Και αν σε μισώ...σ'αγαπάω... (GW15)

Κεφάλαιο 14

-Αγάπη μου; Είσαι καλά, έλα μην του δίνεις σημασία τώρα, αφού είναι μαλάκας με αυτά τα θέματα, το ξέρεις, ψιθύρισε μια φωνή πίσω μου και μου άγγιξε απαλά το χέρι. Έσφιξα την παλάμη του και άφησα τα δάκρυα μου να κυλήσουν, δεν ήμουν θλιμμένη, κουρασμένη ήμουν. Δεν άντεχα άλλο πια, αυτό το κρυφτό είχε καταντήσει αστείο, ηλίθιο, ανώφελο.

-Ε, ωραία, ας τους το πούμε λοιπόν, τι περιμένεις; Αφού νιώθεις έτσι γιατί να μην τους το πούμε, τόσος καιρός πέρασε πια.

-Μα ρε Στράτο, λες και δεν τους ξέρεις, θα γίνει χαμός, όχι τώρα, όχι εδώ. Κάτσε να γυρίσουμε και βλέπουμε.

Θύμωσε μαζί μου, που για μια ακόμα φορά το ανέβαλα και βγήκε ξανά στον κήπο, λίγο αργότερα ακολούθησα και εγώ. Η κουβέντα ήταν ακόμα η ίδια, και αυτή την φορά όλοι μαζί είχαν πέσει επάνω στον Στράτο για να τον πείσουν να προχωρήσει με την Κατερίνα.

-Ρε φίλε, άμα την γουστάρεις τόσο πολύ κάνε εσύ κάτι μαζί της, εγώ δεν θέλω σου είπα, ξεκολλήστε επιτέλους, τους είπε σε ιδιαίτερα αυστηρό τόνο κάποια στιγμή ο Στράτος και με την άκρη του ματιού του με κοίταξε αγανακτισμένος. Δεν πτοήθηκε κανείς, συνέχισαν στον ίδιο τόνο να τον πειράζουν και να επιμένουν, όλοι μαζί. Ήθελα τόσο πολύ να σηκωθώ όρθια και να φωνάξω την αλήθεια, νόμιζα ότι η καρέκλα με έκαιγε, η φωνή μου έμενε με το ζόρι στον λαιμό μου και οι λέξεις ούρλιαζαν μέσα στο κεφάλι μου «είμαι με τον Στράτο, είμαστε μαζί, είμαι με τον Στράτο». Πρώτη φορά ήθελα τόσο έντονα να αποκαλύψω το μυστικό μας και κάτι μέσα μου, μου έλεγε πως θα το έκανα. Γύρισα το βλέμμα μου επάνω του, δεν με κοιτούσε, ήταν θυμωμένος που εξ αιτίας μου το τραβούσαμε όλο αυτό, όχι δεν έμοιαζε θυμωμένος αλλά περισσότερο απογοητευμένος. Κοίταξα και την Ελένη που ήταν αμέτοχη στην κουβέντα και σαν να διάβασε την σκέψη μου , έγνεψε «ναι» με το κεφάλι της.

-Εγώ πιστεύω ότι δεν ταιριάζουνε, ψέλλισα με φωνή που έτρεμε προσπαθώντας με το ζόρι να συγκρατήσω τον εαυτό μου να μην πει αυτό που ήθελε.

-Έλα μωρέ, γίνατε όλοι ειδικοί στις σχέσεις. Και γιατί δεν ταιριάζουνε ρε συ; Μου είπε η Τασία και όλοι στράφηκαν προς το μέρος μου.

Αυτό ήταν, η ιδανική ευκαιρία, ή τώρα ή ποτέ. Αφού είχα φτάσει στα όρια μου έπρεπε να το κάνω, ένας θεός ξέρει πότε θα μου ξαναδινόταν η ευκαιρία να το πω έτσι, τόσο απλά και χωρίς άβολους προλόγους.

Ήπια ια γουλιά από την μπύρα μου, τράβηξα μια τζούρα από το τσιγάρο μου και αφού φύσηξα τον καπνό σαν να μην συνέβαινε τίποτα είπα, με σταθερή φωνή,