Over Macht en Menselijkheid

Hoofdstuk 15 - Raine

Nicholas haalde het bloed onder Raines nagels vandaan. "Wat is een normale temperatuur?" Wat maakte dat nu weer uit. Alles wat niet zo warm was als haar handen was een normale temperatuur.

Waarom kon ze geen andere gave hebben? Iets minder gevaarlijk, zoals snel genezen of supersnel zijn. Of misschien krachtvelden maken, dat zou wel cool zijn, dan kon ze nog mensen beschermen ook. In al die gevallen zou ze niet van nut geweest zijn voor de AMO. Zou dat zo slecht geweest zijn?

Raine had Nick alleen achtergelaten in zijn cel toen ze zijn eten hadden gebracht. Ze zou even goed bij hem kunnen eten, maar ze betwijfelde dat hij nog meer behoefte had aan haar gezelschap. Heel veel honger had ze zelf ook niet, daarvoor gaf ze de schuld aan haar gepieker.

"Wat is een normale temperatuur?"

Wist zij veel.

Met een brikje fruitsap in haar zak was ze naar Fathia's werkplaats toe gelopen. Binnen was het een chaos. Overal lagen blauwdrukken, sommige uitgespreid met de gekste dingen als steunen, andere nog opgerold. Er werd gelast, door vergrootglazen gekeken en zelfs met een naaimachine stof aan elkaar genaaid.

Zoals gewoonlijk was de technica haar assistenten aan het rondcommanderen en hun werk over hun schouder mee aan het beoordelen.

Toen Raine de deur had opengedaan, had Fathia heel even opgekeken en geglimlacht, waarna ze snel weer verder was gegaan met haar betoog over dingen waar de mutante geen bal van snapte.

Het meisje liep over en langs blauwdrukken heen naar een zeteltje dat tussen twee werktafels in tegen de muur stond. Ze plofte erin neer, met haar voeten over een armsteun heen, en keek naar de drukte. Ondertussen zette ze haar brikje met drinken op de andere armsteun en schoof ze er snel het rietje in, zodat ze het niet per ongeluk kapot of veel te warm zou maken. Ze hoopte maar dat het niet van de zetel zou vallen terwijl ze, zonder haar handen nog te gebruiken, het sap langs het rietje naar binnen zoog.

Het duurde een tijdje voor Fathia iedereen weer op het goede spoor had gezet en ze naar Raine toeliep.

'Hey hey! Sorry voor de rommel,' grinnikte ze, nadat ze tot stilstand was gekomen tegen een werktafel in haar buurt. Ze stopte een losgeraakte lok van haar donkerbruine haar terug onder haar fleurige hoofddoek en liet haar vingers kort langs de speldjes glijden die het ding op zijn plaats hielden. 'Hoe gaat het met Madelyn?'

Moest dat nu echt de eerste vraag zijn die ze stelde?

Raine haalde haar schouders op en forceerde haar mondhoeken om omhoog te krullen. 'Wel goed, denk ik. Ik heb haar niet meer gezien.'

Fathia fronste, maar hield wijselijk haar mond.

Ze wilde er niet over praten. Maddie was niet langsgekomen dit weekend en dat was oké. Het was niet de eerste keer dat ze eens een weekend oversloeg. Toch kon ze de gedachte niet stoppen dat Rowan haar misschien had tegengehouden. Die kerel kon ze echt niet uitstaan.

Het was ook niet zo dat haar vriendin haar niet had gebeld of haar niets had gestuurd, maar Raine had gewoonweg niet geweten wat ze moest antwoorden en het altijd vrij kort gehouden. Misschien was ze daarom niet langsgekomen.

'En hoe gaat het met jou?' vroeg de technica verder.

'Sinds wanneer kan dat jou wat schelen?' De mutante zuchtte en wreef wat met haar polsen door haar ogen. 'Sorry, ik ben moe.'

Fathia fronste opnieuw even, maar schudde al snel lichtjes met haar hoofd. 'Geen probleem. Lukt de training een beetje? Ik ken Nick zelf niet, maar Celia lijkt hem wel te mogen, naast het feit dat hij een mutant is natuurlijk, maar dat ik moet ik tegen jou niet zeggen.'