Leave the past in the past {A Dutch One Direction Story}

FYPFYAMO I

'Rose, mooie lijnen, je hebt een 7,5.' Met een klap gooit de tekenleraar een mapje met tekeningen op de tafel achter mij. De eindopdracht valt er uit, Rose heeft Harry met een roos nagetekend. 'Caithy.' Mevrouw Davidson komt gevaarlijk dichtbij, 'Een 5, zonde van de zwarte verf en het roze haar. Doe nooit meer die glitters op je werkstuk.' De koffiewalm uit Mevrouw Davidsons mond berijkt mijn neus. Met een klap komt het mapje van Caithy op de tafel terecht. Ze haalt de tekening eruit, ze heeft Perrie nagetekend.
'Maar mevrouw, Perrie heeft ro-' Caithy wordt onderbroken door de ruwe stem van de tekenlerares. 'Geen gemaar Caithy, je hebt een 5, klaar uit.' Moppert ze boos. 'En jij,' Ze tuurt even over haar bril heen, 'hebt een 7.' Ze gooit het mapje op mijn tafel en de hele inhoud komt er half naast te liggen. 'Ik weet dat je een typetje van zombies, dood en weet ik veel bent, maar laat de volgende keren rood bebloede ogen en begraafplaatskruizen achter wege.' 
Verontwaardig kijk ik de vrouw aan, ze haalt haar schouders op en loopt terug naar haar bureau. 'Sinds wanneer ben ik een zombietype?' Mopper ik boos terwijl ik de tekening van Cher Lloyd tevoorschijn haal. Cher staat op de voorgrond. Ze draagt dezelfde kleren, dezelfde make up en dezelfde rode lenzen als op haar laatste concert. Op de achtergrond is haar begraafplaats te zien, een mooie steen met een kruis daarboven op en overal verse rozen. 
'Ik mag die vrouw echt niet.' Mopperen Caith en ik tegelijk. We kijken elkaar glimlachend aan en barsten uiteindelijk uit in een lachbui. 'Ahum, willen mevrouw Styles en mevrouw uhh...' Ze spiekt even op haar papiertje, 'Smith ook even opletten en stil zijn?' Ze slaat met haar aanwijsstok op het bord naar een tekening. 'Wat zie je hierin?' Mevrouw Davidson kijkt me doordringend aan. 'Ik zie hier een tekening met sterke, vloeiende lijnen en een duidelijk verschil tussen warme en koude kleuren en emoties.' Antwoord ik braaf. 'Fout, dit-' Ze klapt nog eens op het bord, '- is Snoopy met een rood hart voor zijn buik.' Af en toe snap ik die vrouw echt niet. 'Ook goed.' Zucht ik. Mevrouw Davidson trekt zich niets aan van mijn opmerking en gaat verder met haar verhaal. 'Dit verveelt.' Zeur ik, waarna Caith gelijk een hummend geluidje maakt.

'Niall, ik ben al lang uit. Ik weet dat Nando's heel lekker is maar kom me asjeblieft nu ophalen.' Zeg ik tegen Nialls voicemail. Niall had beloofd me op te halen, maar hij is er nog steeds niet. Ongeduldig tik ik nog eens met mijn voet op de stoeptegels. Ik druk mijn telefoon uit en druk hem daarna gelijk weer aan, misschien is Thirza wel bij Niall. 'Hoi, je spreekt met Thirza's mobiel.' Klinkt een giegelende stem door de luidspreker. 'Niall, dankjwel voor het ophalen, hè.' Zucht ik geïrriteerd. 'Ojaa, sorry schat, ben er zo.' Roept hij en dan dringt een piepende toon mijn oor binnen, opgehangen.

'Ik ben er.' Niall komt half schreeuwend het plein op rennen, alweer. De vorige keer dat hij dat deed moest het omdat ik het schoolgebouw niet eerder uit kwam als ik ouderlijk toestemming had. De reden, ik had per ongeluk de pen van een klasgenootje doormidden gebroken en die toen weer aan elkaar gezet met bubble gum waardoor het meisje waarvan ik hem geleend heb, huilend naar de rector ging; niet mijn beste idee dus. 
Gelijk verdwijnt Niall tussen een horde meiden, geen groep maar een horde. 'Nialler!' Nephysterisch maak ik een weg tussen alle meisjes door. 'Ga asjeblieft niet door daar?!' Roep ik met een smekende ondertoon. Uiteindelijk bereik ik Niall, hij ligt letterlijk aan de voeten van de meiden om hem heen. Ik reik een hand naar hem uit en zodra hij die heeft aangenomen trek ik hem omhoog. 'Nou, het was weer eens gezellig meiden.' Zegt hij droog terwijl hij nog even zwaait en een paar knipogen rond deelt. Het vertrouwde de-deuren-zijn-open geluidje klinkt en ik trek gelijk de passagiersdeur open. Het ruikt er vooral naar Thirza's parfum en eten. Niall heeft stiekem de inhoud van Thirza's parfumflesje in zo'n geurhoudertje gestopt zodat haar geur altijd om hem heen hangt, zolang hij in de auto zit dan.

'Niall, laat die kip met rust.' Mopper ik terwijl ik hem zachtjes met de spatel op zijn vingers tik.  'Nicola, ruim die bierflesjes even op.' Zeg ik terwijl ik de kip omdraai en tegelijkertijd om me heen kijk, op zoek naar Harry.
'Harry, ga per direct van die datingssite af.' Ik kijk om me heen om te zien wat er nog meer fout gaat, aha Zayn. 
'Zayn, als jij je haar graag wilt houden, zou ik niet roken en tegelijkertijd haarlak gebruiken. Zayn kijkt me chagrijnig aan en haalt dan ongeïnteresseerd zijn schouders op. 'Een kaal hoofd gaat je niet leuk staan, pretty boy.' Fluister ik er achteraan. 
Nicola blijft gewoon doodstil op de bank liggen dus ruim ik de bierflesjes maar op, 3 flesje stinken naar cocktails en de ander naar bier. Nicola drinkt eerst de bier op, daarna maakt ze een cocktail en giet die dan in het flesje omdat ze dat stoer vindt. Sinds Cher is overleden is Nicola veranderd, ze gedraagt zich als een losse tiener. Ze probeert van alles uit om zo weinig mogelijk aan Cher te denken, maar bij alles wat ze doet heeft ze een herinnering aan haar vriendschap met Cher.  
Ik zet het bierflesje in de krat naast het aanrecht. Niall komt opeens heel sneaky langslopen en houdt me met een oog in de gaten, waarschijnlijk smokkelt hij een stukje kip mee. Zodra hij mij voorbij is gaan zijn kaken opeens hevig heen en weer. Ik schud lachend mijn hoofd en geef in mijn hoofd iedereen die zei dat Niall en kip onafscheidelijk zijn, gelijk. 
'Iedereen aan tafel, Nicola jij ook.' Roep ik over de hele begane grond. Niall komt gelijk aangerend en neemt plaats op een van de stoelen. De rest komt aansloffen en gaat op een van de stoelen zitten. Zelf ga ik ook op een van de stoelen zitten, ik leg mijn rechter been onder me zodat ik wat hoger zit. Iedereen zit suf voor zich uit te staren, waarschijnlijk zitten  ze aan het denken, denken aan Cher.
'Opscheppen.' Zeg ik waardoor iedereen langzaam op waakt uit zijn dagdroom. Liam pakt een opscheplepel en schept wat eten op voor zichzelf, Nicola en mij. De rest moet zelf opscheppen. Louis kijkt me ongemakkelijk aan. Sinds Cher weg is, lijkt het een beetje of iedereen op mij leunt. Zodra er een probleem is, komen ze bij mij. Of geven ze mij, zoals Louis, een ongemakkelijke blik.
Ik geef hem een hoopvolle glimlach en kijk toe hoe Louis uit het niets zijn armspieren aanspant. 'Kijk, mijn spierballen zijn het grootst.' Lacht hij terwijl hij zijn best doet om iedereen aan het lachen te krijgen.
Ik laat een ongemakkelijke giechel horen en prik dan een wortel aan mijn vork.
'Morgen is Cher 6 weken overleden.' Mompelt Nicola. Harry knikt en wrijft bemoedigend over Nicola's rug. Nicola heeft het er erg moeilijk mee, de eerste weken mocht je het woord Cher niet zeggen, tenzij je echt heel graag op straat wilde slapen. Het is ook voor de eerste keer dat ze er over praat. Ze kijkt de groep rond en glimlacht zwakjes. Ik glimlach bemoedigend terug en kijk toe hoe een traan zich ontwikkelt in haar linkeroog. Ik heb altijd geleerd dat als het uit je linkeroog komt, dat je huilt van de pijn dat iets je geeft.
Ik schuif mijn stoel zachtjes naar achter en loop om te tafel heen. Ik leg mijn armen om Nicola heen en begin zelf ook te huilen. Ze schuift haar stoel naar achteren en trekt me op schoot. “Het kan gewoon niet, het voelt zo onwerkelijk.” Fluistert ze terwijl ze haar hoofd in mijn nek legt. Zachtjes komt Liam ook naar ons toe gelopen en legt zijn armen om ons heen.
Na een groepsknuffel en een goed gesprek met eten, hebben we alles samen opgeruimd en zijn we weer dingen voor ons zelf gaan doen, wat voor mij dus betekende dat ik me ben gaan klaar maken voor het bezoek van Alex.