Over Macht en Menselijkheid

Hoofdstuk 21 - Madelyn

Maddie ging Raine alles vertellen.

Nog één laatste job, nog één laatste keer in het pak en dan zou ze haar vriendin zoeken en haar ieder detail uitleggen van wat er gaande was geweest de afgelopen maanden.

Inmiddels had ze het haar al zo vaak willen vertellen. Eerst voor het ongeluk met haar handen, daarna toen ze eindelijk weer een weekend samen hadden gespendeerd. Ze had het haar ook al kunnen vertellen, haar mond werkte nog, haar tong, haar stembanden en lippen.

Ze hield zich voor dat ze het alleen niet deed voor Raines bestwil, maar eigenlijk was ze bang, bang voor haar reactie, zo bang dat ze er een knoop van in haar maag kreeg iedere keer dat ze er ook maar aan dacht.

Maar ze zou haar alles vertellen. Zo snel mogelijk. Nog één job voor de AMO en dan was ze er klaar mee. Raine zou het wel begrijpen. Raine zou eerst nadenken en niet meteen reageren op gevoel – hoopte ze.

Ze had een adres gekregen van Celia. Een huis ergens in een buitenwijk van de stad, in een soort van kunstdistrict. De helft van de straatlantaarns waren er kapot, waardoor de kunstwerken op de muren, straten en eigenlijk alles wat los en vast zat maar deels tot hun recht kwamen.

Ze was ook niet hier om de kunst te bewonderen. Daarvoor zou ze later nog wel eens terugkomen. Misschien kon ze hier zelf ook eens iets komen beschilderen, dat zou wel een uniek projectje kunnen zijn.

Met Celia en Andrey in haar oor en Rowan in één van haar zakken, liep ze door de schaduwen richting het gebouw dat hopelijk het juiste was. Haar handen trilden in haar handschoenen en ze had al spierpijn in haar benen enkel door de stress.

Er hing zoveel af van wat er nu zou gaan gebeuren. Ze begreep nog steeds niet goed waarom ze haar hiervoor hadden ingeschakeld. Gelukkig wist ze dat er nog een meer dan capabel back-upteam ergens achter haar in het donker verstopt zat, voor het geval er iets goed fout liep.

Celia had uitgelegd dat ze haar dit alleen lieten doen omdat zij de beste bescherming had. Het pak dat vuurbestendig en kogelvrij was overheen heel haar lichaam, met daarbovenop nog de snufjes die Fathia erin verwerkt had. Zij was de meest logische optie geweest, ook al had ze nog maar zo weinig training gehad.

Toen ze bijna bij het huis was dat ze moest hebben, hield ze even halt tegen de voorgevel van de buren. Ze hadden een plan. Het was heel simpel. Ze zou gaan aanbellen, hopelijk was er iemand thuis en zou die komen opendoen. Het back-upteam zou ondertussen het huis omsingelen en pas als de verdachte weg zou proberen te geraken zou Maddie geweld moeten gebruiken.

Het was een vrouw die ze moest oppakken. Ze hadden haar een foto laten zien en haar een naam gegeven, meer niet. Ze wist zelfs niet wat ze verkeerd had gedaan, alleen dat ze heel gevaarlijk zou kunnen zijn. Het was een mutant, dat was reden genoeg, hadden ze gezegd, maar dat geloofde ze niet.

'Ademhalen, Madelyn,' fluisterde ze tegen zichzelf. 'Rustig blijven.'

Ze balde haar handen nog even tot vuisten, in de hoop het trillen zo te stoppen. Tevergeefs. Ze sloot haar ogen en telde tot tien. Met een hele hoop tintelingen in haar buik liep ze richting het huis, rustig, in de schaduwen.

Als ze nog iemand tegen zou komen zou die haar waarschijnlijk raar bekijken met haar uitrusting. Daar mocht ze nu niet over nadenken. Ze had belangrijkere dingen om bij stil te staan.

Gewoon aanbellen. Gewoon aanbellen en kijken of het de juiste persoon was, hopen dat ze haar meteen serieus zou nemen.

Nog vijf meter te gaan. Een paar trapjes omhoog, door de voortuin naar de voordeur. Het was een grote tuin met beschilderde flamingo's, een schommel in vrolijke kleurtjes en een hele hoop struiken waar in de zomer vast mooie bloemen aan hingen.