Leave the past in the past {A Dutch One Direction Story}

Hs ; 1

< > Jay’s point of view < >

Zuchtend kijk ik mijn kamer door, ik zit hier nu al veel te lang. De muren hebben een donkere kleur en voor de grote ramen hangen crèmekleurige gordijnen. Ondanks het licht dat via de grote ramen naar binnenkomt, heb ik de kamer donkerder laten maken door er zwarte meubels in te plaatsen. Ook heb ik een paar posters aan de muur hangen, maar ze zijn wel bijna allemaal in donkere kleuren. Ondanks dat ik meer fan ben van de rockmuziek, zijn de posters vooral van One Direction en Blue Pearls.
In de grote vensterbanken heb ik pluchekussens en plaids gelegd zodat ik een mooie plek heb om te tekenen. Niet dat ik heel veel teken, maar het is een goede afleiding voor als ik een heftig gesprek of een nare herinnering heb gehad.
Ik pak mijn dagboek en loop naar de vensterbank. Terwijl ik ga zitten, kijk ik kort naar buiten. Gelijk valt het zwarte busje waar vijf jongens en één meid uit komen, me op. Het meisje die uitstapt heeft een muts met het patroon van een panda op haar hoofd waardoor ik nog geen seconde hoef te twijfelen over wie het is. Nicola Styles, een van de bandleden van Blue Pearls en de partner van Harry Styles.
Dat moet betekenen dat de 5 jongens die om haar heen lopen, de jongens van One Direction zijn.
Lise had me al verteld dat ze hier binnenkort langs kwamen om rond te kijken en een concert te geven, waarschijnlijk uit medelijden. Ik zucht en schud mijn hoofd om vervolgens mijn blik af te wenden van de 5 waarschijnlijk ontzettend arrogante jongens en het schijnheilige meisje.
Met een handige beweging open ik het dagboek op de juiste bladzijde en zet het pen op papier.

“Hallo dagboek” begin ik cliché.
Vandaag was een ramp en de middag is nog maar net begonnen. Jack is net voor de lunch weer langs gekomen om ‘verhaal’ te halen. Hij is nog steeds boos omdat een van zijn meisjes is ontsnapt bij het vliegtuig toen hij ze op transport had gezet naar hun nieuwe eigenaren.
Het stomme van het hele verhaal is nog dat het Sanders project was om die meisjes veilig en wel bij hun nieuwe eigenaren te krijgen. Maar natuurlijk ben ik door mijn leeftijd en formaat een makkelijker slachtoffer om boos op te worden.
Ik heb hem gewaarschuwd dat hij hier niet meer moest komen, want anders ruk ik zijn ballen er in zijn slaap vanaf. Ik heb hem toen een oud krantenartikel in zijn handen geduwd waarin staat dat ik verdacht word van de moord en verminking op een of andere onschuldige jongen. In zijn slaap zijn zijn ballen er vanaf gesneden en hij is daarna met meerdere messteken om het leven gebracht.
Natuurlijk heb ik die jongen niet om het leven gebracht, maar dat weet jij zelf ook wel. Haha. Met een kromme glimlach plak ik het artikel uit de krant onder de tekst die ik tot nu toe geschreven heb.
Voor Jacks bezoek heb ik nog een activiteit met een pedagogisch medewerker gehad, ze noemde het “gezellig knutselen”. Toen ik zei dat ik het beplakken van een revolver met dode spinnen nog leuker vond, begon ze hysterisch te lachen en dacht ze daarna dat ik serieus zin had om een revolver te beplakken met dode spinnen. Euhm.. yeah right.
Nu, rond 2 uur, heeft het tehuis bezoek van zes “wereldberoemde” sterren, namelijk Nicola Styles en de jongens van One Direction. Ze komen een concert uit medelijden geven om vervolgens weer weg te gaan zonder ooit nog terug te denken aan de zielige kinderen uit het tehuis.
Ik moet gaan, er staat iemand voor mijn deur.

Gauw klap ik het boek dat op mijn schoot ligt, dicht. “Wie ’s daar?” Vraag ik terwijl ik naar de grote zwarte kamerdeur loop.
“Ik ben het, Lise.” Klinkt Lises vertrouwde stem. “Er zijn mensen voor je, ik denk dat je het heel leuk zou vinden om ze te ontmoeten.” Ik maak een mompelend geluidje en trek de deur open. Lises groene ogen kijken recht in de mijne terwijl ze me een verheugde glimlach laat zien. “Ze lijken me perfect voor jou, geweldige afleiding voor je herinneringen aan later.” Ratelt ze enthousiast terwijl ze me aan mijn arm meetrekt naar haar kantoor. Voordat we bij haar kantoor zijn draait ze zich naar mij om en bukt ze iets zodat ze mij aan kan kijken. Ik weet dat ik klein ben, maar ik heb toch niet het formaat van een kleuter?
Lise is een van de begeleiders, ze is rond de 50 en heeft het karakter van een stereotype oma. Ze is superaardig, een beetje raar en altijd vrolijk, maar zodra je serieus een probleem met haar bespreekt zet ze al haar drukke kanten opzij en doet ze er alles aan om je te helpen. Lise weet precies hoe ze met tieners om moet gaan, ze behandelt ze als volwassenen maar weet dat veel tieners zich ook een keer als een kind willen gedragen en accepteren dat. Ik denk dat een van de vele redenen is waarom ik alleen met haar contact heb en dat het een van de vele redenen is dat ik een godsgruwelijke hekel heb aan alle andere begeleiders.
“Ik weet dat je eigenlijk liever hier blijft, omdat je je hier veilig voelt. Maar ik denk dat zij jou perfect zouden kunnen opvangen. Kun je alsjeblieft je best doen om in ieder geval aardig tegen ze te doen.” Ze schudt wat haar uit mijn gezicht en zucht dan. “Ik ben trots op je, tenzij je handtekeningen aan ze gaat vragen.” Knipoogt ze terwijl de lichtblauwe deur naar haar kantoor opent.