Zorlama| Taylan Antalyalı

~Neden~ 1.Bölüm

Merhaba ben Hazal. 26 yaşında sıradan bir kadınım. Size anlatabileceğim mükemmel özelliklerim yok. Dedim ya sıradanım. Arkadaşımla açtığımız kafeyi işletiyorum. Bütün hayatım bundan ibaret.

Size biraz ailemden bahsedeyim. Babam: Kendi şirketi var. Evet biliyorum böyle söyleyince çok havalı geliyor ama bir kelime daha söyleyeyim. Battı... ama hiçbir zaman umudunu kaybetmedi. Hâlâ çabalıyor.

Annem: Eskiden ev hanımıydı ama artık bir işte çalışıyor. İşini sevdiğini söylüyor. Arada izin alıp kafeme de geliyor.

Ve ben. Küçükken iyi okullara gitmiştim ve bütün öğretmenlerim potansiyelimin olduğunu söylemişti. Sonra babamın ben lisedeyken batmasıyla birlikte bütün hayatım çöp oldu. Okumamın pek taraftarı değildi. Anlayacağınız eski kafadandı.

Üniversite sınavına girmemem için yoluma bir sürü taş koydu ama ben onları aştım... ondan gizli de olsa sınava girdim. İstediğim yeri, hukuğu kazandım. Ama okula gidemedim. Arkadaşlarım istedikleri okullarda istedikleri bölümleri okurken ben sadece basit bir kafe işlettim. Hâlâ da işletiyorum ama yine de biraz mutluyum. Yaşım artık geçmiş olsa da belki babam bir gün okumama izin verir umuduyla...

----- Sıradan bir gün -----

Pazartesileri oldum olası sevmemişimdir ama sanırım bu pazartesi hayatımın en muhteşem pazartesi'si olmuştu.

Çünkü ilk defa kafede bu kadar fazla müşteri vardı. Hepsine tek tek servisleri yaptık. Işık bir yandan ben bir yandan koşturuyorduk. En sonunda işler biraz rahatlayınca dinlenme fırsatımız oldu.

"Baban nasıl?" dedi.

"Yine bildiğimiz gibi."

Elimi tuttu ve devam etti. "Merak etme düzelecek."

"Sanmıyorum. Son 12 yıldır batmış durumda ve bundan sonrasında düzeleceğini zannetmiyorum."

"Pozitif düşün."

Tam o sırada içeri bir müşteri girdi. Ben de hemen onun yanına gidip siparişlerini aldım. Sonra hazırlayıp götürdüm. Bu da benim yaşam döngümdü işte...

Yoğun bir günden sonra artık akşam olmuştu. Işık'la küçüklükten beri arkadaş olduğumuz için birbirimizi çok iyi tanıyorduk ve evlerimiz de yan yana sayılırdı. O yüzden dükkanı birlikte kapatıp eve birlikte gidiyorduk.

Eve gelene kadar sohbet ettik. İlk onun evinin önünden geçtik. Benim evim de hemen yanındaydı. O evine girdi ve ben yürümeye devam ettim. Sadece on adım sonra geldim.

Eve girdiğimde annem ve babam salonda oturuyordu. "İyi geceler." dedim ve odama doğru yürümeye başladım ama babam arkamdan seslendi.

"Hazal. Gelebilir misin?"

"Üstümü değiştirip, geliyorum."

"Hayır hemen şimdi gel."

Bu ses tonunu hiç sevmedim. Demek ki iyi gitmeyen bir şeyler vardı. Hemen salona geldim ve babamın karşısındaki koltuğa oturdum.

"Evet, ne oldu?"

"Bak Hazal. 26 yaşına geldin güzel, zeki bir kızsın. Seni üniversiteye göndermediğim için bana kızgınsın biliyorum ama senden benim için bir fedakârlık isteyebilir miyim?"

"N-ne fedakârlığı?" dedim telaşla.

"Biliyorsun ben battım. Ve şimdi de yeni bir ortak buldum. Ama onun da benden bir ricası va-"

"Baba sakın filmlerdeki gibi onun oğluyla evleneceğimi falan söyleme."

"Öyle."

"Tamam o zaman o ortağa söyle kabul etmiyorum." dedim ve ayağa kalktım ama babam beni yerime oturttu.

"Hazal'cığım bak büyütülecek bir şey değil. Çocukla iki yıl evli kalırsın, sonrasında işler düzelince de boşarsın."

"Baba sen 12 yıldır batmış durumdasın. Ve biz bu süreç boyunca hiç aç kalmadık. Annem de çalışıyor ben de. Yani 12 yıldır hayatımız böyle devam ediyor. O yüzden sen ortağa, ben de onun oğluna kalmadım. Bak böyle mutluyuz."

"Biliyorum, biliyorum ama ortaokul dönemlerini bir düşünsene. O zamanlar zengindik. Daha mutlu değil miydik?"

"Hayır. Sadece fazladan harcama yapıyorduk."

"İşte ne güzel. Şimdi her şeyi kuruşuna kadar hesaplamak zorunda kalıyoruz. Bir de düşünsene tekrar o halimizi. İnan bana daha mutlu olacağız."

"Hayır baba! Mutluluk falan yok. Sen tekrar para kazanıyorsun diye mutlu olacak olabilirsin ama benim o çocukla evlenince mutlu olacağımı mı sanıyorsun?!"

"Hazal! Sadece iki yıl. Yapabilirsin."

"Neden..? Ben neden sana yardım etmek için kalan hayatımdan vazgeçiyorum?!"