Leave the past in the past {A Dutch One Direction Story}

Hs ; 17

OMGGG, Dit word een van de laatste hoodstukken van dit boek. Er komen nog een paar en 2 einden, een slechte en een goede , en ik denk ook nog een les van Jay, maar we will see . Ojaa, Alex zeg je op z'n Engels

<'3 <'3 <'3 <'3 <'3 <'3 <'3 <'3 <'3 <'3 <'3 <'3 <'3

Jays Pov + ongeveer een jaar later, oktober.

'Jay, kom ook even aan tafel?' Gilt iemand van beneden. Ik klap mijn dagboek dicht, leg de pen in het pennenbakje en loop de gang op. Aan de trapleuning hangend glijd ik naar beneden. 'Yoo, ben der.' Zeg ik terwijl ik de keuken in loop. Terwijl ik plaats neem aan tafel strijk ik mijn haar achter mijn oren. Verbazingwekkend zit iedereen er, Cher, Thirza, Jet, Ariana, Meike, Nicola, Mila, Liam, Niall, Louis, Zayn, Harry en een jongen die ik niet ken. Hij is knap. 'Zoals Mila en ik al zeiden, we hebben een jongen geadopteerd.' Zegt Liam. 'Stel jezelf maar eens voor.' Knikt Mila naar de zwartharige jongen. 'Ik ben Alex, ben 14 jaar, bijna 15. Mijn hobbys zijn zingen en voetballen, en dansen vind ik op zich ook wel leuk.' Hij draait zijn hoofd naar mij, hij heeft een lippiercing en felblauwe ogen. 'En ik val op meisjes met 2 verschillende oogkleuren.' Hij haalt zijn wenkbrauw 2 keer veelbetekenend op. 'Pff, brutaaltje.' Glimlach ik. 'Het is zo.' Glimlacht hij terug. 'Ik heb boven nog een gun liggen, met diamandjes belegd zelfs.' Harry kijkt me flauw aan dat ik moet kappen. 'Oke, oke, zonder kogels.' Mompel ik en schep wat aardappeltjes op. 'Kan iemand me de wortels aangeven, nee Louis, Ze zijn niet alleen van jou.' Louis heeft beschermend de pan met wortels in zijn armen. 'Is er dan niemand die Louis kan opvoeden?' Mompel ik. Alex hoort het en loopt naar Louis, bij Louis pakt hij de wortels af en geeft ze aan mij. 'Dankje.' Glimlach ik. 'Voor mijn prinsesje alles.' Krijg ik als antwoord. 'In je dromen.' Mompel ik terwijl ik een stuk van de wortel afbijt. Cher, Harry en Zayn moeten om ons gesprek lachen. Nadat ik een stuk vlees en een paar aardappels en wortels heb gehad, hoef ik niet meer. Ik schuif het bord richting Louis omdat er alleen nog maar wortels op liggen. Maar tot iedereens verbazing schuit Louis hem door naar Niall die hem met dank aan neemt. 'Mensjes, ik ga ongezellig doen, maar ik ga even naar de paarden.' Ik schuif mijn stoel naar achter en trek een jas aan. Zoals verwacht komt Alex achter me aan. Langzaam loop ik naar Lelian, ze staat al op me te wachten bij het grote houten hek. Alex volgt me helemaal tot het hek en klopt Lelian zelfs op haar hals. 'Braaf paardje.' Zegt hij. 'Ik weet, kan je rijden?' Tot mijn grote verbazing knikt hij en stelt voor om een stukje te rijden. Die jongen zit serieus vol verrassingen. Ik zadel d'r en stijg op. Algauw zit Alex op Prince en staat hij naast me, 'Zie je dat slootje, wie verliest moet iets doen wat de ander zegt.' Beslis ik. '3...2...1.' Gelijk galopperen Lelian en Prince weg. Maar doordat Lelian weigert bij een boomstam, verlies ik. 'En, wat wil je?' Alex kijk me aan. 'Ga morgen met me picknicken.' Is zijn besluit. 'Oké.' Ik stijg af en ga tussen het hoge gras zitten, genietend van het uitzicht. Bos, beekjes, 2 paarden en een ultraknappe jongen, elk meisje zal het met me eens zijn, dit is perfectos!

( Volgende dag )

'Kijk maar.' Alex haalt zijn handen voor mijn ogen weg. Ik kijk in het vrolijke ogen van Alex, daarna zie ik de mooiste georganiseerde picknick die ik van mijn leven gezien heb. 'Ga zitten.' Alex pakt mijn hand en neemt me mee naar het kleed. Hij gaat tegenover me zitten en geeft me een broodje aan. Hij vertelt me dat hij alles zelf heeft gemaakt en dat Harry heeft geholpen met de juiste plek uitzoeken. Alex voert me af en toe heel lief een stukje fruit en geeft me tussendoor een klein kusje op mijn wang. Ik denk dat Alex eigenlijk stieken gewoon het broertje van Harry is, de flirt.

<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3<3

Mhee, whoho, dat is geen spelfout hoor, ik bedoelde echt mhéé. Als hee maar dan met een m ervoor, snappie ?

Maar goed, ik wil jullie iets vertellen omdat ik er heel erg mee zit.

En ik weet dat 2 mensen mij sws kennen, niet als vrienden maar gewoon dat ze me bij de naam weten. En wat ik hier nu ga opschrijven, het boeit me geen flikker of jullie het doorvertellen, alhoewel heb ik liever dat jullie het niet doorvertellen.

En @mariechen2 en @ThirzaScheer, sorry dat jullie er zo achter moeten komen, en ondanks dat ik jullie het niet heb verteld, jullie betekenen echt veel voor mij. Ondanks ik jullie niet heel veel meer spreek.

Maar mijn verhaal:

Zelf ben ik er gewend aan geraakt, net als mijn zusje. Voor mijn zusje en mij is het inmiddels doodnormaal, maar toch blijft het vervelend. En omdat ik niet wil dat jullie dezelfde fout als mij gaan maken, deel ik bij deze mijn "verhaal":
Mijn vader heeft een depressie. De soort depressief als in klinieken, psychologen en het gewoon niet meer zien zitten. Inmiddels (eind 2014) is het al een paar jaar geleden dat hij is opgenomen in een kliniek. Hij heeft daar een nachtje moeten blijven en had bijna non-stop gesprekken. Niet standaard gesprekken, maar dat hij tegelijkertijd aan het verfen, tekenen, schrijven etc. was. (Mijn vader is gewoon iemand met een normaal IQ, maar dit is gewoon een behandeltechniek.. Als je het zo kunt noemen, tenminste.)
Hij heeft daarna nog 2 jaar lang gesprekken gehad.
Na die nacht is het met mij ook bergafwaarts gegaan, al zat ik al vrij laag. Ik ben jaren lang gepest, gekleineerd, belachelijk gemaakt en buitengesloten. Want ik was te dik. Je kunt het je misschien niet voorstellen, maar je kunt jezelf op 7-jarige leeftijd al zo lelijk gaan voelen omdat iedereen dat tegen je zegt. Gelukkig mocht ik op 8/9-jarige leeftijd een klas overslaan. Ik was er van overtuigd dat ik me in deze, nieuwe klas fijner zou gaan voelen. Maar ik had geen geluk, ook in deze klas ben ik gepest, want ik was te dik. Ik ben iedereen gaan geloven. Ik vond mezelf lelijk & dik en ik heb er nog steeds problemen mee. Ik heb jarenlang niet in de spiegel kunnen kijken zonder te janken en ik heb nooit kleding kunnen kopen die ik leuk vond, ik was te bang dat het me nog dikker liet lijken. Natuurlijk was ik niet zo dik als iedereen zei, maar ik was ook niet de dunste.
Toen ik naar de middelbare school ging, ben ik in andere klas terecht gekomen, maar ook hier was ik het pispaaltje. Ik durfde het ook niet om te laten zien wie ik echt was, ik zweeg altijd. Niet handig natuurlijk want nu werd ik hierom buitengesloten en belachelijk gemaakt. (Funfact: een van die jongens uit die klas is nu een goede vriend van me terwijl hij en ik ooit eens zo zat van elkaar waren dat we stoelen hebben gesloopt.) Na de kerstvakantie van het 2e schooljaar ben ik hierom en om slechte cijfers door mijn thuissituatie naar 2 havo gegaan. Het eerste halfjaar voelde ik me er niet echt thuis. Maar uiteindelijk is dit de beste beslissing geweest die ik gemaakt heb. In het begin ging het niet zo heel soepel. Een meisje begon me zwart te maken, volgens haar was het niet goed om met mij te praten want ik was volgens haar het kwaad zelve. yeah right..
Het stomme is dat er werkelijk mensen zien geweest die daarom niet met me wouden praten. Ook hier heb ik voor een poosje niets durven te zeggen. Goddank waren er een paar geweldige meiden, waarvan ik weet dat 1 ervan dit straks leest, die mij werkelijk gedwongen hebben om eens te schreeuwen en eens op te staan voor mijn mening.
Al lijkt het vanaf dit moment beter te gaan, was dit niet zo. Op school kon ik "dat vrolijke meisje" uithangen, maar thuis sloot ik mezelf op in mijn kamer. Ik probeerde alles wat me dwarszat op te schrijven gemend met 5 knappe jongens en wat fictie. Ik ben mezelf letterlijk een paar jaar kwijt geweest. Ik ben belangrijke mensen kwijt geraakt en daar lijd ik nog steeds aan. Ik kreeg een depressie. Mijn moeder en zusje hadden het al zo moeilijk met mijn vader en dan kwam ik ook nog aanzetten met een depressie.
De gesprekken met mijn psychiater leken niet te helpen, maar dat is gedeeltelijk mijn schuld. Ze was te goedgelovig en ik was te goed ik liegen. Ik heb meerde keren pogingen tot zelfmoord gepleegd, ik ben in alle pogingen hopeloos gefaald.
Toen het leek dat het niet meer erger kon, werd alles me alweer te veel. Ik kon het niet aan om te weten dat mijn vaders depressie waarschijnlijk nooit volledig over zal gaan. Het zal er altijd blijven. Maar voor mijn vaders depressie kon ik wel vluchten, voor de mijne niet.
Omdat ik zoveel "liefde", "vertrouwen" heb gemist en het "familie-gevoel" nooit heb gevoeld, krijg ik daar later weer tijd van. En er hoeft maar iets kleins te gebeuren en ik kan zo weer terug zakken ik de depressie.
Ik voel me nu, eind 2014, wel beter. Maar als ik de mogelijkheid krijg om mezelf van kant te maken zonder dat het lijkt alsof ik het expres heb gedaan, doe ik het.

Ik ga stoppen, dit stuk is nog langer dan het verhaal zelf.

Dag,
LoveYouAll , x