Και αν σε μισώ...σ'αγαπάω... (GW15)

Κεφάλαιο 13

Ο καιρός περνάει πάρα πολύ γρήγορα όταν είσαι ερωτευμένος με τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, οι στιγμές κυλάνε σαν το νερό που τρέχει στο ποτάμι, και ειδικά όταν έχεις κάτι που το κρύβεις από όλους, ή σχεδόν από όλους. Στην δουλειά συμπεριφερόμασταν άψογα, τυπικά και απόμακρα ο ένας από τον άλλο, μόνο στο διάλειμμα μας ή στα εξωτερικά ραντεβού ξεκλέβαμε στιγμές για να φιληθούμε σαν τα παιδάκια που πάνε σχολείο. Με την παρέα βγάζαμε όλο μας το ταλέντο αφού έπρεπε όχι απλά να μην πούμε ακόμα ότι είμαστε μαζί αλλά και να τους ρίχνουμε στάχτη στα μάτια κάνοντας ότι διαφωνούμε με το παραμικρό. Η Ελένη σε αυτό διαφωνούσε ακόμα αλλά μας στήριζε και ήταν δίπλα μας. Και όταν το παρακάναμε με τους «καυγάδες» μας μπροστά στα παιδιά φώναζε πως είμαστε χαζοί και πως έτσι που κάνουμε θα μας πάρουν χαμπάρι αφού ούτε πριν δεν κάναμε έτσι. Οι πιο ωραίες στιγμές όμως ήταν όταν ήμασταν οι δυο μας. Που ήμασταν ο ένας κολλημένος επάνω στον άλλο και κάναμε ότι βλακεία μπορεί κανείς να φανταστεί. Κοιμόμασταν σχεδόν κάθε βράδυ μαζί, δεν τον χόρταινα με τίποτα, είχα φτάσει να πίστευα ότι οι είκοσι τέσσερις ώρες της ημέρας δεν μου φτάνουν, ήθελα πάντα λίγο παραπάνω χρόνο μαζί του, όσες ώρες και αν είχαμε ήδη περάσει μαζί. Και κάπως έτσι πέρασαν τέσσερις μήνες και φτάσαμε στην μέση του καλοκαιριού, και φτάσαμε στο πρώτο μας μεγάλο θέμα. Τις διακοπές.

Θέλαμε να πάμε οι δυο μας αλλά πως θα το κανονίζαμε για να μην το καταλάβουν τα παιδιά; Πως θα γινόταν να πάρουμε τις άδειες μας έτσι που να τα βολέψουμε όλα ώστε και διακοπές με τους άλλους να πηγαίναμε αλλά και οι δύο μας; Και εκεί σε αυτή την κουβέντα ξαναέμπαινε το ίδιο αρχικό θέμα. Μήπως ήταν καιρός να τους μιλήσουμε;;;;

Το είχαμε υπεραναλύσει αυτό το θέμα αλλά ποτέ δεν είχαμε καταλήξει κάπου. Από την μια πλευρά θέλαμε να τους το πούμε για να μην κρυβόμαστε αλλά από την άλλη φοβόμασταν και τις αντιδράσεις τους, και επιπλέον ήταν και η Εβελίνα στην μέση, το πιο σοβαρό πρόβλημα. Ο Στράτος ήθελε πιο πολύ από εμένα να το μάθουν, γιατί όπως μου τόνιζε συνεχώς, το γεγονός πως η Εβελίνα ήταν κολλημένη μαζί του δεν σήμαινε πως ήταν υποχρεωμένος να μην κάνει τίποτα με καμία άλλη γυναίκα στον κόσμο. Το πρόβλημα μου όμως ήταν ότι εγώ δεν ήμουν οποιαδήποτε γυναίκα αλλά μια φίλη της. Βρεθήκαμε λοιπόν και πάλι μπροστά σε ένα δίλλημα, σε κάτι που για οποιοδήποτε άλλο ζευγάρι σήμαινε, όνειρα και ρομαντικές παραλίες και βαρκάδες εμείς έπρεπε να χωρέσουμε τα πάντα.

-Λοιπόν, σας έχω την τέλεια, την ιδανική, την καλύτερη πρόταση για τις φετινές μας διακοπές. Ο αδερφός μου με την γυναίκα του θα πάνε στα πεθερικά του την Αγγλία, οπότε το σπίτι που έχει στην Πάρο θα είναι άδειο από την επόμενη εβδομάδα μέχρι και το τέλος του Σεπτέμβρη. Οπότε....

-Οπότε φέτος παιδάκια, τα εισιτήρια μας θα γράφουν «Πάρος», ρε Θανούλη μας έφτιαξες, φώναξε κατενθουσιασμένη η Τασία και αγκάλιασε τον Θάνο γελώντας. Πραγματικά, αυτό που είχε προτείνει ήταν απλά υπέροχο. Διακοπές σε νησί των Κυκλάδων και χωρίς να πληρώνουμε για διαμονή; Τι πιο ωραίο; Δεν διαφώνησε κανείς και ήταν ίσως η πρώτη φορά που το θέμα των διακοπών μας δεν πήρε διαστάσεις Κυπριακού και συμφωνήσαμε όλοι μαζί αμέσως. Εγώ με τον Στράτο όμως τι θα κάναμε; Πως θα περνούσαμε τόσες μέρες μαζί χωρίς να μπορούμε ουσιαστικά να είμαστε μαζί;

Το πρόβλημα όμως όπως αποδείχτηκε δεν ήταν μόνο ότι δεν θα μπορούσαμε να είμαστε «μαζί» αλλά κάτι άλλο, διαφορετικό και για εμένα πιο σοβαρό. Φτάνοντας στο σπιτάκι μας στην Πάρο δεν αργήσαμε να ανακαλύψουμε τους γείτονες μας, μια οικογένεια με τρία μικρά ζωηρά παιδάκια και την αδερφή της μητέρας που παραθέριζε μαζί τους. Όλη η οικογένεια ήταν ιδιαίτερα συμπαθητική, και παρόλο που τα μικρά δεν σταματούσαν να τρέχουν και να φωνάζουν όλη την ημέρα εμείς τα βρίσκαμε διασκεδαστικά. Περνούσαμε τα απογεύματα μας μαζί τους και πολλές φορές πηγαίναμε παρέα στην παραλία για μπάνιο. Οι διακοπές μας κυλούσαν πολύ όμορφα, ήρεμα και με όση δόση τρέλας ήταν απαραίτητη. Μέχρι που η Κατερίνα, η αδερφή της μητέρας, μια κοπέλα περίπου είκοσι και κάτι, η οποία η αλήθεια είναι πως ήταν αρκετά όμορφη έδειξε την συμπάθια της στον Στράτο.

-Εγώ λέω πως θα είσαι χαζός αν δεν κάνεις κάτι με την μικρή, σε γουστάρει και αυτό φαίνεται, άσε που είναι και κουκλί. Καλοκαίρι είναι ρε χαζέ, ευκαιρία είναι τώρα, σιγά μην θέλει αυτή δεσμεύσεις. Να περάσετε καλά να περάσει και το καλοκαίρι σου ωραία, που έχεις μουχλιάσει τον τελευταίο καιρό.

Ήταν ξημερώματα Κυριακής και είχαμε χαλαρώσει στον κήπο πίνοντας μπύρες, ο Γιώργος για μια ακόμα φορά πίεζε τον Στράτο να κάνει κάτι με την Κατερίνα και να μην αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Ο Στράτος, ήταν απαθής, δεν του έλεγε τίποτα και έκανε τον αδιάφορο. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να μιλήσει άνετα εφόσον ήμουν εγώ μπροστά. Ακόμα όμως και αν ήξερα ότι ο Γιώργος δεν γνώριζε για εμάς με ενοχλούσε να ακούω να προξενεύουν κάποια στον άνθρωπο μου, στον Στράτο μου. Και ακόμα περισσότερο που την έβλεπα να του την πέφτει και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ούτε καν να της δείξω με τρόπο ποιος άνηκε σε ποιόν. Σηκώθηκα θυμωμένη και πήγα στην κουζίνα για να μην φανεί ο θυμός μου. Ακούμπησα τα χέρια μου στον πάγκο και κοιτούσα το πάτωμα για να μην αρχίσω να φωνάζω.