Και αν σε μισώ...σ'αγαπάω... (GW15)

Κεφάλαιο 21

-Θα οδηγήσεις καθόλου εσύ; Είπε μάλλον για να σπάσει τον πάγο.

-Μάλλον, αν κουραστείς, όποτε θες πες μου.

-Το ξέρεις ότι όλοι οι δικοί μας με παρακάλαγαν να μην κάνουμε καμιά βλακεία όσο θα είμαστε εδώ;

-Έλεος, αν ακούσω την ίδια φράση άλλη μια φορά θα αυτοκτονήσω, του είπα και βάλαμε τα γέλια.

Και ξαφνικά όλα είχαν αλλάξει, βρεθήκαμε για μια στιγμή να γελάμε και ήταν σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα. Σαν να ήμασταν απλά δύο φίλοι από παλιά που είχαν ξαναβρεθεί και περνούσαν υπέροχα. Συνεργαζόμασταν άψογα και όσες ώρες δεν δουλεύαμε ο Στράτος μου έδειχνε την Πάτρα, βλέπαμε τα αξιοθέατα, τα κτήρια, το λιμάνι και μετά καθόμασταν για καφέ και σχολιάζαμε τις δυνατότητες που είχε η πόλη να γίνει πανέμορφη αν την πρόσεχαν λίγο παραπάνω. Γελούσαμε συνεχώς και πειράζαμε ο ένας τον άλλο χωρίς να υπάρχει ειρωνεία ή κακία ανάμεσα μας, χωρίς κάτι ερωτικό ή κάτι αμήχανο. Πήγαιναν όλα τόσο καλά που υπήρχαν στιγμές που φοβόμουν μην πω ή κάνω κάτι και χαλάσω την αρμονία.

Ένα βράδυ την ώρα που γυρίζαμε στο ξενοδοχείο περπατώντας ένιωσα πολύ κοντά του. ίσως να ήταν η ατμόσφαιρα που υπήρχε, το δροσερό αεράκι που μας χάιδευε, ο καθαρός ουρανός με τα αστέρια από πάνω μας, το άρωμα τις θάλασσας δίπλα μας, όλα ήταν σαν να ήμασταν σε ταινία. Ένιωσα περίεργα, σαν να ήμουν ανακουφισμένη που περνούσαμε τόσο καλά, σαν...ευτυχισμένη. Του έπιασα το χέρι και τον σταμάτησα. Έγειρα προς το μέρος του και τον αγκάλιασα με όλη μου την δύναμη, κοίταξα το πρόσωπο του και χαμογέλασα. «Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου είχες λείψει...» του είπα και τον φίλησα στο μάγουλο.

Δεν φοβήθηκα μήπως καταλάβει κάτι άλλο από αυτό που εννοούσα, γιατί ήταν τόσο ξεκάθαρο μέσα μου που σίγουρα έβγαινε και προς τα έξω. Και έτσι έγινε, με έπιασε από τον ώμο και συνεχίσαμε να περπατάμε αγκαλιά χαμογελώντας. «Εμένα να δεις...» ψιθύρισε και συνεχίσαμε την βόλτα μας.

Είναι μερικές φορές στην ζωή μας που πιστεύουμε ότι έχουμε καταφέρει τα πάντα. Ότι όλα έχουν μπει σε μια σειρά και λειτουργούν σαν μια σωστή μηχανή. Αυτές τις φορές που όλα πάνε τόσο καλά, που δεν πιστεύουμε πια ότι είναι θέμα τύχης αλλά κάτι που εμείς κάνουμε σωστά και τα καταφέρνουμε όλα τόσο καλά. Στιγμές που δεν φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι με όλα όσα έχουμε, που είναι όλα όσα θέλουμε. Είναι αυτές οι στιγμές που το μόνο που τις χαλάει είναι ο φόβος μην χαθούν, η ανασφάλεια ότι κάτι μπορεί να πάει στραβά και να χαλάσει η αρμονία της ζωής μας. Μα αυτό ακριβώς συμβαίνει, γιατί είναι απλά «στιγμές», δεν κρατούν πολύ και σίγουρα δεν κρατούν για πάντα. Για αυτό και είναι τόσο πολύτιμες και μοναδικές. Και μένουν στιγμές γιατί κάθε φορά αυτό που τις χαλάει είναι και αυτό που τις δημιούργησε, τα θέλω μας, οι ελπίδες μας, οι στόχοι μας.

Είχα τα πάντα. Έναν άνθρωπο που αγαπούσα και με αγαπούσε πολύ, μια υπέροχη δουλειά, τους φίλους μου κοντά μου και μια άριστη σχέση με τον πρώην μου. Τόσο απλά και τόσο ήρεμα και ωραία. Και πάνω που κάθε βράδυ παρακαλούσα το Θεό μου, να μην αλλάξει τίποτα και να συνεχίσουν όλα στην ζωή μου να κυλάνε τόσο ωραία, εμφανίστηκε η Μελίνα.