong lahat kaso lang may problema, she was right handed.

“You’re Mia, right?” naitanong nito.

Tumango siya at nilingon ito.

“I’m sorry, I took the liberty of searching for an ID,” paliwanag nito. Napakatatas nitong mag-ingles, at base sa hitsura nito alam nyang kalahating kano ito.

“Okay lang ‘yon. Pasensya ka na kung naabala kita, wag kang mag-alala at aalis narin ako pagkatapos. Baka kasi nag-aalala na ‘yung kaibigan ko at hindi man lang ako tumawag sa kanya. Wala kasing signal ang sim ko rito. Alam mo kasi sya ang nag-imbita sa akin na dito ako  mag-Semana Santa.”

Kumunot-noo ito. “Hindi mo man lang ba pagbabayarin ang gumawa sa’yo nyan?”

Para saan pa? The damage has already been done at imposible namang mahanap pa niya ang bumaril sa kanya. Hindi rin naman nya nakilala ang bumaril sa kanya dahil nawalan siya ng malay-tao.

“Hindi na, tingin mo magpapakita pa ‘yon? Isa pa, hindi naman ako taga-rito, suwerte ko na nga at buhay pa ako ‘di ba?” she just gave him a thankful smile. “Salamat uli sa pagliligtas mo sa akin ha?” at saka nya naisip na baka malaki ang nagastos nito sa kanya. At nag-alala sya ro’n.

“Nagpapasamalat ka pero  malungkot ka naman,” pansin nito.

“Magkano ba ang nagastos mo? Don’t worry babayaran ko talaga promise! Pwede bang utangin ko muna? Kasi wala naman akong dalang pera eh…Sabi-“