Και αν σε μισώ...σ'αγαπάω... (GW15)

Κεφάλαιο 10

Καθόμασταν και οι τρεις στον καναπέ χωρίς να λέει κανείς λέξη και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο με την αμηχανία να έχει χτυπήσει κόκκινο. Το θέμα ήταν τώρα, ποιος θα ξεκινούσε την κουβέντα, ή για να είμαι πιο σωστή ποιος θα άρχιζε πρώτος τις εξηγήσεις. Την αρχή έκανα εγώ όσο και αν έτρεμε η φωνή μου και πήγαινε η καρδιά μου να σπάσει.

-Ελένη, εγώ...εμείς...

-Πείτε μου μόνο ότι μου κάνετε πλάκα, ότι είναι και οι υπόλοιποι κρυμμένοι μέσα στο δωμάτιο σου και ότι όλο αυτό είναι μια ηλίθια φάρσα. Δεν θέλω να ακούσω κάτι άλλο. Μόνο ότι μου κάνετε πλάκα.

-Ρε Ελενάκι μου, δεν...

-ΤΙ δεν ρε γαμώτο; Τι σκατά κάνετε; Τι είναι αυτό; Εσύ, είπε και κοίταξε τον Στράτο, και εσύ; Συνέχισε δείχνοντας εμένα. Με δουλεύετε; Το ξέρετε ότι εχθές η Εβελίνα μου έλεγε πως θέλει να ξαναπροσπαθήσει μαζί σου; Αναφέρθηκε στον Στράτο και χωρίς να μου ρίξει ούτε ένα βλέμμα συνέχισε με τον ίδιο αυστηρό τόνο, τι μαλακιές είναι αυτές ρε γαμώτο;

-Ελένη άκουσε με λίγο, θέλουμε να σου εξηγήσουμε...

-Θέλουμε; Θέλουμε; Γίνατε και ένα τώρα; Εσείς οι δύο; Δεν θέλω να μου εξηγήσετε τίποτα. Δεν θέλω να ακούσω λέξη, κουβέντα. Είστε...τι να σας πω μωρέ. Και νομίζεις ότι ξέρεις κάποιον αλλά τελικά...σκατά.

Σηκώθηκε να φύγει έχοντας κάνει ξεκάθαρο πως δεν θα έμενε για να της πούμε τίποτα, άνοιξε την πόρτα και πριν φύγει με κοίταξε τόσο περιφρονητικά που νόμιζα πως το βλέμμα της πόνεσε το κορμί μου.

-Ελένη, σε παρακαλώ, μην πεις τίποτα σε κανέναν, άσε να το πούμε εμείς, της φώναξε ο Στράτος την ώρα που έκλεινε την πόρτα πίσω της και νομίζω ότι αυτό ήταν που την εξόργισε περισσότερο από όλα. Ξανάσπρωξε την πόρτα και μου πέταξε ένα «να τον χαίρεσαι ρε...» και έφυγε χτυπώντας την με τόση δύναμη που έτριξαν και τα παράθυρα.

Έριξα το κεφάλι μου πίσω και το έκρυψα με τα χέρια μου ξεσπώντας σε κλάματα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, εντάξει, ήταν βλακεία μας, ήταν λάθος αλλά για την Εβελίνα, εκείνη γιατί να αντιδράσει τόσο υπερβολικά; Γιατί να θυμώσει τόσο και να μου μιλήσει έτσι; Ήταν πολύ σκληρή και άδικη. Τι έκανα; Πάλι κατηγορούσα κάποιον άλλο για τις δικές μου βλακείες; Φυσικά και ήταν έξαλλη, αφού της είχα πει ψέματα, δεν το είχα κάνει ποτέ πριν αυτό, ήταν η καλύτερη μου φίλη και μόλις είχε μάθει ότι της έλεγα ψέματα και ότι έκανα κάτι που θα χαλούσε όλη την διάθεση των φίλων της.

Ο Στράτος δεν μιλούσε, είχε κολλήσει στην τηλεόραση και δεν έκανε τίποτα. Σκούπισα τα μάτια μου και πήγα δίπλα του, έπιασα το πρόσωπο του και το γύρισα προς το μέρος μου για να τον αναγκάσω να με κοιτάξει.

-Είσαι καλά; Τον ρώτησα.

-Εγώ; Εσύ πως είσαι;

-Η Έλενα δεν θα πει τίποτα, αυτό είναι το σίγουρο, να μην ανησυχείς για αυτό.

-Δεν με νοιάζει αυτό Μαρίνα, είμαστε μια μέρα μαζί και έχουν γίνει όλα σκατά. Είσαι χαρούμενη πέντε λεπτά και τις υπόλοιπες ώρες είσαι χάλια. Νομίζω ότι το να είμαστε μαζί δεν σου κάνει καλό.

-Τόσο αντέχεις εσύ δηλαδή; Με την πρώτη στραβή τα παρατάς; Τόσο ερωτευμένος είσαι; Ωραία ρε Στράτο, φύγε, έλα σήκω και φύγε τώρα.

Με έπιασε από τους ώμους θυμωμένος και με ταρακούνησε.

-Πας καλά; Εσύ αυτό κατάλαβες από αυτό που σου είπα; Ξέρεις ότι σε θέλω σαν τρελός, ότι αυτή την στιγμή θέλω να είμαι μαζί σου πιο πολύ από οτιδήποτε στον κόσμο. Σου λέω όμως ότι με τρελαίνει που είσαι έτσι, δεν αντέχω να σκέφτομαι ότι εξ αιτίας μου είσαι χάλια. Τι καταλαβαίνεις εσύ ότι θέλω να φύγω; Δεν άρχισα να νιώθω κάτι για εσένα εχθές ξέρεις. είναι καιρός τώρα που νιώθω έτσι, είμαστε τόσα χρόνια φίλοι και μου έσπαγες πραγματικά τα νεύρα πολλές φορές, και δεν σε άντεχα και ήταν στιγμές που ήθελα να σε χτυπήσω ή να σε βρίσω. Αλλά κάποια στιγμή κατάλαβα ότι πιο πολύ θέλω να σε στριμώξω σε έναν τοίχο και να σε φιλήσω παρά να σου πετάω μια ξύστρα στο κεφάλι...κατάλαβα, ότι πήγαινα με κάποια άλλη στο κρεβάτι και ευχόμουν να ήσουν εσύ, πως κοιτούσα γύρω μου γυναίκες και έβλεπα εσένα, ότι σε σκέφτομαι τόσο που με τρομάζει. Κατάλαβα ότι είμαι ερωτευμένος μαζί σου και αυτό με φρίκαρε, τόσα χρόνια υποτίθεται ότι δεν σε άντεχα και βρέθηκα να είμαι φουλ ερωτευμένος, εγώ που δεν μπορούσα να είμαι με την ίδια γυναίκα πάνω από μια εβδομάδα, έκανα σχέδια στο μυαλό μου για το πώς θα γιορτάζαμε την επέτειο μας όταν και αν θα κλείναμε χρόνο και πως θα βαφτίζαμε τα παιδιά μας. Με ξέρεις, και καταλαβαίνεις ότι για εμένα αυτό απλά δεν υπήρχε. Αλλά δεν υπήρχε πριν από εσένα. Ήσουν με τον Νίκο και έσφιγγα την Εβελίνα στην αγκαλιά μου μήπως και δω την παραμικρή αντίδραση ζήλιας από εσένα. Τον έβλεπα να σε φιλάει και ήθελα να του πετάξω το τασάκι στο κεφάλι. Και εκείνο το πρωί που με φίλησες τα είδα όλα, νόμιζα ότι με είχες καταλάβει και με κορόιδευες. Ακόμα και εγώ έβρισκα τον εαυτό μου γελοίο που είχε κολλήσει τόσο πολύ μαζί σου, γιατί εγώ δεν είμαι έτσι, γιατί δεν μου έχει τύχει ξανά αυτό, γιατί πολύ απλά, πρώτη φορά στην ζωή μου είμαι τόσο ερωτευμένος. Και τώρα, πάνω που παίρνω ανάσα γιατί επιτέλους σε έχω εγώ την αγκαλιά μου και όχι κάποιος άλλος, τώρα που δεν χρειάζεται να φαντάζομαι ότι είσαι δίπλα μου, γιατί είσαι όντως εδώ, τώρα που είμαι σίγουρος ότι και εσύ με θες και ότι αγγίζουμε μαζί την ευτυχία εσύ είσαι χάλια. Κλαις, έχεις άγχος, τρελαίνεσαι και το πιο βασικό, δεν είσαι ευτυχισμένη δίπλα μου. Αυτό λοιπόν δεν το αντέχω, όχι και να κλαις εξ αιτίας μου.