Prologue

962 48 1
                                    

Tunog ng ulan ang nagpagising sa tulog kong diwa. The tears are flowing in my eyes the moment I woke up. I dream about him again. 

With a heavy heart, I stood up to prepare for our breakfast. My head is spinning. Siguro sa kakulangan sa tulog. 

I looked at my wrist and saw too many wounds that I lost count. I smiled sadly. I wore my sweater and kissed my daughter's forehead before I go out. 

Ang bulaklaking kurtina ay isinasayaw ng hangin na galing sa labas. Nakalimutan ko palang isara ang bintana. 

The rain is pouring nonstop. The window is full of droplets. Some of them stay and some of them went on the floor. I smiled. It reminds me of myself, struggling, fighting to hold on.

I sighed, the rain knows when to come huh?

Hinayaan ko na lang na bukas. Somehow the rain and the cold wind outside make my nerves relax. Before, I hate the rain so much. It always feels cold and dark, but as the years passed. It somehow gives me solace, 

My heart is full of guilt. Everyday I live with regrets. Parang araw-araw akong pinapatay sa nagawa kong desisyon. It's my fault, it will always be my fault. 

I'm sorry baby, Do you hate Mommy so much? 

"Nay" napatingin ako sa anak ko. She still looks sleepy. Sabagay sobrang aga pa naman. Halos mag-aalas kuwatro pa lamang ng umaga

"Kain ka na anak" pinagsandok ko na sya at masagana kaming kumain, 


I am brushing my daughter's hair. Kulot ang buhok nya na alam kong namana nya sakin, pero ang mukha lalo na ang mata, sa ama nya nakuha. 

"Sasama ka ba sakin anak?" kada linggo nagbebenta ako ng kakanin sa harap ng simbahan, madaming bumibili pagkatapos ng misa. 

Napatingin sya sakin at ngumiti ng matamis "Opo, Nanay" 

I stared at my daughter lovingly and kissed her cheeks.

Ganito din ba mukha mo anak?

The guilt is slowly killing me, kung ang kabayaran sa desisyon ko na iyon ay ang araw-araw mamatay. I will willingly oblige.


Inayos ko na ang mga paninda ko, habang ang anak ko ay naglalako na ng bulaklak sa may gate ng simbahan at gaya ng inaasahan dagsa ang mamimili.

"So this is how your life goes, huh? Atasha?" natigilan ako, kahit hindi ako mag-angat ng tingin, kilala ko ang nag mamay-ari ng boses na 'yon. My eyes stung. Unti-unti kong inangat ang tingin ko. 

The moment I saw his ocean-green eyes, that weird feeling came back again.

The Gaps Between Us - La Croix Series 1Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon