Bir kadınla bir erkeğin konuşma sesleri geliyordu ama gözlerimi yer her karanlıktı. Hiçbir şey göremiyordum.
"Cassie'yi görmek istiyorum." dedi erkek.
"Dinleniyor."
"Onu, sizin sapıklıklarınızın ortasında burakmanıza izin vermeyeceğim." Yerimde rahatsızca kıpırdandım.
"Sence ben kendi kızımı kötü olduğunu düşündüğüm bir şeyin içine sürükler miyim?" diye cevap verdi kadın.
"Evet. Siz Meclis için ailenizi bile hiçe sayarsınız."
"Meclis bizim ailemiz."
"İnanılır gibi değil."
"Hasat, sen onaylasan da onaylamasan da gerçekleşecek Tom. Ayrıca Cassie, bu durumdan gayet mutlu."
"NE OLACAĞINDAN HABERİ YOK DA ONDAN! Onu mahvetmenize izin vermeyeceğim."
"Dışarı çık. Şimdi!"
Konuşma sesleri silikleşirken gözlerim açıldı. Led lambalar, ritmik aralıklarla bipleyen ekg cihazı... Hastane odasındaydım.
"Bella!" Birisi beni kollarıyla sıkı sıkı sarınca kolumda ve omzumda oluşan acıyla inledim. "Pardon..." Bedenimin etrafındaki kollar gevşeyip, çekilince bu kişinin ikizimden başkası olmadığını gördüm. "Bizi öyle çok korkuttun ki... Aklım çıktı." Kafam karışmıştı. Anılarım, yarım kalmış bir yapbozun eksik parçaları gibiydi. En son olan şeyleri hatırlamaya çalışıyordum.
"Konuşan kimdi?" diye sordum.
"Ne?"
"Burada konuşan birileri vardı..."
Aurora, "He, bir iki dakika önce doktor buradaydı. Onun konuşmasını duymuşsundur." dedi ve kapı açıldı.
Biri içeri girmişti ama görüntü bulanık olduğundan kim olduğunu çıkaramamıştım. Bana doğru hızla yürürken bulanıklığın azalmasıyla bunun babam olduğunu gördüm. Bana bağırmasını beklerken bir anda kendimi kollarında buldum.
Ne yapacağımı şaşırdığımdan kollarımı beline sardım ve sırtını pışpışladım. Ve o an gecenin anıları aklıma doluşmaya başladı. Babam kollarını benden ayırırken mırıldandım.
"Araba... Kaza yaptık."
Babam, Aurora'ya da sarılırken Aurora babamın kolları arasından boğukça seslendi. "Yani bize kızmadın mı?"
"Bir kız vardı. Yolda." diye mırıldandım kendi kendime.
"Sadece... Size bir şey olmadığı için mutluyum." dedi babam. "Ama diğer yandan... O akılsız, ahlaksız, pisliğe o kadar kızgınım k-" Ve o an jeton düştü.
"Baba, Harry'nin bir suçu yoktu."
"Hele bir gelsin, ben onu var ya-"
"Yolda öylesine gidiyorduk ve birden-"
"Şerifle konuşacağım-"
"Yola baktım ve kızı gördüm-"
"Ehliyeti alınmalı."
"Çığlık attım. Dikkati dağıldı tabii."
"Hatta gelsin ehliyetini ben alac-"
Kapının bir kez daha açılmasıyla sustuk. Hemşire gelmişti. "Ah uyanmışsın tatlım. Nasıl hissediyorsun?"
"İyiyim."
"Baş dönmesi, mide bulantısı veya uykulu hal var mı?"
"Yok." Cebinden ışık çıkararak göz bebeklerimin hareketini takip etti.
