Over Macht en Menselijkheid

Hoofdstuk 6 - Madelyn

Bij het aantrekken van het pak had Madelyn geen hulp nodig gehad. De pijpen waren iets te lang, de mouwen wat te kort en het lijfje iets te strak rond haar borsten, maar op zich was het een vrij schuifbare stof, een beetje kietelend, maar niet oncomfortabel.

Rowan had haar wel met veel plezier uitgelachen toen hij haar had zien worstelen met de goed aan het zicht onttrokken sluitingen van de rug. Ze kon er prima bij met haar hyperflexibele schouders, maar het lijfje zat zo strak dat ze bang was dat het zou scheuren als ze haar armen te veel bewoog. Pas nadat ze haar beste vriend er op haar knieën om had gesmeekt, had hij haar ermee geholpen. Gelukkig gaf de stof goed mee en had ze niet te veel problemen meer toen de rug eindelijk gesloten was.

Vervolgens ging ze aan de slag met de handschoenen. Ze waren gemaakt van eenzelfde zwarte stof, die wel wat weg had van leer, maar het toch niet was. Over de achterkant van de hand liepen donkerblauwe aders, die lichtjes in een helderrode kleur begonnen te pulseren toen ze de handschoenen aantrok en ze bevestigde aan de daarvoor voorziene haakjes bij de polsen van haar mouwen. Gelukkig waren de handschoenen lang genoeg om het tekort aan mouw bij haar polsen te overbruggen.

Schoenen waren er niet bij geleverd, maar na enig zoekwerk van Rowan in haar schoenenkast, stak ze haar voeten in twee donkergrijze sportschoenen. Ze zou al een belachelijke helm dragen, daar hoefde geen opvallend schoeisel bij, had hij haar gezegd en daar had ze hem gelijk in gegeven.

Haar blonde haren had ze gelukkig al in twee vlechten gevlochten voor ze het pak had aangetrokken. Haar armen lang omhoog houden, om het nadien nog te doen, was geen optie geweest, en haar kapsel liet ze liever niet in handen van Rowan.

Terwijl ze zichzelf bekeek in de lange spiegel in haar slaapkamer, concludeerde ze dat dit echt niet zomaar een Halloween kostuum was. Het zag er veel te duur uit, met de lichtjes in de handschoenen en de speciale stof, en dan had ze de helm nog niet degelijk bekeken. Bovendien had het hele pak een lichte, blauwe schijn gekregen, zodra alles op de goede plekken was aangesloten.

Haar beste vriend kwam naast haar staan, met een ondeugende grijns op zijn gezicht. 'Ziet er goed uit, Mads. Heel sexy. Nu de helm nog.' Hij hield het ding omhoog met beide handen en maakte aanstalten het op haar hoofd te zetten.

Snel dook ze de andere kant op, zich een kwart slag draaiend zodat ze naar hem toestond, armen voor zich uitgestoken.

Hij rolde met zijn ogen, maar legde de helm in haar handen. Het was meteen een serieus gewicht dat op haar vingers viel, maar ze liet hem niet vallen, net niet. Het was geen levensechte versie van een drakenhoofd, niet zo'n masker dat je zomaar kon bestellen. Het had wel iets geanimeerd, met de gesloten, vrij platte snuit en de opvallende rode kleuren. Ook de helm was geaccentueerd met lichtblauw en had een vreemde glans, alsof het materiaal voortdurend in beweging was.

'Komt er nog wat van?' vroeg Rowan plagend. Hij had inmiddels zijn armen alweer over elkaar geslagen en leunde tegen haar kledingkast. Schaamteloos bekeek hij haar van top tot teen, wachtend tot ze de helm zou opzetten.

Ze stak haar tong naar hem uit. Vervolgens draaide ze zich van hem weg, zodat ze recht voor de spiegel stond. Zo voorzichtig als ze kon, bracht ze de helm tot boven haar hoofd. Een klein deeltje van haar was bang dat de helm niet zou passen, dat hij ergens halverwege haar hoofd zou blijven steken of er niet meer af zou kunnen nadien. Waar was ze aan begonnen?

Uiteindelijk viel het goed mee - voor zover dat kon met een helm van twee kilo, waar ze bijna niets door zag en haast geen lucht in kreeg. Ze besloot hem toch uit te laten tot het echt niet meer anders kon. Anders zou ze onderweg naar het plein al met ademhalingsproblemen komen te zitten.

-

Om half zeven was het al compleet donker buiten. De straatverlichting brandde al sinds vijf en verlichtte de weg net genoeg. Vandaag waren er wel sterren te zien. Madelyn probeerde ze te tellen door het panoramisch dak van Rowans auto. Tien, twintig, veertig, tel kwijt. Tien, twintig, dertig, tel kwijt. Bij iedere ster die ze telde, tikte haar vinger op haar been, rusteloos. Haar voet tikte op hetzelfde tempo tegen de helm die bij haar voeten lag.